สวัสดีค่ะ วีดีโอวันนี้มาพูดถึงทำไม โพสต์รูปวาดของเราแล้วไม่ได้รับความสนใจเท่าที่ควร
ก่อนอื่น ถามกลับว่า
น้องวาดตามใจตัวเอง
หรือน้องวาดเพื่อให้คนชอบ ?
ถ้าน้องวาดเพื่อสนองนี้ดตัวเอง
น้องก็ไม่ต้องสนใจคนภายนอกก็ได้
ว่าคนภายนอกจะคิดยังไง แต่ถ้าเราวาดเพื่อโปรโมทผลงานของตัวเอง
ก็ต้องถามตัวเองว่าโพสต์ผิดที่หรือเปล่า? [Read more…] about ทำไมคนกดไลค์งานวาดเราน้อยจัง

ถ้าถามว่าสอนนักเรียนสนุกตรงไหน มันมีความท้าทายหลายอย่าง ตั้งแต่ background ของนักเรียนที่ไม่เหมือนกันเลย มันต้องวิเคราะห์หลายอย่าง เราไม่สามารถสอนนักเรียนสองคน ด้วยวิธีการสอนเดียวกันได้ หลักการอาจจะเหมือนกัน แต่วิธีที่ใช้สอน คำพูดที่ใช้พูดกับนักเรียนสองคนไม่เหมือนกัน เพราะนิสัยของคนสองคนไม่เหมือนกัน ต้องการการ treat ต่างกัน ในขณะที่คนนึงต้องการกำลังใจ คนนึงอาจจะต้องการแส้เฆี่ยน มันเหมือนเขามาซื้อปลา เรายื่นปลาให้ ไม่ใช่ยื่นแมวให้ นี่คือเหตุผลที่เราไม่ค่อยเปิดคอร์สกลุ่ม ไม่ใช่เพราะว่าคอร์สกลุ่มไม่ดี คนสอนสไตล์กลุ่มดีๆก็มี แต่สไตล์การสอนของเรา เหมาะกับการสอนแบบตัวต่อตัวมากกว่าจริงๆ [Read more…] about สอนนักเรียนสนุกตรงไหน?

note ไว้สักหน่อย พอดีเริ่มกลับไปฝึกวาดรูปใหม่ได้สักพัก

หลังจากมือตกมาสองปีเต็มๆค่ะ จริงๆก็ไม่ได้ทิ้งการวาดรูป แต่วาดออกมาแล้วมันไม่ค่อยเป็นตัว ซึ่งตอนนี้ก็เป็นไปได้ด้วยดี ฝีมือดูจะพัฒนาขึ้นๆ แต่ระหว่างนี้ เราก็ไปคุยกับเพื่อนๆหลายๆคน แล้วแต่ละคนก็ให้คำแนะนำที่แตกต่างกันออกไป

ปัญหาของเราตอนนี้คือ… แค่คิดว่าจะต้องฝึกอนาโตมี่เพิ่ม แค่คิดว่าจะต้องวาดรูปที่มีความหมาย หรือว่าวาดรูปเพื่อสื่อความ ใจมันก็ไม่อยากจับดินสอแล้วจริงๆกลัวว่าถ้าฝืนตัวเองมากๆ จะดีดตัวกลับไปมือตกอีก หรือว่าทางที่ดี คือวาดๆไปก่อนนะ ทั้งๆที่สอนนักเรียน พร่ำสอนว่าอย่าวาดรูปที่แบนๆ ที่ไม่มีความหมายใดๆ สอนให้ทำได้ แต่พอตัวเองคิดจะทำบ้าง กลับรู้สึกแปลกๆ

เรื่องอนาโตมี่เป็นหนักกว่า แค่คิดว่าจะต้องทำมัน แค่คิดว่าวาดรูปต้องมีมิติ ก็ไม่อยากจะจับดินสอขึ้นมาวาดรูปซะอย่างนั้น เลยคิดว่า ฝึกวาดรูปจากสิ่งที่มีอนาโตมี่น้อยๆก่อนอย่างอาหาร หรือ ภาพ doodle,zentangle น่าจะดี แล้วถ้าเรื่องมิติและพื้นฐานเป็นปัญหานัก ก็วาดให้มันแบนให้สุดไปเลยดีกว่า เหมือนแนวของ Lisa Congdon….เรนเดอร์แค่บางส่วนที่เราอยากเรนเดอร์

image cr.Lisa Congdon

ถ้าถามเราว่างานไม่ดีควรจะเริ่มปรับที่ตรงไหน

อย่างแรกเริ่มปรับที่ไลฟ์สไตล์ก่อนเลยค่ะ
นั่นก็คือการใช้ชีวิตของเราและอื่นๆ  [Read more…] about งานวาดภาพประกอบ ไม่ดี เริ่มปรับที่ตรงไหน

กำลังคิดว่าจะเขียนอะไรในใจก็นึกขึ้นมาได้ว่า….เล่าเรื่องตอนเป็น ฟรีแลนซ์ เพิ่มดีกว่า

เออเรื่องที่เรามา ทำ ฟรีแลนซ์ 10 ปีนี่ก็น่าสนใจจริงๆแล้วยังไม่ครบ 10 ปีดีประมาณเก้าปีครึ่งเดือนมีนาปีหน้าถึงจะครบ 10 ปีเลยนั่งเรียงไทม์ไลน์ว่าทำอะไรไปบ้าง
2008 ตอนออกจากงานประจำเคว้งคว้างมากถึงแม้ว่าจะรู้อยู่แล้วว่าเราอยากจะออกมาทำอะไรเป็นของตัวเองแต่ก็ไม่รู้ว่าเราควรจะทำอะไรดีแล้วเราเหมาะกับอะไร เป็นช่วงชีวิตที่ไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ช่วงแรกๆนะเพราะว่ามันเหมือนกับว่าเราได้สูญเสียอะไรบางอย่างไป เพื่อแลกกับอิสรภาพที่เราได้มา แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อ เคว้งๆ เหงาๆ เปล่าๆเปลี่ยวๆ

ก็เลยลองทำงานเดิมที่เคยทำๆมาตลอด นั่นก็คือ การวาดภาพประกอบ ทำแรกๆก็รู้สึกสนุกเหมือนเดิมแต่รู้สึกเหมือนอะไรมันขาดหายไปมันไม่เฟรช มันกลับเป็นอะไรที่เรารู้สึกว่ามันไม่ได้ท้าทายหรือใช้ความสามารถใหม่ๆแต่อันนี้มันเป็นแค่ความคิดของเราเท่านั้นนะ แต่ช่วงแรกๆที่เราออกจากงานประจำนั้นฝีมือพุ่งกระฉูดมากเพราะว่าเราได้ทักษะจากการทำงานประจำเยอะ
จริงๆบางคนที่เขายังรักงานวาดภาพประกอบก็มี เราเริ่มเบื่อตอนที่เรารับงานฟรีแลนซ์ คอมมิชชั่นเยอะเยอะประมาณเป็น 100 แล้วเราก็รู้สึกว่าทำงานมากไป แทนที่มันจะเป็นความหลงใหลกับกลายเป็นว่าเราเริ่มเบื่อการวาดภาพประกอบ
แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีหลายหลายคนอาจจะรู้แล้วเรื่องนี้แต่ detail ก็คือเราไม่ได้เล่าเรื่องระหว่างที่เราลำบากในขณะการหาลูกค้าหรืออื่นๆที่เป็น อุปสรรค ตอนเป็น ฟรีแลนซ์ สำหรับเราเรารู้สึกว่าการทำงานภาพประกอบตามสั่งไปเรื่อยๆมันไม่ใช่ตัวเราเลยค่ะ
2010 เรารู้สึกว่าเราอยากทำงานที่มีประโยชน์ต่อผู้อื่น เราหมายถึงในแง่การเปลี่ยนชีวิตของผู้อื่นหรือการทำให้คนอื่นนั้นมีชีวิตที่ดีขึ้น ตอนหลังเราเลยเลือกที่จะเป็นครูแรกๆก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นอาชีพที่ใช่หรือเปล่า ก็ทำได้เผลอๆ 7 ปีไปแล้ว สนุกดีเลยทำมาเรื่อยๆจนถึงปีนี้ ถามว่าบางทีเราก็เบื่อไหมบางจุดมันก็เบื่อบ้างเวลาเจอนักเรียนไม่ตั้งใจ ก็เริ่มเข้าใจจิตใจครู แต่นักเรียนที่ไม่ตั้งใจ เราก็เข้าใจเขาอีกนั่นแหละว่าเขาไม่รู้เรื่อง และอยากเก่งขึ้นเร็วๆ ถึงแม้จะเบื่อแต่ว่ามันน้อยกว่าการทำงานภาพประกอบที่เราทำแล้วยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ใช่จริงๆสำหรับเราการทำงานเป็น concept ดีไซน์ หรือนักวาดภาพประกอบอยู่ในบริษัทอาจจะเหมาะกว่าแต่เราก็ไม่อยากที่จะอยู่ในระบบจึงหาทางสร้างหนทางของตัวเอง

2011 เราได้ออกผลงานเขียนเล่มหนึ่งชื่อลาเจ้านายไปตามฝันค่ะ สำนักพิมพ์สยามอินเตอร์ ตอนนั้นที่ได้ออกเพราะว่าบลอคติดฮ็อทในเอ็กทีนเยอะ ก็เลยได้ออก หลังจากนั้นมาก็เขียนบลอคที่นี่มาตลอด
เคยมีน้องถามเราว่าทำไมไม่วาดคอมิคเราเคยลองแล้วเคยพยายามทำเคยทำโดจินชิแล้วตอนทำเราก็ไม่ได้รู้สึกว่าชอบจริงๆตอนทำก็สนุกอยู่แต่ว่าบางขั้นตอนเราไม่ชอบ เรารู้สึกเหมือนมันมีอะไรขาดหายไประหว่างตัวเรากับงานคอมิคไม่แน่ตอนแก่ๆเราอาจจะค้นพบ ซึ่งอันนี้เราก็พยายามหาอยู่ว่ามันคืออะไรเราอาจจะไม่ชอบขั้นตอนบางอย่างในการทำงานคอมิคก็ได้
แต่สำหรับงานสอนเราคิดว่ามันอยู่ที่นักเรียนด้วยส่วนหนึ่งการที่เราไม่ได้สอนในระบบทำให้เราสามารถเลือกนักเรียนได้ เราจึงเจอแต่นักเรียนที่มีความหลงใหลในสิ่งที่ทำเลยรู้สึกชอบในการเป็นครูที่จะทำให้คนเหล่านี้เติบโตขึ้น
แน่นอนว่าเรารักนักเรียนของเราทุกคนและอยากให้พวกเขาประสบความสำเร็จไปได้ไกลกว่าเราและมีความสุขในชีวิตเราจะสอนเสมอว่าเวลาวาดภาพไม่ต้องเครียดว่าต้องเหมือนหรอกใช้ความรู้สึกกับจินตนาการในการวาดให้มาก เพราะว่าคนว่าเหมือนในโลกนี้มันเยอะแล้ววาดไปก็เหมือนกับคนอื่นดีสมกับเป็นภาพเหมือนจริงๆคือ”เหมือนกันไปหมด”

เวลาคุยกับนักเรียนเราจะคุยด้วยภาษาของเขา เรื่องที่เขาสนใจ เพื่อที่จะได้เข้าไปสู่โลกของเขาได้
ถึงแม้ว่าเราจะสนับสนุนให้นักเรียนเป็นนักวาดภาพประกอบแต่เราก็ดูคนและนิสัยของคนเราไม่ได้แนะนำเหมือนกันทุกคนสำหรับนักเรียนที่มาเรียน เช่นถ้าเขามีนิสัยใจเย็นอดทน มีความพยายาม  เราจะแนะนำให้ลองทำฟรีแลนซ์ดู เพราะฟรีแลนซ์จะต้องมีความใจเย็น อดทน ในการที่จะสร้างฐานลูกค้าหรือผู้ติดตาม

พ่อเราเคยบอกว่าเรื่องการเลือกอาชีพนี้มันเหมือนกับการเป็นนก นกแต่ละชนิดเกิดมามีรูปลักษณ์และจุดเด่นแตกต่างกันไม่ใช่ทุกคนที่เกิดมาเพื่อเป็นนกอินทรีย์เพื่อเป็นผู้นำบางคนอาจจะเป็นนกใหญ่ที่คอยให้สีสันแก่โลกใบนี้ บางคนอาจจะเป็นนกนางแอ่น นกกางเขน ถ้านกทุกชนิดเหมือนกันหมดคงจะไม่สวยงามไม่มีอะไรแปลกใหม่ ถ้าคนทุกคนเหมือนกันหมดก็คงจากไม่มีอะไรให้ surprise ในโลกนี้เราก็จะรู้จักแต่คนที่นิสัยเดิมๆ บุคลิกเติมเดิมพยายามทำตัวให้คล้ายกันไปหมด โลกนี้มันคงจะบิดเบี้ยวน่าดู
คนเราเกิดมามีทักษะติดตัวมาไม่เหมือนกันการเลือกอาชีพที่จะทำให้เราเติบโตไปข้างหน้าก็คือเลือกอาชีพที่ชอบและ ไม่จำเป็นต้องไป จำกัดความว่าอาชีพของเราคือครู อาชีพของเราคือหมอ อาชีพของเราคือนักเขียน เพราะแต่ละคนสามารถมีอาชีพได้หลากหลายอาชีพไม่จำเป็นต้องมีอาชีพเดียว
ที่สำคัญคือต้องลองใช้ชีวิตดูและกล้าที่จะทำมันเพื่อที่จะรู้ว่าสิ่งไหนใช่ สิ่งไหนไม่ใช่ตัวเราค่ะ

เพื่อนรักของเราที่เรียนดร.อยู่บอกเราว่า เห็นเราทำงานของตัวเองไปไหนๆแล้ว เราเองก็ชื่นชมเพื่อน ก็เลยเล่าเรื่องที่น้องเคยเล่าให้ฟังเรื่อง ภูเขาของแต่ละคนมีความสูงไม่เท่ากัน และแต่ละคนต่างก็เดินไปเพื่อขึ้นยอดเขานั้น เมื่อเรามองไปยอดเขาอีกคนจะเห็นว่าเขาขึ้นไปสูงมาก แต่เราอาจจะอยู่ที่ระดับความสูงเดียวกันก็ได้ คนเราไม่มีทางรู้เลยว่า เราขึ้นไปถึงจุดไหนแล้ว ต้องให้คนข้างล่างมองขึ้นมาหรือคนข้างบนมองลงไป แล้วบอกว่าถึงไหนแล้วนั่นแหละ เราถึงรู้ว่าตัวเองอยู่จุดไหน ในขณะที่เราชื่นชมเพื่อนที่เรียนได้เก่งๆมากเพราะเราเองรู้สึกว่าการเรียนเก่งสำหรับเราทำได้ยาก ตัวเราที่เพื่อนๆมองมาก็เป็นอีกแบบหนึ่งเช่นกัน ดังนั้น อย่าไปโฟกัสที่ภูเขาคนอื่น หรือยอดเขาคนอื่นๆอยู่เลย มาโฟกัสที่ยอดเขาตัวเองกันนะ !

สนใจคุยเรื่องเรียน งาน มีอะไรปรึกษามาคุยกันได้โดยแอดเพื่อน ใน line ค่ะ

สวัสดีค่ะ บันทึก สิ่งที่ได้เรียนรู้ระหว่างฝึกเริ่ม วันที่ 5
-การฝึกไม่ได้ขึ้นอยู่กับจำนวน แต่ขึ้นอยู่กับคุณภาพการฝึก
-เราไม่จำเป็นต้องฝึกตามคนอื่นๆ ตามสิ่งที่หนังสือบอกว่าดี หรือตามอะไร ตามใคร เราสามารถออกแบบการฝึกด้วยตัวเองได้เหมือนเออร์เนส เฮมิงเวย์ทำ ก็คือเขาเปลี่ยนร้อยแก้วเป็นร้อยกรองเปลี่ยนร้อยกรองเป็นร้อยแก้ว
-การฝึกพื้นฐานจำเป็นแต่ยังไม่ใช่สำหรับตอนมือตก เพราะมือตกเราต้องหาวิธีกลับมาวาดรูปได้สนุกเหมือนเดิมก่อน
-อย่าทู่ซี้ฝึกเมื่อเหนื่อยแล้ว [Read more…] about บันทึกการฝึก 30 วันเมื่อฉันมือตก:ตอนที่ 5