เรามาดู เทพเจ้าหญิง หลายๆองค์ที่หลายคนไม่เคยรู้จักมาก่อน หลายๆองค์ก็ดูมีประวัติที่ค่อนข้างน่าเกรงขาม เหมาะสำหรับยุคผู้หญิงเริ่มกลับมาเป็นผู้นำแบบนี้ค่ะ ถ้าอยากได้รับความรู้แนวๆนี้ ให้ลองดูที่นี่ค่ะ
[Read more…] about เทพเจ้าหญิง 7 องค์ ในตำนาน นานาชาติที่คุณอาจจะไม่รู้จัก
เทคนิคการวาดเส้นดินสอที่จะทำให้เส้นสวยพริ้วสุดๆ
การวาดภาพดินสอเป็นความจำเป็นอย่างหนึ่งในการที่จะเป็นศิลปินที่ดีในกระบวนการการพัฒนาตัวเราในฐานะศิลปินหลังจากที่เรารู้สึกว่าเป็นทักษะที่จำเป็นในการที่จะเป็นศิลปินที่สำเร็จ การที่มีความเคารพและทำความเข้าใจต่อเทคนิคนี้จึงเป็นสิ่งที่จำเป็น
การอ่านบทความนี้จะช่วยให้คุณสามารถที่จะพัฒนาการวาดเส้นดินสอของคุณดีขึ้นและเราจะแชร์วิธีการในการวาดเส้นดินสอที่จะทำให้ทักษะของคุณไปยังอีกเลเวลหนึ่ง
1. จับดินสอให้ดีและเป็นท่าทางที่ถูกต้อง
สิ่งเริ่มต้นสำหรับการวาดเส้นดินสอนั้นก็คือคุณต้องจับดินสอให้ถูกต้องในการที่จะทำให้ได้เส้นที่ดีที่สุด เมื่อไหร่ก็ตามที่เราวาดเราใช้ด้านข้างของดินสอแทนที่จะเป็นหัวดินสอแล้วเมื่อเราต้องการที่จะวาดบริเวณพื้นที่ใหญ่ๆเราจะทำการเอียงดินสอให้ขนานกับเส้นที่จะวาดเราก็จะได้เส้นที่มีความหนาและนุ่มเมื่อเราวาดเส้นที่มีรายละเอียดค่อนข้างเยอะเราก็จะวางดินสอให้ฉากกับเส้นที่จะวาดมันก็จะได้เส้นที่คม เมื่อเราวาด รายละเอียดที่มีขนาดเล็กมากๆเราจะใช้แค่หัวเท่านั้นในการวาด
2.เรียนรู้ในการให้แสงเงาหรือกระบวนการให้แสงเงาที่ถูกต้อง
ทางที่ดีที่สุดในการที่จะให้ใส่เงาเราสามารถทำได้ 2 วิธีวิธีแรกก็คือวาดเส้นทั้งหมดไปยังทิศทางเดียวกันด้วยการใช้จะทำให้รายละเอียดนั้นเด้งออกมาจากเส้น ทางที่สองก็คือใช้วิธีการสานเส้นที่จะทำให้รายละเอียดของรูปร่างนั้นมีความชัดเจนมากขึ้นและรูปร่างนั้นดูโดดเด่นขึ้นมา การสานเส้นจะไปรอบๆรูปร่างของวัตถุและจะทำให้วัตถุนั้นดูเหมือนอยู่ในเพอร์เสปคทีฟ การใช้วิธีการลงเงาแบบนี้เหมาะกับการลงเงาในส่วนของฉากหลังและเพิ่มรายละเอียดของผิวสัมผัส
3. ควบคุมความหนาบางของลายเส้น
ส่วนต่อไปนี้คุณต้องเรียนรู้เกี่ยวกับการวาดเส้นดินสอนั่นก็คือการควบคุมน้ำหนักของลายเส้นการควบคุมน้ำหนักของลายเส้นจะทำให้คุณแยกวัตถุออกจากกันและจะทำให้คุณนั้นสามารถที่จะใส่เงาที่มีความเด่นลงไปบริเวณแสงเงาของลายเส้น ลายเส้นอาจจะหายไปในแสงเงาซึ่งจะช่วยในการแสดงให้เห็นถึงรูปทรง 3 มิติ
4. ค่อยๆสร้างเส้นสเก็ตขึ้นมา
เมื่อไหร่ก็ตามที่เราเริ่มต้นด้วยการวาดเส้นดินสอ เรามักจะพยายามที่จะหลีกเลี่ยงในการสร้างเส้นที่มีความหนาหรือมีความเข้มในเบื้องต้น เพราะเรารู้ว่าเส้นของเราจะเปลี่ยนไป เพราะฉะนั้นเราจะพยายามที่จะตรวจสอบลายเส้นของเราเสมอ ในตอนจบเราถึงจะทำให้เข้มขึ้นและใส่รายละเอียดโฟกัสไปที่จุดใดจุดหนึ่งเป็นระยะเวลานานดังนั้นคุณจะไม่ทำงานเกินในจุดนั้น เมื่อคุณต้องการที่จะวาดภาพที่มีความสมมาตร พยายามที่จะโฟกัสไปยังพื้นที่ที่อยู่ระหว่างลายเส้นแล้วก็คอยเช็คอยู่เสมอ
5.พยายามเช็คงานอยู่เสมอ
เมื่อไหร่ก็ตามที่เราทำงานเราพยายามจะเช็คงานแล้วก็เช็คซ้ำหลายๆครั้ง เราต้องเช็คหลายๆครั้งก่อนที่จะใส่รายละเอียดหรือว่าใส่สิ่งต่างๆลงไปในภาพ สิ่งเลวร้ายที่สุดที่จะเกิดขึ้นเกี่ยวกับรายละเอียดก็คือพยายามทำให้ทุกอย่างนั้นดูถูกต้องก่อนที่เราจะใส่เส้นที่มีความเข้มและหนักลงไป ด้วยการเช็คหลายๆครั้งเราจะถามตัวเองว่าอันนี้มันดูดีหรือยัง ดูเหมาะสมหรือยังก่อนที่จะทำการทำลายเส้นให้หนัก
6. ระวังทำให้ดินสอเปื้อน
ในฐานะที่เป็นมือใหม่คุณอาจจะต้องระวังส่วนนี้ให้มากๆมันอาจจะเป็นทิปที่ดีที่สุดตอนนี้ก็ได้ที่เราจะสามารถให้คุณได้ในตอนนี้ คุณต้องหากระดาษเปล่าแผ่นนึงหรือใส่ถุงมือสีดำก่อนวาด
7.ใช้มุมมองอื่นบ้าง
ทิปที่ดีที่สุดสำหรับมือใหม่นั่นก็คือการที่เราเห็นมองในมุมกล้องอื่นและ perspective อื่นๆบ้างด้วยวิธีนี้คุณจะได้มุมมองในการวาดหลายๆมุม คุณจะสามารถที่จะเช็คได้ว่ามีอะไรผิดพลาดเกี่ยวกับภาพหรือไม่
8.รู้ว่าเมื่อไหร่ทำเสร็จแล้ว
สิ่งสุดท้ายและเป็นทิปที่สำคัญมากก็คือรู้ว่าเมื่อไหร่ที่เราจะจบงานของเรา แม้หลังจากที่เราเซ็นลายเซ็นของเราแล้วเราก็ยังดูภาพและก็ยังหาจุดที่รู้สึกว่าไม่ลงตัวและพยายามที่จะแก้ไขมัน ดังนั้นการที่จะพบว่าเราทำเสร็จแล้วหรือยังมันจึงเป็นจุดที่ยาก ถ้าคุณเป็นศิลปินคุณจะรู้ว่ามันจะมีบางกรณีที่เราทำงานมากเกินไปแล้วทำให้ภาพแย่ลงกว่าเดิมดังนั้นในฐานะที่เป็นศิลปินสำคัญที่สุดจำไว้ว่าเมื่อเราทำเสร็จแล้วก็คือเสร็จแล้วอย่ากลับไปทำต่อเรื่อยๆ หาสิ่งใหม่ๆหรือว่าแรงบันดาลใจใหม่ๆทำแทนค่ะ
https://medium.com/@sashotrajkov/8-tips-on-how-to-improve-pencil-drawing-skills-749c2ca4939c
illustration เทรนด์ ปี 2020 วาดแนวไหนใช่ แนวไหนปัง!
บางคนบอกว่า 2020 เป็นจุดเริ่มต้นของทศวรรษใหม่บางคนบอกว่าจริงๆแล้วมันเป็นปีสุดท้ายของทศวรรษที่แล้วไม่ว่าจะพูดยังไงก็ตามแต่ปีนี้ก็มีเหตุการณ์สำคัญเกิดขึ้นหลายเหตุการณ์ด้วยกันไม่ว่าจะเป็นการเลือกตั้งของสหรัฐอเมริกาหรือโอลิมปิกที่โตเกียวเรามาดูกันว่าเทรนด์ภาพประกอบของปีนี้เป็นอย่างไร
1.ภาพประกอบแนวเน้นสุขภาพ
แนวนี้นั้นเราจะรู้ว่ามันสำคัญเพราะว่าคนเริ่มใส่ใจสุขภาพมากขึ้นเรื่อยเรื่อยในขณะที่เวลาเปลี่ยนไปแล้วสุขภาพร่างกายแย่ลงหรือว่าสุขภาพจิตใจแย่ลงหลายหลายคนเริ่มที่จะดูแลรักษาสุขภาพมากขึ้นและหันมาใส่ใจสุขภาพอย่างจริงจังไม่ว่าจะเป็นการกินการนอนหรือว่าการรักษาสุขภาพจิตดังนั้นภาพประกอบแนวนี้ก็จะมาแรงในปีนี้ค่ะ
อย่างเช่นการเล่นโยคะที่เป็นที่นิยมในปัจจุบันนี้ก็มีหลายหลายคนนำมาใช้ในการวาดภาพประกอบที่น่าสนใจเป็นท่าออกกำลังกายที่สวยงามพร้อมทั้งมีความหมายในเชิงภาพประกอบ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งการใช้ชีวิตในยุคดิจิตอลที่มีการหมดไฟหรือว่าเสียสุขภาพจิตกันเยอะมากไม่ว่าจะเป็นการที่ใส่ใจในเรื่องของเครือข่ายสังคมมากเกินไปความคิดเห็นของคนอื่นอะไรพวกนี้ทำให้เสียสุขภาพจิตอะไรแบบนี้มันก็เป็นหัวข้อที่สามารถนำมาวาดภาพประกอบได้เช่นกัน
ref
2.Flygskam และ การระแวดวะวังในการสร้างกาซคาร์บอนไดออกไซด์
Flygskam เป็นศัพท์ที่มาจากสวีเดนแปลว่าการไม่ใช้เครื่องบินหรือว่าการกลัวการใช้เครื่องบินเพราะว่าเครื่องบินนั้นผลิตก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ >ระบบขนส่งชนิดอื่นๆทำให้ผู้คนสวีเดนหันมานั่งรถไฟกันซึ่งมูฟเม้นนี้ได้ขยายตัวไปสู่ระดับโลกเรียบร้อยนั่นก็คือการระแวดระวังการใช้อะไรก็ตามที่สร้างให้เกิดมลภาวะหรือก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์เพราะว่าโลกนั้นบอบช้ำจากสารพิษเหล่านี้มากมายทำให้โลกร้อนขึ้นทุกวันและคนก็ได้รับผลกระทบจากสภาพบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงไปดังนั้นการเคลื่อนไหวนี้จึงมีผลต่อการวาดภาพประกอบด้วยเช่นกันการวาดภาพประกอบที่มีการรณรงค์สิ่งแวดล้อมหรือการที่ใส่ใจสิ่งแวดล้อมก็จะได้รับความสนใจมากขึ้น
3.Flat illustration
หลายหลายบริษัทมีการใช้ภาพประกอบที่แบนเป็นสัญลักษณ์แทนองค์กรเช่นmailchimpเทรนด์นี้ก็ได้แพร่หลายไปในหลายหลายบริษัทเทรนนี้มักจะใช้รูปร่างที่มีความชัดเจนสีที่โดดเด่นและเนื้อหาที่จะสื่อที่โดดเด่นออกมาซึ่งจริงๆก็เห็นมาสักพักแล้วไม่ใช่ว่ามันเพิ่งจะมาฮิตในปีนี้แต่เผอิญปีนี้เน้นหนักขึ้นไปอีกแค่นั้นเอง โดยเฉพาะจากกระแสมินิมอลล์ลิซึ่มที่แพร่หลายมาจากแนวคิดของมารีเอะ คอนโดะ
ที่ให้ทิ้งสิ่งของที่ไม่สปาร์คจอยให้กับเราออกไปเสียหรือวัฒนธรรมเดธคลีนนิ่งที่ให้เคลียร์ของเหลือเท่าที่จำเป็นก่อนที่จะตายทำให้กระแสแนวคิดนี้ส่งผลต่อแนวคิดของนักวาดภาพประกอบในการวาดภาพพอสมควรนั่นก็คือการลดละและทิ้งสิ่งที่ไม่จำเป็นต่อภาพประกอบของตัวเองออกไปเหลือเท่าที่จำเป็นเท่าที่เราจะสื่อเท่านั้น
4.ไล่สี
แนวนี้มีความนิยมมาตั้งแต่ปี 2010 แล้วการไล่สีให้เป็นบรรยากาศต่างๆและมีการซ้อนทับกันตามสมควรการไล่สีจะทำให้ภาพนั้นมีมิติมากขึ้นแล้วก็ดูมีบรรยากาศที่ชัดเจนโดยที่ทำงานน้อยลงกว่าเดิม
5.body positivity
นับวันการตระหนักถึงความสวยงามในรูปร่างแบบที่แตกต่างกันมีมากขึ้นในขณะที่ผู้คนเริ่มพอใจในรูปร่างของตัวเองไม่ว่าจะอ้วนจะผอมในขณะเดียวกันก็รักสาสุขภาพไปด้วยโดยการออกวิ่งบางคนเริ่มตั้งเป้าหมายในการวิ่งมาราธอนตั้งแต่ปีนี้ถึงแม้ว่าจะอ้วนแต่ว่าเราก็สามารถมีความสุขได้ในแบบของเราอย่างนี้เรียกว่า body positivity ที่เป็นเทรนของภาพประกอบที่จะวาดคนที่อาจจะดูไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์อาจจะมีอ้วนผอมหรือว่ารูปร่างแบบอื่นๆเข้ามา
6.illustration animation
แนวนี้นั้นเป็นการใช้อนิเมชันสั้นๆกับภาพประกอบ ให้ความรู้สึกเก๋ไก๋ทีเดียวค่ะ
https://medium.com/swlh/flat-illustrations-design-trend-2020-f638f6ae6406
https://www.creativebloq.com/features/illustration-trends-2020
ทำไมคุณถึงขายงานวาดไม่ได้เลย
ขายงาน ปัญหาโลกแตกของเด็กและผู้ใหญ่ที่อยากทำงานวาด
จบคณะออกแบบ
เรามักจะคิดว่า เราไม่ได้ ‘วาด’
เรากำลัง ‘ออกแบบ’ รูปอยู่
-meisanmui
ปัญหาของเด็กเด็กส่วนใหญ่ขายงานไม่ได้
ทั้งทั้งที่เก่งแต่ไม่รู้ว่างานตัวเองจะไปอยู่ที่ตรงไหน ขายงาน ยังไง
- เก่งมาก แต่ขายงานไม่เป็น
- ขายงาน ได้บ้าง แต่ไม่ได้ราคาที่ต้องการ
- ทำงานด้านนี้ไม่ได้เลยต้องไปทำงานด้านอื่นๆที่ไม่เกี่ยวเสริม
บางคนนี่เก่งมากเลยแต่ว่าคิดไม่ได้แตกต่างจากชาวบ้านเลยคิดเหมือนเหมือนคนอื่นทำเหมือนเหมือนคนอื่นผลลัพธ์มันก็เหมือนเหมือนที่คนอื่นได้กัน ถ้ายังขายงานตัวเองไม่ได้ก็ทำงานเป็นงานอดิเรกไปก่อนอย่างแรกคือจะต้องมีความสุขกับการวาดภาพก่อนให้ได้บางคนก็เข้าใจผิดเรื่องนี้ตั้งแต่แรกแล้วมัวแต่คิดว่าจะต้องขายงานให้ได้ก่อน
ความจริงอันเจ็บปวด ในการ ขายงาน ก็คือ
1.ต้อง วาดรูป เก่ง แค่ไหน ถึงจะประสบความสําเร็จ?
จริงๆคุณไม่ต้อง วาดรูป เก่ง อลังการ ก็ได้ในการที่จะประสบความสำเร็จ
แต่ว่าคุณต้องรู้ว่าตลาดอยู่ตรงไหนและเค้าจะซื้องานคุณตรงไหนมันไม่จำเป็นที่เราต้องทำเยอะทำอลังการเพนท์ถึกเสมอไปตลาดในโลกนี้มันมีหลายจุดเราจะอยู่จุดไหน พูดง่ายง่ายก็คือแค่ยื่นของให้สิ่งที่คนคนนั้นหรือตลาดนั้นต้องการค่ะ ถ้าตลาดนั้นคือการ์ดถึกๆ คุณก็ต้องเพนท์เยอะ แต่ถ้าคุณจะไปตลาดแต่งบ้านอะไรพวกนี้การแต่งบ้านมันก็มีหลายแนว ถ้าคุณเอาแนวน้อยแต่งบ้านใช่ไหมภาพที่เอามาแต่งบ้านแนวน้อยมันก็ต้องน้อยไปด้วยและมันต้องเป็นคนละแนวกับแนวเพนท์ถึกแน่นอน
บางคนก็ย้อนอีกบอกว่าเฮ้ยแต่พี่ก็ถึกนะบางรูปเยอะ. บอกตรงตรงไม่ได้ชอบงานที่ทำเยอะๆของตัวเองแต่ที่ต้องทำเยอะเพราะเด็กเด็กส่วนมากที่มาเรียนจะดูผลงานจากความถึก สวยงามของภาพอาจารย์เป็นส่วนใหญ่ ส่วนที่เยอะก็บางทีเป็นพรีเซนต์ของหัวแปรงอะไรพวกนี้ก็ต้องเยอะเพราะว่าต้องโชว์ศักยภาพของแปรง
2.สกิล หรือ ทักษะ สำคัญ แค่ไหน ในการ ขายงานวาด?
หลายหลายคนไปโฟกัสที่สกิลมากๆแต่กลับตกมาตายในการที่จะขายงานของตัวเอง
เราไม่ได้บอกว่าสกิลไม่สำคัญนะ สำคัญ แต่คุณจะต้องรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่และจะไปที่ไหน มันเหมือนคุณแข่งวิ่งมาราธอนกับแข่งวิ่งเพื่อไปโอลิมปิกเนี่ยคนละเรื่องเลยนะ
3บางคนอาจจะถามว่าเออแล้วภาพพี่มันขายได้ไหมล่ะ?
เดือนนี้มีภาพล่าสุดงานคอลเลคชั่นส่วนตัวขายได้ 7800 ให้กับคนต่างประเทศ
อันนี้เป็นภาพเก่า ที่ขายได้ในราคาเท่ากัน
ก็คือขายได้ให้คนที่ชอบงานเราค่ะซึ่งมีอยู่ค่ะแต่ไม่ได้ขายได้ทุกวันมันก็ต้องมีงานอื่นซึ่งเป็นงานทางด้านศิลปะเหมือนกันแล้วเราก็ต้องหาว่าอะไรที่เราสามารถขายได้เป็นจำนวนมาก และแหล่งรายได้มาจากทางไหนบางคนเนี่ยก็ไม่รู้ไง
4.ทำไมหลายคนยังติดขัดเรื่องรายได้?
บางคนไม่รู้จักทำสิ่งที่ทำซ้ำได้ง่ายง่ายแล้วก็ขายได้ไม่จำกัด
อย่างเช่นพวกดิจิตัลแอสเซทหรือดิจิตัลไฟล์
สิ่งที่คุณพลาดไปคืออะไรรู้มั้ยเพราะว่าคุณเอาเวลาไปแลกเงินเวลาของคนเรามันมีจำกัดสุขภาพของคนเราก็มีจำกัดถ้าคุณเอาเวลาไปแลกเงินหมดสุดท้ายแล้วคุณก็จะไม่เหลือเวลา แต่ถ้าคุณเอาเวลาไปสร้างระบบทำงานที่มันทำงานแทนคุณสุดท้ายแล้วระบบนั้นจะสร้างรายได้ด้วยตัวเองแล้วขายได้เรื่อยเรื่อยค่ะ
พูดอย่างนี้อาจจะมีคนบอกว่าเออพี่มุ่ยขายตรงอีกแล้วนะ ทำไมคุณไม่คิดว่าที่ไปทำขายตรงกันเค้าไปทำเพราะอะไร?ก็เพราะเค้าอยากได้ระบบไงล่ะ เพียงแต่ว่าระบบนั้นเราเองก็สามารถสร้างขึ้นมาได้เช่นกันโดยใช้คานงัดของ platform อื่นมาช่วย( ไว้พูดวันหลังแล้วกันนะยาว)
5.เหตุผลยอดฮิตคืออะไร?
บางคนรู้สึกว่าเงินมันน้อยก็เลยไม่อยากทำ
ไม่อยากทำสินค้าดิจิตอลค่ะเพราะว่าได้เงินไม่ถึง 100 เหรียญและรายได้น้อยในช่วงแรกๆอะไรแบบนี้แต่จริงๆสินค้าดิจิตอลมันเน้นจำนวนขายสินค้า 1 เหรียญให้คน 100 คนก็ได้ 100 เหรียญเหมือนกัน
ถ้าถามว่า เราอยากเป็นเหมือนใคร ตอนนี้เราไม่มีไอดอลที่ชัดเจนนะ แต่ถ้าพูดถึงการแอพพลายด์งาน ไปสู่สิ่งต่างๆ น่าจะชอบ Jamesjean เราไม่ชอบงานที่สวยแค่กระดาษหรือจอน่ะ มันต้องดูดีเวลานำไปทำอย่างอื่น ก็แค่ความเห็นส่วนตัว
ทางแก้สำหรับคนขายงานไม่ได้
1.ที่ๆคุณโปรโมทตัวเอง เขาต้องการสินค้าแบบไหน?
เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่เบสิคมากๆเลยนะคะที่เราต้อง รู้เพราะว่าเราจะต้องรู้สิ่งที่เรียกว่ากลุ่มเป้าหมาย (target market,niche) เวลาที่ใครหลายหลายคนทำงานมักจะชอบทำเหวี่ยงแหเช่นพยายามเอาใจคนทุกคนวาดรูปเอาใจกลุ่มแมสโดยไม่สนใจว่าตัวเองจะเป็นแนวไหน
แต่จริงๆการที่งานคุณจะขายได้นั้นมันต้องเป็นตลาดนิช หรือกลุ่มเป้าหมายเฉพาะทางซึ่งถ้าใครหาเจอก็จะอยู่ได้ถ้ามีแฟนผลงานมากพอ
2. พยายามหางานหรือขายงานในตลาด niche
ตลาด niche คืออะไร?
ถ้าพูดให้ชาวการ์ตูนเข้าใจก็เหมือนกับแฟนด้อมแต่ละแฟนด้อมก็จะมีแฟนๆในนั้น แต่นิช คือตลาดที่มากกว่านั้น มันคือการที่เราพบน่านน้ำ ในการตกปลาของตัวเอง คุณไม่ต้องวาดเหมือนคนอื่นแต่การที่คนวาดแมสก็ไม่ได้ผิดนะถ้าจะเน้นขายคนจำนวนเยอะเยอะมันก็เป็นอีกตลาดหนึ่ง แต่ตลาดแมสการแข่งขันมันสูงอาจจะทำให้เราท้อถอยไปก่อนก็ได้ถ้าเราไม่สำเร็จ
แล้วพอเราไม่สำเร็จในตลาดแมสมันก็จะทำให้เราเข้าใจว่าเราวาดไม่เก่งเราฝีมือไม่ถึงเลยไม่ประสบความสำเร็จอะไรแบบนี้แต่จริงๆไม่ใช่การที่คนเราประสบความสำเร็จ มันมีองค์ประกอบหลายอย่างมากกว่าคำว่าเก่งหรือไม่เก่งมากมายนัก จริงๆเราไม่จำเป็นจะต้องไปพยายามพิสูจน์ความสามารถด้วยการทำงานแนวนั้นถ้าเราไม่ได้อยากจะไปแนวนั้นจริงๆ
3.อย่าไปดูช่องทางของคนอื่นค่ะ
อย่าไปดูบ่อปลาของคนอื่นว่าคนอื่นเค้าตกปลากันยังไงอะไรแบบนี้เพราะมันจะทำให้คุณเกิดการเปรียบเทียบว่าปลาคนนั้นตัวใหญ่กว่าปลาคนนั้นดีกว่า
แล้วที่จริงสิ่งที่นักวาดควรทำคืออะไร?
เราไม่รู้ว่าคนอื่นทำยังไงแต่สำหรับเราเราขุดรูหรือบ่อของเราไว้แล้วรอให้ปลามา
เวลาเราจะตกปลาต้องดูว่าปลาชนิดนี้กินเหยื่อยังไงกินอะไรเป็นอาหาร พูดจริงๆที่เปรียบเป็นปลาเพราะว่าจะได้เห็นภาพไม่ได้กะว่าจะเปรียบว่าลูกค้าคือปลาที่เราจะล่อตีหัวลงรู เขาเรียกวิธีนี้ว่า การตลาดแบบดึงดูดค่ะ ลูกค้าพอใจมา
ง่ายง่ายคือคุณต้องรู้จักลูกค้าของตัวเองดีมากพอถ้าไม่รู้จักให้สมมติเพอร์โซนาหรือบุคลิกภาพของลูกค้าลูกค้าเราจะเป็นคนแบบไหน เดี๋ยวมาพิมพ์ต่อ
4.สิ่งที่คนไทยไม่ค่อยทำกันเลยก็คือการสร้างแอสเซท
นั่นก็คือสินทรัพย์ของตัวเองในที่นี้พอบอกว่าให้สร้างสินทรัพย์ทุกคนจะคิดถึงแต่หุ้นการลงทุนและอื่นๆที่เกี่ยวกับเรื่องการเงินแต่จริงๆไม่ใช่สินทรัพย์ในที่นี้เป็นทรัพย์สินทางปัญญาได้ด้วย พอบอกว่าทรัพย์สินทางปัญญาไรหลายคนก็แบบคิดว่าจะต้องไปจดลิขสิทธิ์หรือว่าอะไรยุ่งยากมากมาย
ปกติแล้วจริงๆสิ่งที่คุณทำเนี่ยมันมีกฎหมายคุ้มครองอยู่แล้วการที่คุณไปจดทะเบียนลิขสิทธิ์อะไรอย่างนี้มันเป็นการทำเรื่องทางกฏหมายถ้าคุณไม่ได้ขายสินค้าชิ้นใหญ่ใหญ่มากๆคุณก็ไม่จำเป็นจะต้องไปจดคุณสามารถขายได้หลายอย่างไม่ใช่แค่ภาพแต่ขายแอสเซทให้คนอื่นไปทำงานต่อได้ด้วยอย่างเช่นแปรงดิจิตอล ดิจิตอลแสตมป์ พวกนี้ นิชมาร์เกตทั้งนั้น คุณจะนิชขึ้นอีกได้ เช่น ขายแปรง photoshop อย่างเดียว
5.อย่ายึดติดผลงานอะไรก็ได้ที่เป็นของเรา ขายได้ ดีค่ะ!
บางคนอาจจะบอกขายบรัช ขายแปรงนี้มันไม่ได้ขายภาพ แปรงมันเป็นงานครีเอชั่นเหมือนกันมันเป็นงานสร้างสรรค์เป็นงานสร้างที่เราได้สร้างมากับมือของตัวเองเพราะฉะนั้นมันก็ถือว่าเป็นผลงานเหมือนกันอย่าไปยึดติดในช่วงแรก ทำยังไงก็ได้ให้ได้รายได้มาเลี้ยงตัวเองก่อนเพราะว่าเราต้องการ financial security หรือความปลอดภัยทางการเงินก่อนเราถึงจะมีแรงในการสร้างสรรค์
ต่อมา
เราจะไม่สอนในสิ่งที่เราทำไม่ได้หรือรู้ว่าลูกศิษย์เรียนไม่ได้ผล
มันจะมีสิ่งหนึ่งที่เราไม่ชอบเวลาที่ต้องเขียนก๊อปปี้ไร้ท์ของคอร์สออนไลน์นั้นก็คือการการันตีว่า’ทำรายได้’ ‘สร้างรายได้’หรือรวย สิ่งเหล่านี้มันบอกได้แค่ช่องทางเท่านั้นแหละ
สิ่งเหล่านี้ถ้าจะสอนกันมันไม่สามารถสอนกันได้เพราะว่ามันขึ้นอยู่กับจังหวะของแต่ละคนด้วยว่าเรียนรู้ไปแล้วสามารถเอาไปใช้ได้หรือไม่เอาไปใช้ยังไงและตัวเองสามารถที่จะประยุกต์ใช้ความสามารถทางด้านการตลาดได้หรือไม่
ทำไม เราถึงคิดว่า ไม่น่าจะ การันตี เรื่องรายได้เยอะหรือรวย จากคอร์สวาด?
เพราะมันอยู่ที่น้องขายงานเป็นหรือเปล่ามันมีปัจจัยเยอะกว่าการที่จะเรียนเรื่องสกิลแล้วเอาไปทำงานเพราะฉะนั้นมันยังมีเรื่องของช่องทางในการที่จะหาเงินหรือสร้างรายได้อีกด้วยขนาดคนสอนบางคนก็ยังทำเงินจากงานวาดของตัวเองไม่ได้แต่ก็สอนเรื่องนี้ แล้วก็เขียนก๊อปปี้ว่าทำเงินจากการวาดรูปอะไรพวกเนี่ย
บางคอร์สบอกทำเงินจากการวาดแต่ดันสอนสกิลอย่างเดียวไม่ได้บอกว่าจะเอาไปประยุกต์ใช้ยังไง
เรารู้ว่าทำยังไงคอร์สถึงจะขายดีถึงจะขายได้เขียนยังไงคนถึงซื้อแต่เราไม่ได้ทำตามนั้นทั้งหมดเพราะเรารู้สึกว่ามันเป็นการขายความฝันความฝันบางคนก็คว้ามาได้บางคนก็ไม่ได้เพราะฉะนั้นการเป็นครูมันต้องไปแบกรับสิ่งนั้น
บางคนเล่าความฝันของเค้าให้เราฟังเรารู้สึกว่านั่นเป็นสิ่งที่เรามีส่วนที่จะทำให้เขาจะต้องทำตามหนทางของตัวเองจนสำเร็จในที่สุดมันไม่ใช่แค่การวาดรูปได้แต่มันคือการดูแลไปจนถึงฝั่ง
เช่นนักเรียนจะมาถามอะไรเราก็ต้องตอบดีดีเราต้องมีคำตอบให้เขาเสมอว่า มันอาจจะอยู่ที่ช่องทางของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกันถ้าเราบอกว่าให้คนนี้ไปทำแบบนี้เค้าอาจจะไม่ได้สำเร็จในแนวทางของเค้าตรงนี้ก็ได้แต่เค้าอาจจะมีแนวทางของเค้าที่ดีกว่าแต่ตัวเค้าเองต้องค้นพบด้วยตัวเอง
โอเคว่าลูกศิษย์แต่ละคนอาจจะมีผลที่แตกต่างกันออกไปได้มีความหลากหลายได้แต่มันต้องเห็นผล ไม่เช่นนั้นมันก็จะเป็นคอร์สที่ราคาถูกมากๆได้อย่างเช่นเราขายในUdemy มันก็จะราคาถูกมากช่วงลดราคาเพราะเป็นการดูวิดีโออย่างเดียวการดูวิดีโออย่างเดียวมันไม่ได้ช่วยอะไรมากถ้าคนนั้นไม่ลงมือทำ
2020
คิดว่าปีหน้าจะโฟกัสที่การขาย digital asset ใน creative market ตอนนี้ได้มา 200 เหรียญแล้วสินค้าไม่เกิน 30 ชิ้นปีหน้าจะปั่นให้ถึง 100 ชิ้นแบบคุณภาพดี ถือว่าเริ่มต้นใหม่ได้ดีในตลาดที่คนไม่รู้จักเราเลย
และตอนนี้รู้สึกดีมากที่ในที่สุดก้อรู้ว่าจริงๆแล้วเราถนัดอะไรมากๆอาจจะมากยิ่งกว่าการสอน จริงๆงานสอนเราก็ชอบมากนะแต่ว่ามันก็เริ่มอิ่มตัวแล้วเพราะเราทำมา 10 ปีแล้วคนเราเนี่ยมันมักจะเปลี่ยนแปลงอาชีพสามอาชีพในหนึ่งชั่วอายุคน แล้วถึงแม้ว่าสิ่งที่เราสร้างมันจะไปอยู่เบื้องหลังงานของศิลปิน มันเป็นสิ่งที่ดีไซน์เนอร์เอาไปใช้ต่อ
แต่มันทำให้รู้ว่าจุดแข็งของเรามันอยู่ตรงไหนทั้งหมดนี้มันเป็นเพราะว่าเราลองเยอะหมายถึงลองเจ็บมาเยอะจนรู้ว่าอะไรมันใช่ลองทำหลายหลายอย่างจนรู้ว่าอันนี้เหมาะกับเราอันนี้ไม่เหมาะกับเราเรามักจะพูดเสมอว่าเราไม่ชอบ Marketing เลย แต่เราทำได้เพราะต้องทำอันนี้อาจจะเป็นสิ่งที่เราต่างจากนักวาดรุ่นเด็กเด็กที่มีสกิลที่เก่งกาจ. แต่ยังไม่รู้ว่างานตัวเองจะเอาไปขายได้ยังไง
แต่ที่เราทำได้เพราะว่าเราชอบให้ก็อปปี้งานของเราไปอยู่ในมือคนอื่น เลยทำได้ดีในด้าน Marketing แต่สุดท้ายเราก็อาจจะศิลปินคนอื่นๆที่ไม่ได้อยากขายงานเองอยากจะมีใครสักคนที่มีความเชี่ยวชาญมาช่วยเราขายงานแต่ในเมื่อมันยังทำไม่ได้ก็ต้องทำเองเป็นหลักเราคิดว่าสิ่งเหล่านี้มันสอนเราให้เราเดินมาจนถึงจุดนี้
ตลอดเวลา 10 ปีที่ผ่านมาเราจึงรู้สึกว่าตัวเราไม่ได้อยากแบกรับความรู้สึกนั้นเช่นกันความรู้สึกที่ว่าลูกศิษย์จะต้องประสบความสำเร็จหรืออะไรแบบนี้กว่าจะวางลงได้ก็นานกว่าจะทำใจได้ว่านั่นเป็นสิ่งที่ลูกศิษย์แต่ละคนเค้าจะเรียนรู้ด้วยตัวเองคือไม่ต้องประสบความสำเร็จแต่ขอให้เอาสิ่งที่เรียนไปใช้ในอาชีพหรือส่วนไหนก็ได้ในชีวิตได้ก็พอแล้ว
มาคิดดูถึงวิชาที่ได้ A 3ตัวนี้
-design fundamentals
วิชานี้เป็นวิชาที่โคตรดีใจที่ได้’เอ’เพราะมันแสดงให้เห็นว่าเป๊ะทฤษฎีออกแบบมาก แต่พอไปทำงานสตูเรากลับไม่ชอบเพราะว่าถูกบังคับให้ทำตาม’โจทย์’ ทุกครั้งที่เราต้องทำตามโจทย์เราเหมือนจะตาย
เรารู้สึกเบื่อแล้วชอบสร้างโจทย์ให้ตัวเองมากกว่า เราถึงเป็นภูมิสถาปนิกและนักวาดเต็มเวลาไม่ได้ จริงๆก็อาจจะได้แต่อาจจะออกแนวขายวิญญาณไปสักหน่อย สำหรับเราเพราะเราไม่ได้ชอบทำตามโจทย์ เราชอบโจทย์กว้างๆ
เมื่อก่อนที่ทำงานประจำได้เพราะมันมีองค์ประกอบอื่นๆเช่นสังคมและอะไรในนั้นที่ทำให้เราสามารถอยู่ได้น่ะ
-LA research
วิชานี้คือวิชาของอาจารย์ฟูเป็นอาจารย์ที่เคารพนับถือมากและโหดมากคนหนึ่ง อ.จบฮาร์วาร์ด วิชานี้จะเป็นการค้นคว้าสิ่งที่เราสนใจแล้วออกไปพรีเซนต์หน้าห้อง สนุกมากๆ
ตอนหลังเราได้ถามอาจารย์เรื่องที่เราเรียนในจุฬาได้ไม่ดีเป็นปมในใจ และมีคำถามที่คาใจมาตลอดนั่นก็คืออาจารย์ท่านห้ามไม่ให้เราทำสวนสนุก ซึ่งจริงๆแล้วตอนนั้นมันอาจจะดีก็ได้เพราะถ้าเลือกทำสวนสนุกจริงๆอาจจะไม่จบเอาน่ะสิ สุดท้ายเลือกทำสวนสัตว์เด็ก(theme park เหมือนกัน)
-seminar
สัมมนา ก็ใช้มาจนถึงปัจจุบันนี้เลยพวกวิชาพูดพูดเอาไปทำพ็อดแคสต์และเอาไปทำบทความอะไรพวกนี้น่ะเราเป็นคนชอบแสดงความคิดเห็น
ช่วงก่อนหน้านี้ คิดว่า จะสร้างรายได้ประจำ จาก รายได้ passive ล้วน หรือจากระบบ เพราะระบบไม่เรื่องมาก ไม่มีเหนื่อย ทำงานให้ 24 ชั่วโมง
รายได้ passive คืออะไร – คือรายได้ที่เราทำงานครั้งเดียวหรือลงทุนลงแรงครั้งเดียวแล้วสามารถได้รายได้ เรื่อยๆค่ะโดยไม่ต้องทำงานเพิ่มหรือทำ แต่น้อยมาก
ตอนนี้เริ่มมีรายได้ passive แล้ว อย่าง creative market เพิ่งครึงเดือน ได้ไป 60 กว่า $(ยังน้อยอยู่แต่ passive นะ) มี สินค้าแค่ไม่กี่ตัว แต่เพราะสินค้าเรา ได้รับ certified badge 2 อัน เลยกลายเป็นเรือธงเราไปเลย
แล้วก็มี udemy ที่เราตัดสินใจไปทำ เราชอบระบบที่นี่ และเรียนที่นี่หลายคอร์สด้วยกัน รวมถึงมีให้ certificate ซึ่งถ้าเป็น teachable ต้องซื้อแปลน 99 เหรียญ ถึงใส่ได้ ซึ่งจริงๆ จะอัพคอร์สใหม่ๆ ลงใน udemy เร็วๆนี้ด้วย ได้เป็นคอร์สแนะนำ 2 คอร์ส คือ photoshop กับคอร์สฟรีแลนซ์ อันนี้ก็สร้างรายได้ได้แล้ว
ที่ทำอยู่ตอนนี้
- google adsense(ไม่มาก แต่เรื่อยๆ)
- youtube(เหมือนอันบน)
- creative market (ดูมีแววรุ่ง)
- udemy (อนาคตดูโอเค)
- mebmarket(อันนี้ไม่ค่อยโอเคสำหรับเราแฮะ)
แล้วก็ใครเข้าไปในเว็บไม่ต้องแปลกใจ เราลบร้านค้าทิ้งเมื่อวาน คิดว่าการขายภาพ ยังไม่น่าเหมาะกับคนไทย และอีกอย่างคือ หวงภาพ อยากเก็บเองส่วนนึง
ที่สำคัญคือ พวกรายได้ passive ทำแรกๆรายได้จะน้อยมากค่ะ ต้องขยันอย่างเดียวเท่านั้นนะ
เป็นโมเดลที่น่าเอาเยี่ยงอย่างมาก มีทั้งขายแปรง ขายคอร์ส แถมแต่ละคอร์สคุณภาพสูงมาก
จะไม่ซื้ออะไรเพิ่มถ้ายังดูคอร์สที่ดองไว้ไม่จบ orz
ซื้ออันนี้มา เพราะจะหาตัวอย่างอีบุ๊คเขียนเข้าใจง่ายๆ เฮ้ยเขาทำดีนะ แต่ไม่เหมาะกับคนวาดเป็นแบบแอดวานซ์อะ พึ่งอ่านจบไปเล่มนึง เขียนได้ครบดี Squash stretch /complex simple /straight vs curve ,shape language,basic shape etc. ที่แนบมาเป็นเลคเชอร์เรื่องสี ที่เราค่อนข้างแม่นอยู่แล้ว แต่ก็ศึกษาเพิ่มเรื่อยๆ ได้แต่สี แต่แสงง่อย
แถม
หลักการเขียนก็อปปี้ไรท์ขายของยังไงให้ดี
การเขียน copy writing นะคะ
1.มันไม่ใช่พูดถึงแต่ เรา เรา เรา อิหยังวะ คนส่วนมากสนใจตัวเองค่ะ ให้ถามตัวเอง แล้วไงต่อ so what? เขาอยากรู้ว่า สินค้า หรือ บริการคุณ ช่วยเขาได้ยังไง ไม่ใช่แต่บรรยายสรรพคุณตัวเองค่ะ
2.โฟกัสที่ benefit ค่ะ ไม่ใช่ features เช่น สมมติคุณขายภาพปรินท์ รูปวาดนี้ มีขนาด 8×12 (features) เราต้องเขียนว่า รูปวาดมีขนาดที่เหมาะกับห้องนอนเล็กๆ สไตล์ภาพของเราจะทำให้ห้องดูอบอุ่น น่ารัก เป็นกันเอง(benefit)
กระเป๋าผ้า หูทำจากหนังวัว (features) เราต้องบอกว่า หูทนทาน รับน้ำหนักได้มาก ทำให้คุณไม่ต้องซื้อถุงใหม่บ่อย ประหยัดเงิน
3.พยายามอย่าใช้ภาษาเขียน ให้ใช้ภาษาพูด ทดลองพูดหน้ากล้อง ดูว่า สิ่งที่คุณเขียน มันดูธรรมชาติไหม?
4.อย่าเล่นศัพท์ยาก
5.ใช้คำที่มีพลังดึงดูดเสมอค่ะ
6.ก่อนเขียน ถามตัวเอง อยากให้คนอ่าน รู้สึกอย่างไรค่ะ
สำหรับเรื่องสอนวาดรูป ไม่รู้ที่อื่นสอนยังไงนะ แต่ -เราไม่บังคับสไตล์นักเรียน ว่าแบบนี้คือดี แบบนี้ไม่ดี -เราไม่ขู่เข็ญหรือดันให้ต้องวาดเก่ง ๆต้องพัฒนาเยอะๆนะ สายเรียนชิวๆ สบายๆ ไม่ต้องแข่งกับใคร แข่งกับตัวเอง -เราเน้นการฝึกลายเส้นที่ถูกต้องและวิธีการที่ง่ายยยยสำหรับคนที่วาดไม่เป็นเลยและลองวิธีอื่นๆแล้วไม่ได้ผล ไม่อยากฝึกวิธีที่คนทั่วไปๆฝึก และอยากวาดรูป วาดการ์ตูนได้ -เราอยู่ด้วยการสอนตัวต่อตัวมาตลอด 10 ปี เจอนักเรียนหลายรูปแบบ -เน้นคนไม่มีพื้น หรือพื้นฐานน้อยมากๆจนฝึกแบบปกติไม่ไหวจะเคลียร์ เปิดบ้านสอนค่ะ Solunery art house สุวรรณภูมิ -รับสอนวาดภาพตัวต่อตัวเหมือนเดิมค่ะ -จุดเด่นของพี่คือลายเส้นมือ ไอแพด สีน้ำ ถ้าใครต้องการวาดภาพลดความเครียด อยากหางานอดิเรกทำ อยากวาดรูปเพื่อใช้ในงานตัวเอง โปรโมทธุรกิจตัวเอง ไม่ต้องวาดเก่ง ก็เรียนได้สบายๆ ครูใจดี มีอุปกรณ์ให้ยืม -ด้านล่างเป็นสถานที่ -จ่ายหลังเรียนเป็นครั้ง -ไม่สอนนอกสถานที่ค่ะ สนใจ โทร 0860857889 พี่มุ่ย
ใครสนใจค้นคว้าเพิ่ม ดู
10 เหตุผลที่คุณยัง วาดรูปห่วย อยู่ ณ.ตอนนี้ และวิธีแก้ที่ดีที่สุด
เราจะมาดูสาเหตุบางอย่างที่ทำให้คุณคิดว่าคุณ วาดรูปห่วย และวิธีการเปลี่ยนแปลง การเรียนรู้วิธีการวาดไม่ยากอย่างที่คิดและตอนนี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดในการเรียนรู้ เราทุกคนต้องการวาดภาพได้ดี แต่สิ่งที่ขัดขวางไม่ให้ทำเช่นนั้นคืออะไร? [Read more…] about 10 เหตุผลที่คุณยัง วาดรูปห่วย อยู่ ณ.ตอนนี้ และวิธีแก้ที่ดีที่สุด
8 เคล็ดลับสำหรับการพัฒนาทักษะการวาดของคุณให้ปั๊วะ ปัง
คนที่เห็นเราวาดภาพมักจะพูดว่าอยากที่จะวาดได้ดีกบ้าง เราได้ยินสิ่งนี้จากนักเรียนบ่อยๆ คำตอบของเรานั้นง่าย:อยากเก่งขึ้นก็“ วาด” สิ ผู้คนจำนวนมากที่ไม่คิดว่าวาดภาพเพื่อเป็นสิ่งที่สำคัญ ส่วนมากเป็นนักออกแบบหรือช่างภาพและไม่เข้าใจความเฉียบแหลมทางเทคนิคและเชิงสังเกตการณ์ซึ่งเป็นผลมาจากการวาดภาพและวิธีที่จะปรับปรุงทักษะการออกแบบหรือสายตาในการถ่ายภาพ
การวาดทำให้คุณช้าลง เมื่อคุณวาดคุณจะต้องใช้เวลาในการดูบางสิ่งเพื่อวิเคราะห์และทำซ้ำ คุณไม่เพียงแค่พยายามจับภาพและไปยังภาพถัดไป คุณตระหนักถึงรูปแบบสัดส่วนและสีเป็นอย่างมาก คุณทำความเข้าใจกับแสงและเงาและวิธีที่สิ่งเหล่านั้นเปิดเผยออกมาและกำหนดรูปแบบให้มัน การรับรู้นี้จะแสดงออกมาเป็นภาษาภาพ
สำหรับผู้ที่ต้องการวาดให้ดีขึ้นต่อไปนี้เป็นคำแนะนำ:
- ไปวาดอะไรสักอย่าง ทำซ้ำ
การปฏิบัตินำไปสู่การปรับปรุง คุณจะไม่ได้รับอะไรดีกว่านี้นอกจากคุณจะพยายาม ยิ่งคุณมั่นใจมากขึ้นเท่าไหร่ผลลัพธ์ยิ่งดีขึ้น
- ดูภาพวาด
ไม่ว่าจะเป็นภาพวาดเส้นเรียบง่ายหรือการเรนเดอร์ที่มีรายละเอียดอย่างพิถีพิถันคุณสามารถเรียนรู้มากมายจากการดูงานของผู้อื่น พวกเขาใช้เส้นและรูปร่างอย่างไร พวกเขาแรเงาอย่างไร
- วาดจากภาพวาด
สิ่งนี้อาจฟังดูแปลก แต่คุณสามารถเรียนรู้อะไรได้บ้างโดยการคัดลอกภาพร่าง Da Vinci หรือ Michaelangelo ตัน เรียนรู้จากผู้เชี่ยวชาญโดยการคัดลอก ไม่มีใครรังเกียจการก็อปปี้เพื่อฝึกค่ะ
- วาดจากภาพถ่าย
สำหรับคนส่วนใหญ่การทำซ้ำภาพที่เป็นสองมิตินั้นง่ายกว่าการทำซ้ำวัตถุบุคคลหรือสภาพแวดล้อมจริง เมื่อคุณทำงานจากภาพถ่ายให้ดูที่ขอบรูปร่างและมุม อย่าเทรซหรือดราฟงานค่ะ วาด อย่าโกง.
- วาดจากชีวิต
หากคุณเพิ่งเริ่มต้นให้เลือกวัตถุอย่างง่ายและหาทางไปถึงวัตถุที่ซับซ้อน ลองทำดูและลองวาดรูปผู้คนและสัตว์เลี้ยง วาดเฟอร์นิเจอร์และพื้นที่นั่งเล่น คุณชอบกาแฟไหม วาดถ้วยกาแฟของคุณ นี่คือความท้าทาย จับมือคุณมาวาด มือและเท้าเป็นส่วนที่ซับซ้อนที่สุดในกายวิภาคศาสตร์ของคุณ หากคุณสามารถควบคุมสิ่งเหล่านี้ได้คุณจะสามารถวาดอะไรก็ได้
ชั้นเรียนจะทำให้คุณต้องรับผิดชอบ ครูจะแก้ไขจุดอ่อนของคุณ การดูคนอื่นวาดเป็นประโยชน์อย่างมากสำหรับการสร้างทักษะการสังเกตของคุณเอง คุณหาชั้นเรียนที่ไหน ตอนนี้ก็มีคอร์สออนไลน์หลายๆคอร์สให้ลงเรียนกัน ไม่ใช่เฉพาะของที่นี่ แหล่งอื่นคือร้านจำหน่ายอุปกรณ์ศิลปะในท้องถิ่นของคุณที่ศิลปินมารวมตัวกัน แล้วก็มีนางแบบให้วาด
- เก็บสมุดร่าง ความหมายคือเก็บไว้กับตัวคุณเปิดมันขึ้นมาและเติมลงไปให้เต็ม มันจะทำหน้าที่เป็นตัวเตือนให้หยิบดินสอหรือปากกาของคุณแล้ววาดรูป ใช้สมุด Moleskine หรือ Field Notes afficiandos หรือเพียงหยิบสมุดร่างง่ายๆง่อยๆที่สำนักงานหรือร้านจำหน่ายอุปกรณ์ศิลปะของคุณก็ใช้ได้เหมือนกัน
เมื่อคุณวาดคุณจะใช้เวลาในการดู
สิ่งที่จะวิเคราะห์และทำซ้ำ
- จงใจ นี่คือสิ่งที่ยากที่สุดเพราะถ้าคุณต้องการที่จะปรับปรุงอะไรคุณต้องตัดสินใจทำมัน คุณจำเป็นต้องมุ่งมั่นและกำหนดเวลาปกติในสัปดาห์หรือวันของคุณเพื่อพยายามวาดภาพ ในการที่จะเก่งขึ้นคุณต้องสร้างนิสัยให้ดี
เราคิดว่าการเข้าใจว่าทำไมคุณถึงต้องการหรือจำเป็นต้องวาดก็สำคัญเช่นกัน สำหรับเรา การวาดรูปมันสนับสนุนงานของเรา แต่มันก็เป็นสิ่งที่ให้ความสุขและผ่อนคลายมากมาย เราชอบวาดรูป มันเป็นรากฐานของภาพวาดและการออกแบบของเราและเป็นพื้นฐานว่าเราคือใคร เราพบว่าการวาดบางสิ่งบางอย่างหรือบางคนทำให้สิ่งนั้นหรือคนสำคัญกว่าสำหรับเรา เมื่อเราเข้าใจสิ่งต่าง ๆ ในขณะที่วาดเราสามารถรับรู้ได้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไรและทำไม นั่นนำไปสู่การรับรู้ที่มากขึ้นโดยสิ้นเชิง
และสำหรับผู้ที่บอกฉันว่ายังไม่สามารถวาดเส้นตรงได้เลย จะวาดรูปได้ไง เราก็ไม่สามารถเช่นกันเราใช้ไม้บรรทัดค่ะ
ความสัมพันธ์ระหว่างคาแรคเตอร์กับพล็อต
ในการเขียนเนื้อเรื่องคอมิคหรือนิยาย ความสัมพันธ์ระหว่างคาแรคเตอร์กับพล็อตนั้น เป็นเรื่องสำคัญค่ะ คาแร็คเตอร์ที่เป็นฮีโร่ ก็คือ ตัวละครที่แอคทีฟ หรือดำเนินเรื่อง เราสร้างฮีโร่ ทั้งชายและหญิง เพื่อที่จะให้เป็๋นจุดศูนย์กลางของพล็อต
วิธีที่สร้างให้ฮีโร่เป็นที่จดจำ และน่าอ่านมากที่สุด คือ การ
1.สร้างปัญหาให้ฮีโร้(หรือจุดอ่อนที่ต้องการแก้ไข)
2.ความต้องการ(หรือสิ่งที่ฮีโร่นั้นพยายามไล่ตามอยู่)
3.ความต้องการที่ฮีโร่ได้เรียนรู้จากบทเรียนชีวิตนั้นๆ
แค่คิดถึงสามเรื่องนี้ เรื่องก็ดูมีมูลและน่าอ่านขึ้นเยอะมากแล้ว ยังไม่พูดถึงพล็อตเรื่องเลยนะคะ
มาเจาะดูสามข้อนี้ในรายละเอียดกันอีกที
คนอ่านไม่สนใจหรอกนะ ว่าคุณจะมีฮีโร่ที่เพอร์เฟ็คแค่ไหน ตรงกันข้าม ฮีโร่ที่เพอร์เฟ็คทุกอย่างกลับดูแล้วน่าเบื่อ และดูไม่สมจริง
และปัญหาที่เกิดขึ้นคือจุดอ่อนของคาแรคเตอร์ ไม่ควรมีผลกระทบในด้านเดียว จุดอ่อนของคาแรคเตอร์ ควรมีผลกระทบกับชีวิตคาแรคเตอร์ในทุกด้านไม่ว่าจะเป็นการเรียน หน้าที่การงาน หรือความสัมพันธ์ก็ตาม เวลาคนอ่านอ่านเรื่องแล้ว จะต้องรู้สึกว่า ทำไมชีวิตคาแรคเตอร์ตัวนี้มันช่างพังยับขนาดนี้
ถ้าตัวละครไม่มีจุดอ่อน หรือสิ่งที่ต้องแก้ไขเลย เราก็จะไม่ต้องอ่านเนื้อเรื่องที่ดำเนินไปเลยค่ะ เราอ่านเพราะเราอยากเห็นการเติบโตของตัวละครและการแก้ไขปัญหาของตัวละครนั้นๆ นิยายหรือการ์ตูนที่ดีนำตัวละครที่มีปัญหามากๆ มาทำให้ตัวละครนั้นมีปัญหาน้อยลง
แต่มันไมเพียงพอในการที่จะทำให้คาแรคเตอร์ของคุณมีปัญหา หรือจุดอ่อน คาแรคเตอร์ของคุณจะต้องมีสิ่งที่ต้องการที่สุดในชีวิตของเขา ที่เป็นเป้าหมายในชีวิต ที่จะทำให้เขา”คิด” ว่า ถ้าเขาได้สิง่นั้นมาแล้วชีวิตเขาจะมีความสุข
ไม่ว่าตำตอบจะเป็นอะไร เช่น การมีชื่อเสียง การประสบความสำเร็จในชีวิต หรือจะเป็นได้เกรดที่ดี มีความสัมพันธ์ที่ดี แก้ไขคดีฆาตกรรมได้ และอื่นๆ นั่นเป็นสิ่งที่คาแรคเตอร์ต้องการ และทำให้เขาต่อสู้ดิ้นรนโลดแล่นอยู่ในหน้านิยายหรือการ์ตูนของเรา คนอ่านจะอยากรู้ว่า อ่านไปแล้ว คาแรคเตอร์จะได้ในสิ่งที่เขาหวังหรือเปล่า
ดังนั้น ให้ถามตัวเองว่า อะไรคือสิ่งที่คาแรคเตอร์นั้นต้องการในชีวิต ไม่ใช่แค่ความสุข เพราะมันกว้างและไม่จำเพาะเกินไป รวมถึงจับต้องได้ยาก สิ่งที่ฮีโร หรือตัวละครอยากได้ ควรเป็นสิ่งที่จับต้องได้ เข้าถึงได้ และรู้เลยว่าได้มาหรือยัง เช่น บ้าน รถ หรือ ล้านฟอลโล่ แชมป์โลก พลังเวทย์ หรือการแหกคุก
บางอย่างที่คนอ่านสามารถเข้าถึงได้และเอาใจช่วย
สิ่งที่คาแรคเตอร์ต้องการและอยากได้ มันไม่ได้มาง่ายๆ เพราะถ้ามันง่าย คนอ่านจะไม่มีเหตุผลที่จะต้องอ่านต่อไป มันจะไม่มีเนื้อเรื่อง นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมเราไม่ควรทำให้เรื่อง คลี่คลายได้ง่ายเกินไป
เอาละ ตอนนี้เรามาพูดถึง goal หรือจุดมุ่งหมายของคาแรคเตอร์นะคะ จุดมุ่งหมายของคาแรคเตอร์นั้น สามารถเปลี่ยนแปลงได้เมื่อเรื่องดำเนินไปค่ะ
เวลาที่คาแรคเตอร์อยากได้อะไรบางอย่างแล้วพยายามเพื่อให้ได้มันมามันทำให้เรื่องมีการเคลื่อนที่ไปข้างหน้าค่ะ
และอย่างที่สองที่เราจะต้องจำไว้คือ คาแรคเตอร์ไม่จำเป็นจะต้องได้สิ่งที่เขาหรือเธออยากได้เสมอไปค่ะ เพราะอะไรรู้ไหมคะ การได้สิ่งที่”คิด”ว่าต้องการ กับสิ่งที่ต้องการจริงๆไม่เหมือนกันค่ะ คาแรคเตอร์จะไปถึงจุดจบของเรื่อง เมื่อเขาได้เรียนรู้ จาก”สิ่งที่เขาต้องการจริงๆ”เท่านั้น ไม่ใช่”สิ่งที่เขาคิดว่าเขาต้องการ”นะคะ
มันมีสิ่งที่คาแรคเตอร์รวมทั้ง คนเรา เข้าใจผิด อยู่เรื่อยๆ เช่น ชื่อเสียง บ้าน รถ หรืออื่นๆที่คาแรคเตอร์อยากได้ จะนำมาซึ่งความสุข แต่ความสุข เป็นสิ่งที่ลึกกว่าสิ่งเหล่านั้นมาก การที่คิดว่าสิ่งเหล่านั้นคือทางที่จะทำให้มีความสุข ศัพท์ฝรั่งเรียก quickfix หรือทางแก้ที่รวดเร็วค่ะ
ในขณะเดียวกันความต้องการสิ่งเหล่านั้นต่างหากที่เป็นปลาสเตอร์ปิดแผลที่เราต้องการจริงๆในชีวิต สิ่งที่ไม่ใช่วัตถุหรือ quickfix ค่ะ
เราจะต้องทำตัวเหมือนนักจิตวิทยาที่บ่งชี้ปัญหาจริงๆของคาแรคเตอร์ว่ามันคืออะไรกันแน่ ที่เป็นปัญหาที่แท้จริง ปัญหาที่แท้จริงในชีวิตคาแรคเตอร์ มันคือ เศษแก้ว ที่ตำคาแรคเตอร์อยู่และทิ้งบาดแผลเอาไว้ ทำให้คาแรคเตอร์ ประพฤติตัวเยี่ยงนั้น และมีจุดอ่อนเช่นนั้นค่ะ อะไรเกิดขึ้นกับเขา ที่ทำให้เขาทำตัวแบบนั้น เราต้องมานั่งคิดกันค่ะ ว่าอะไร คือสิ่งที่จะแก้ไขปัญหาให้ชีวิตคาแรคเตอร์ตัวนั้น และนั่นคือจุดที่ทำให้เนื้อเรื่องของคุณ เป็นเนื้อเรื่องที่ดีได้
สิ่งที่คาแรคเตอร์ต้องการหรืออยากได้ เราเรียกว่า A ค่ะ หรือจุด A ที่สิ่งต่างๆเกิดขึ้นจากระดับผิวเผิน เช่น สงคราม การไล่ล่า การร่ายมนตร์ งานใหม่ รัฐบาลที่กุมอำนาจเบ็ดเสร็จ หรืออื่นๆ
ในขณะเดียวกัน จะมี B story หรือ เนื้อเรื่อง B ที่เกิดขึ้น เราเรียกว่าสิ่งที่ตื่นเต้นของเนื้อเรื่องจริงๆ หรือ premise ของเนื้อเรื่อง ซึ่งเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายใน เป็นสิ่งที่คาแรคเตอร์ต้องเรียนรู้เพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของตัวเอง และกลายเป็นคนละคน B story คือ สิ่งที่นิยายหรือการ์ตูนของเรา เป็นจริงๆ หรือเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ
ยกตัวอย่าง ready player one ไม่ได้เป็นเรื่องราวการต่อสู้กันในเกม แต่มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ เด็กชายขี้อายผู้หนึ่งที่จะต้องเรียนรู้การเชื่อมต่อกับโลกแห่งความจริงค่ะ
และข่าวดี คือ เราไม่ต้องนั่งเทียนเขียนสิ่งนี้ เนื่องจาก ไม่ว่านิยายหรือการ์ตูนจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร คาแรคเตอร์จะมีปัญหาอยู่ แค่ 10 อย่าง ซึ่งมาจาก สิบข้อสากลที่มนุษย์มีปัญหาในชีวิตจริง
1.การให้อภัย ตัวเองและผู้อื่น
2.ความรัก รักตัวเอง ครอบครัว หรือ ความรักแบบหนุ่มสาว
3.การยอมรับ นับถือตัวเอง หรือสถานการณ์ หรือความเป็นจริง
4.ความเชื่อ ในตัวเอง ในโลก
5.การเอาตัวรอด และความอยากมีชีวิตรอด
6.ความกลัว
7.การไม่ยึดติดกับตัวตน ไม่ว่าจะเป็นการเสียสละตัวเอง หรือ การเอาชนะความโลภ
8.ความรับผิดชอบ
9.ความเชื่อใจ
10.redemption การยอมรับข้อตำหนิ
แต่หลายๆคนอาจจะเถึยงว่าไม่ได้อยากเขียนถึงสิ่งเหล่านี้ อยากเขียนแอคชันมันส์ๆ หรือคนรักกันเฉยๆ แต่เรื่องที่ดี ล้วนมีบทเรียนซ่อนอยู่ในนั้นเสมอนะคะ นั่นจะทำให้เราเป็นนักเล่าเรื่องที่ดี
world building สิ่งสำคัญในการสร้างโลกแฟนตาซีในการ์ตูนหรือเกม
สวัสดีค่ะไปเรียนคอร์ส world building มา ซื้อไว้นานแล้วเลยมาสรุปช่วงแรก 20% ของคอร์สนะคะ
ในการที่จะ world building สร้างโลกแฟนตาซีของเรานั้น
มีด้วยกันหลายวิธีไม่ว่าจะเป็นการสร้างโลกขึ้นมาจากการขยายไอเดีย(cosmos expansion) หรือว่าจะเป็นการแก้ไขโลกที่มีหรือที่เคยเขียนอยู่แล้วให้สมเหตุสมผลมากขึ้น
เราจะเริ่มจากการเขียน Mapsหรือว่าจะเกิดจากไอเดียเพียวเพียวเลยก็ได้ การที่เราจะเขียนโลกแฟนตาซีขึ้นมานั้นเราจะต้องมีความเข้าใจโลกแห่งความเป็นจริงมากมากและสำรวจสิ่งที่ไม่ใช่แฟนตาซีเพราะว่าถ้าเราเอาแต่อ่านแนวแฟนตาซีอย่างเดียว สิ่งที่เราเขียนออกมาโลกที่เราเขียนมันจะออกมาเหมือนเหมือนคนอื่น แนะนำให้อ่านนอนฟิคชั่นเพราะว่าหมวดหมู่นี้จะทำให้เรามีความรู้รอบตัวทั่วๆไปที่ทำให้นำมาเขียนและสร้างโลกในแบบของเราได้
นอกจากนี้ การสำรวจธรรมชาติ ผู้คน วัฒนธรรม ก็มีส่วนช่วยอย่างมากในการสร้างโลกแฟนตาซีขึ้นมาสักโลกนึง
ไอเดียที่สดใหม่มักจะมาจากการคิดที่ถี่ถ้วนแล้วนอกเหนือไปจากความคิดที่แว๊บมาในหัวส่วนมากเราก็ต้องคัดกรองว่าความคิดไหนเป็นความคิดที่ดีที่น่าใช้ เพราะว่าเวลาไปเลือกมะเขือเทศตามท้องตลาด จะเห็นได้ว่าแม่ค้าเอามะเขือเทศเก่า ไว้บนมะเขือเทศใหม่ ไว้ข้างล่าง คนจะได้หยิบอันบน ดังนั้นไอเดียที่เราคิดขึ้นมาแว่บแรก มักจะเป็นไอเดียเฝือๆที่ใครๆก็คิดกันได้ให้เราใช้เวลามากขึ้นในการคิดไอเดีย ซักไอเดียนึง
ในคอร์สได้ให้เราดูวิดีโอสามวิดีโอแล้วก็ดูว่าการสร้างโลกของอนิเมชั่นนี้มีความเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหนในอนิเมชั่นก็จะเป็นการสร้างโลกใหม่ขึ้นมาทั้งหมดโดยที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับโลกเก่าแต่เราสามารถที่จะทำความคุ้นเคยกับโลกใหม่นี้ได้อย่างง่ายดายเพราะว่าอนิเมชันได้ให้รายละเอียดกับเรามากเพียงพอที่เราจะตัดสินใจได้ว่าโลกนี้มันเชื่อถือได้หรือไม่
ถ้าสมมุติว่าเราดูวิดีโอครบสามวิดีโอนั้นเรียบร้อยจะพบว่าสิ่งมีชีวิตต่างๆที่อยู่ในเนื้อเรื่องนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตใหม่แต่ว่าล้วนเบสมาจากสิ่งมีชีวิตที่มีอยู่แล้วทั้งสิ้นโลกที่สร้างขึ้นมาจึงดูน่าเชื่อถือเพราะว่ามันเบสมาจากสิ่งที่เราคุ้นเคยถึงแม้ว่าโลกนั้นจะไม่ใช่โลกที่เราอยู่ก็ตาม
เวลาที่เราสร้างโลกแฟนตาซีขึ้นมาเราไม่ควรจะเอาใจใครเลยนอกจากตัวเองเพราะว่าสุดท้ายแล้วมันจะไม่ได้มีคนชอบเราทุกคนหรอก ทุกคนล้วนต้องเลือกในหนทางของตัวเองทั้งนั้นว่าจะเป็นอะไรซักอย่างหรือไม่เป็นอะไรสำหรับใครเลยดังนั้นการที่เราสร้างโลกของตัวเองขึ้นมาเราควรจะเบสจากตัวเองเป็นหลักค่ะ
ไม่ต้องสนใจความชอบของคนอื่นแล้วก็ไม่ต้องสนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับโลกที่เราเขียนขึ้นมาเพราะว่าคนที่ไม่ชอบแนวแฟนตาซีก็จะบอกว่ามันดูไม่จริงอยู่แล้วแต่เรารู้ว่าอะไรคือขอบเขตของความจริงและความไม่จริงในโลกของเราอยู่แล้วเพราะฉะนั้นเราไม่จำเป็นจะต้องทำให้ทุกคนพึงพอใจค่ะ
นอกจากนี้คอร์สก็ยังสอนเกี่ยวกับการใช้กฏในโลกแฟนตาซีของเราด้วย หลายๆคนอาจจะมองว่า กฏ กับความคิดสร้างสรรค์ มันเป็นไปไม่ได้ แต่จริงๆแล้ว การที่มีกฏ หรือมีกรอบมาบังคับ จะทำให้เราถูกผลักไปทำในสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ หรือมักจะเกิดแนวทางใหม่ๆขึ้นมา เหมือนนิทานเรืื่องอีกาหิว ที่เอาหินไปใส่ในเหยือก จนสามารถดื่มน้ำได้ เพราะปากมัน ยาวไม่พอ จะเห็นได้ว่า ข้อจำกัดต่างๆ จะทำให้เรามีความคิดสร้างสรรค์ขึ้่น มากกว่าจะเขียน “อะไรก็ได้”
ทีนี้ เราต้องเขียนกฎให้กับโลกแฟนตาซีของเรา
นั่นก็คือ
-อะไรที่ทำได้ และทำไม่ได้ ในโลกแฟนตาซีของเรา
-อะไรที่ควรจะเกิดหรือไม่ควรจะเกิดในโลกของเรา เช่นในเรื่องเราบอกว่าทุกคนในโลกเราสามารถบินได้ นั่นก็แปลว่า ไม่ควรจะมีรถม้าหรือคนขี่ม้าอยู่ในเรื่อง
-ไม่ว่าเราจะสร้างอะไรที่ทำได้และทำไม่ได้ในโลกของเราใหม่ มันจะเกิดสิ่งที่ควรจะทำ และไม่ควรจะทำแบบใหม่ขึ้นมาด้วย
-เราควรมีเหตุผลในการอธิบายเหตุการณ์หรือสิ่งต่างๆที่ดูไม่จริงในโลกแฟนตาซีของเรา
https://self-publishingschool.com/worldbuilding/
มาเรียนรู้วิธีฝึกวาดแบบ Leonardo Davinci กันเถอะ
Video version
Podcast version
entry นี้ เกิดจากที่เราไปลงเรียนวิชา Davinci method ของ Mark Diaz มา
คนวาดเก่งไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกคนวาดไม่เก่ง
เราเป็นคนนึงที่เคยวาดไม่เก่งมากๆมาก่อน นอกจากนี้
จริงๆเราคิดว่า ทุกคนเคยอยู่จุดเดียวกัน คือจุดที่วาดไม่เก่ง
แต่มันจะมีบางคน ฝึกจนเป็นขึ้นมา กับคนที่ฝึกเท่าไร ก็ไม่เก่งขึ้น
เราอยากรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ทำให้คนเหล่านี้แตกต่างกัน
ลองหาบทความและคอร์สเรียนใหม่ๆ ลงเรียนเรื่อยๆ ไปเจอกับวิชานี้เข้า
มาร์ค ผู้สอนวิชานี้ โฟกัสกลุ่มนักเรียน ไปที่คนวาดไม่เป็น
ความทรมานของการวาดไม่เป็นเลยสักนิดเดียวต่างจากคนที่วาดพอเป็นมากนะคะ นอกจากเรื่องความมั่นใจในตัวเอง คือ โดยส่วนมากนักเรียนที่วาดไม่เป็นเลยสักนิด ปัญหานอกจากเรื่อง สภาพจิตใจ เขามักจะเชื่อว่า ตัวเองทำไม่ได้ รวมไปถึงไม่รู้วิธีฝึก และ bias เกินกว่าจะรับวิธีฝึกแบบใหม่ๆได้
นอกจากนี้ ยังไม่อยากไปเรียนพื้นแบบปกติ พวกวาดกระบอก กรวย หรือพื้นฐานศิลปะอื่นๆที่ไม่เกี่ยวข้องกับการ์ตูน มันเลยยากมากๆ และหลายๆคนยังไม่รู้จัก Conscious practice หรือการฝึกแบบที่มีการเรียนรู้และพัฒนาเข้ามาเกี่ยวข้อง
เราเลยไปลงเรียนคอร์ส ประยุกต์ DAVINCI METHOD กับ Anime drawing กับ Mark Diaz นักพูด TedX ได้เนื้อหาดังนี้
1.มาร์คบอกว่าเวลาที่เราวาดภาพ หลายๆคนชอบบอกว่า เป็นตัวเองดิ ๆ แต่รู้ไหมว่า การเป็นตัวเอง มันไม่ได้ทำให้เราพัฒนา บางที เราต้องมีการเปรียบเทียบตัวเอง กับคนที่เก่งกว่า แล้วมันจะเกิดความอยากที่จะพัฒนา การเปรียบเทียบตัวเอง กับตัวเอง หรือการแข่งกับตัวเอง เป็นคำพูดที่ดี แต่ในความเป็นจริง ถ้าแข่งกับตัวเอง โดยไม่มีเสาหลัก ก็เหมือนกับว่า เราไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน เรามีหลักยึดที่ไหน เพราะฉะนั้น เราก็ควรจะมีไอดอล หรือคนที่อยากไปให้ถึง เป็นหลักยึดไว้ก่อน
นอกจากนี้มารฺ์คยังพูดถึงการทำงานอย่างฉลาด กับการทำงานหนัก การทำงานฉลาดคือ การมีจุดมุ่งหมาย รู้ว่าตัวเองทำไปเพื่ออะไร มีทางไปชัดเจน เหมือนกับเรารู้ว่า เวลาจะไปซื้อตัวเครื่องบิน เราอยากไปไหน
2.สรุปวิธีให้เลย ถ้าเป็นดิจิตัล ใช้เลเยอร์ได้ ให้ดราฟหรือ tracing ภาพที่ชอบ 1 รอบ วาดให้เหมือน เสร็จแล้ววาดอีกรูปเอาภาพต้นฉบับนั้นมาทาบกับภาพเรา เปลี่ยน mode เป็น multiply เพื่อให้มองเห็นด้านล่าง ดูจุดผิด แล้ววาดเฉพาะจุด เช่นตา จมูก ปาก ทาบ จนกว่าจะเหมือน วิธีนี้ ลีโอนาร์โด ดาวินซี ทำกับวัตถุจริงเพราะเป้าหมายของเขาคือวาดวัตถุให้ดูเหมือนจริง พูดง่ายๆ คือ คู่แข่งของเขา คือของจริงในโลกแห่งความจริง
3.Gamification โดยการสร้าง 3 โฟลเดอร์ เลเวลละ 10 ภาพ แบบง่าย กลาง ยาก แล้วเอาภาพที่ชอบใส่โฟลเดอร์ตามระดับความยาก ค่อยๆวาดตามวิธีที่สอง
ศิลปะ dada กับอะไรคือ dada ? ไม่ใช่ศิลปะ และอย่ามาโลกสวยเพราะความสวยไม่มีจริง
ศิลปะ dada คืออะไร
ศิลปะ Dada เป็นขบวนการทางปรัชญาและศิลปะในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 เกิดจากการรวมกลุ่มของศิลปิน AVANT-GARDE ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 ในปี 1914-1918 ได้รับการฝึกฝนโดยกลุ่มนักเขียนศิลปินและปัญญาชนชาวยุโรปในการประท้วงต่อต้านสิ่งที่พวกเขาเห็นว่าเป็นสงครามที่ไร้สติ – สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง Dadaists ใช้ความไร้เหตุผลเป็นอาวุธต่อต้าน ชนชั้นปกครอง ชนชั้นสูงที่พวกเขาเห็นว่ามีส่วนทำให้เกิดสงครามแต่สำหรับผู้ปฏิบัติงาน Dada ไม่ใช่การเคลื่อนไหว ศิลปินไม่ใช่ศิลปินและศิลปะไม่ใช่ศิลปะ นอกจากนี้ ดาด้ายังชิงชัง สิ่งที่เป็นศิลปะที่สวยงาม ว่าดูเสแสร้งโลกสวยอีกด้วย
การที่ศิลปะดาด้าเป็นแบบนี้ มันแสดงให้เห็นว่า ในโลกไม่ใช่มีและศิลปะที่สวยงามอย่างเดียว ดาด้ามอง ศิลปินกลุ่มอื่นอย่างดูถูกดูแคลน เพราะพวกดาด้าคิดว่า ความสวยงามที่แท้จริงไม่มีบนโลก และผลงานเหล่านั้นเป็นผลงานที่เพ้อฝัน ซึ่งขัดกับโลกในความเป็นจริงในมุมมองของพวกดาด้า
กำเนิดของ ศิลปะ dada
Dada เกิดในยุโรปในช่วงเวลาที่คนกำลังสยองจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่งที่ประชนชนรู้กันดี ประชาชนถูกบังคับให้ออกจากเมืองปารีสมิวนิคและเซนต์ปีเตอร์สเบิร์ก ศิลปินนักเขียนและปัญญาชนพบว่าตัวเองชุมนุมกันในที่หลบภัยที่ซูริค (ในเป็นกลางสวิตเซอร์แลนด์)
กลางปี 1917 เจนีวาและซูริกเป็นศูนย์กลางขบวนการอวองการ์ดเช่นฮันส์อาร์ปฮิวโก้บอล Stefan Zweig ทริสตันทาซารา Else Lasker-Schuler และเอมิลลุดวิก พวกเขาคิดค้นสิ่งที่ดาด้าจะกลายเป็นตามที่นักเขียนและนักข่าวแคลร์ กอลล์กล่าวว่าลัทธินี้ได้ ออกจากความเป็น Expressionsm ไปจนถึงลัทธินิยมลัทธิเขียนภาพแบบcubism และลัทธิvfuturism ที่เกิดขึ้นในร้านกาแฟของสวิส ชื่อที่พวกเขาใช้ในการเคลื่อนไหว “ดาด้า” อาจหมายถึง “ม้าโยก” ในภาษาฝรั่งเศสหรือ หรือเสียงร้องอ้อแอ้ของเด็กน้อย อาจเป็นเพียงพยางค์ไร้สาระชื่อที่เหมาะสมสำหรับศิลปะแนวไร้สาระและขึ้เล่นอย่างชัดเจนรวมตัวกันในกลุ่มที่รวมตัวกันหลวม ๆ นักเขียนและศิลปินเหล่านี้ใช้เวทีสาธารณะใด ๆ ที่พวกเขาสามารถค้นหาเพื่อท้าทายชาตินิยม,ความเป็นตรรกะ, วัตถุนิยมและอื่น ๆ – ลัทธิที่พวกเขารู้สึกว่ามีส่วนทำให้สงครามหายไป หากสังคมดำเนินไปในทิศทางนี้พวกเขากล่าวว่าเราจะไม่มีส่วนใดส่วนหนึ่งของมันหรือประเพณีของมัน เราที่ไม่ใช่ศิลปินจะสร้างสิ่งที่ไม่ใช่ศิลปะตั้งแต่ศิลปะ (และทุกสิ่งในโลก) จะไม่มีความหมายต่อไป
แนวคิดของดาดานิยมแนวคิดสามประการเป็นพื้นฐานของการเคลื่อนไหวของ Dada – ความเป็นธรรมชาติการปฏิเสธและความไร้เหตุผล – และความคิดทั้งสามนั้นแสดงออกมาในความสับสนวุ่นวายที่สร้างสรรค์ไว้่มากมาย
ความเป็นธรรมชาติเป็นสิ่งที่ดึงดูดความเป็นปัจเจกชนและร้องอย่างรุนแรงต่อระบบ แม้แต่ศิลปะที่ดีที่สุดก็คือการเลียนแบบ แม้แต่ศิลปินที่ดีที่สุดก็ยังต้องพึ่งพาคนอื่น นักประพันธ์และนักแสดงชาวโรมาเนียทริสตันทาซาร่า (2439-2506) เขียนว่าวรรณคดีไม่เคยสวยเพราะความงามคือความตาย; มันควรจะเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างนักเขียนและตัวเขาเอง เมื่อศิลปะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเองมันก็คุ้มค่าแล้วสำหรับศิลปินเท่านั้น
สำหรับดาดาอิสต์การปฏิเสธหมายถึงการกวาดล้างและทำความสะอาดสถานประกอบการศิลปะโดยการกระจายศีลธรรม พวกเขากล่าวว่าศีลธรรมทำให้เรามีจิตกุศลและความเวทนา ดีไม่ดีกว่าเลว ก้นบุหรี่และร่มนั้นได้รับการยกย่องเช่นเดียวกับพระเจ้า ทุกอย่างมีความสำคัญลวงตา มนุษย์ไม่มีอะไรทุกอย่างล้วนมีความสำคัญเท่าเทียมกัน ทุกอย่างไม่เกี่ยวข้องไม่มีอะไรเกี่ยวข้องและในที่สุดทุกอย่างก็ไร้สาระ ทุกอย่างขัดแย้งกัน
ศิลปิน DADA ที่สำคัญ
Marcel Duchamp
Hans Arp
Hugo Ball
เนื่องจากศิลปิน dada นั้นมองโลกว่าไม่สวยงาม ศิลปะแบบดั้งเดิมหลอกลวง การแสดงออกออกมาของ ดาด้า จึงเป็นทางตรงกันข้าม นั่นก็คือ แสดงความไม่สวยงาม และไร้สาระ ทำให้ดึงเอาสัญชาติญาณดิบของผู้ดูออกมาอย่างมาก เพราะผู้ดูจะเกิดความเดือดดาล
ด้วยเหตุผลที่กล่าวมาจึง เกิดคำถามว่าศิลปะแบบดาด้า นี้เรียกได้ว่าเป็นงานศิลปะหรือไม่ และเกิดความคิดขัดแย้งว่า อะไรที่เรียกว่าเป็นศิลปะ แล้วอะไรที่ไม่ใช่ศิลปะ Duchamp ศิลปิน ดาด้า ได้ให้มุมมองในเรื่องนี้ว่า “อะไรก็ได้ที่ศิลปินบอกว่ามันเป็นงานศิลปะมันก็ต้องเป็นงานศิลปะ ตามที่ศิลปินบอก” นอกจากนี้ ดาด้า ยังต่อต้านทุนนิยม ที่เป็นเหตุของสงครามอีกด้วย ศิลปะเเบบ ดาด้า เน้นที่การสื่อความหมายแบบหยาบโลนตรงไปตรงมา นักวิจารณ์ศิลปะในสมัยนั้นถึงกับกล่าวไว้ว่า ศิลปะแบบดาด้าคือ “ที่สุดแห่งความบิดเบือนและความด้านชาซึ่งมากเท่าที่สมองมนุษย์จะสามารถรังสรรค์ขึ้นมาได้”
http://letusheartheoppositeside.blogspot.com/2011/04/dadaism.html
https://moontonerecords.weebly.com/articles/dada
7 เหตุผลเราเรียน illustration กันไปทำไม
1.การเรียนเพื่อความสุขใจที่ได้ทำงานอดิเรกนั้น
จะทำให้เราได้ปลดปล่อยจินตนาการความคิดสร้างสรรค์ที่มีอยู่ในตัว และทำให้เราได้ทำในสิ่งที่เรารัก โดยไม่ต้องคำนึงถึงเรื่องเงิน หรือเรื่องทำมาหาเลี้ยงชีพจากสิ่งที่เราชอบ เพราะว่าเราสุขใจที่ได้ทำงานอดิเรกอยู่แล้ว เราจึงไม่ต้องคิดมากเรื่องเงิน หรือเรื่องอื่นๆ เนื่องจากมีงานที่เราสามารถทำเป็นอาชีพได้เลี้ยงชีพเราอยู่แล้ว นอกจากนี้ เรื่องรายได้เสริมก็เป็นอีกอย่างนึงที่นอกเหนือ ไปจากงานอดิเรกที่สามารถทำได้เช่นกัน
2.เรียนเพื่อพัฒนาฝีมือ
การเรียนเพื่อพัฒนาฝีมือนั้น เป็นเรื่องเฉพาะบุคคล เริ่มแรกเราอาจจะอยากเก่งขึ้น ไม่ว่าจะอยากทำเป็นอาชีพหรือไม่ก็ตาม เราก็อยากที่จะมีฝีมือดีขึ้นๆ เพื่อจะได้มีงานในอนาคต หรือไม่ก็ตอบสนองความต้องการลึกๆภายในจิตใจก็ได้ เพราะหลายๆคน ก็มีความสุข ที่ได้รู้ว่าตัวเอง เก่งขึ้นๆ ทุกวันๆ แล้วก็มีฝีมือที่ดีขึ้น ไม่ว่าจะได้ทำงานเป็นอาชีพหรือไม่ก็ตาม
3.เรียนเพื่อประกอบอาชีพ
การเรียนเพื่อประกอบอาชีพนั้น เราจะต้องมีฝีมือดีพอสมควร เพื่อที่จะรับงานฟรีแลนซ์ต่างๆได้ ไม่ว่าเราอยากจะสานต่อ เมื่อเก่งขึ้นแล้ว ฝีมือดีขึ้นแล้ว แล้วก็อยากจะประกอบอาชีพ หรือว่า อยากจะประกอบอาชีพที่รัก ก็ทำได้ทั้งสิ้น แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็ต้องฝีกฝนกันพอสมควร ไม่ใช่จะทำกันได้ง่ายๆทันทีทันใด เหมือนต้มมาม่า การฝึกฝนเพื่อที่จะให้เป็นมืออาชีพนั้น เราก็ต้องดูระดับความสามารถคนในวงการด้วย ว่าระดับของคนที่สามารถรับงานได้นั้นมันประมาณๆไหน
4.เรียนเพื่อเอาไปใช้ในสายอาชีพตัวเอง
การเรียนเพื่อเอาไปใช้ในสายอาชีพตัวเองนั้น จะเป็นอาชีพอะไรก็ได้ การที่คุณสามารถวาดรูปได้นั้น จะทำให้คุณแตกต่างกับคนทั่วไปอย่างเห็นได้ชัดเจน แล้วเมื่อคุณแตกต่างจากคนอื่น โอกาสก้าวหน้าในสายอาชีพหรือหน้าที่การงานย่อมเหนือกว่าคนอื่นๆอย่างเห็นได้ชัดค่ะ ไม่ว่าคุณจะเป็นหมอ เป็นวิศวกร คุณก็สามารถวาดรูปให้เก่งได้ทั้งนั้น และการวาดรูปเป็น จะส่งผลดี ต่อสายอาชีพคุณ อย่างที่คุณคาดไม่ถึงเลยทีเดียว
5.เรียนเพื่อนำไปทำการตลาด
สร้างเพจของตัวเอง ทำคอนเทนต์ ในการเรียนเพื่อนำไปทำเพจของตัวเองนั้น จะพบว่าในยุคโซเซียลแบบนี้ คนต่างรูดไทม์ไลน์กันเป็นว่าเล่น การที่จะทำให้คอนเทนต์ของคุณโดดเด่นออกมาจากบรรดาผู้คน เป็นเรื่องจำเป็นอย่างยิ่งที่ คุณก็จะต้องพัฒนาตัวเอง โดยการวาดรูปให้เป็น เพื่อนำไปทำการตลาด ให้กับสินค้า บริการของคุณ หรือไม่ว่าจะเป็นประชาสัมพันธ์พอร์ทโฟลิโองานวาดของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนนั้น คุณก็สามารถที่จะทำได้ทั้งสิ้นถ้าคุณมีทักษะการวาดเรียบร้อยแล้ว เสมือนมีอาวุธติดตัวอีกอย่างที่จะงัดออกมาใช้เมื่อไรก็ได้ค่ะ
6.เรียนเพื่อเติมเต็มความฝัน
บางคนอาจจะอยากเป็นนักวาดมืออาชีพ บางคนอาจจะอยากเป็นนักเขียนสตอรีบอร์ด อนิเมเตอร์มืออาชีพ ความฝันเหล่านี้ต้องใช้ ทักษะการวาดทั้งสิ้น หรือว่าความฝันแค่อยากวาดรูปเป็น ทำสื่อการสอนได้ ทำหนังสือของตัวเอง พวกนี้ก็ล้วนเป็นความฝันที่จับต้องได้ทั้งสิ้น เพราะฉะนั้น การที่คุณอยากจะเป็นสิ่งนั้นสิ่งนี้ ขอแค่อย่าเลิกล้มความฝันของคุณเอง แล้วก็พยายามก้าวไปข้างหน้าทีละเล็กน้อย ก็จะพบว่าคุณนั้นสามารถไปได้ไกลกว่าที่คิด
7.เรียนเพื่อตามยุคสมัยให้ทัน
การเรียนเพื่อตามยุคสมัย จะพบว่า ยุคนี้ อะไร ๆ ก็โรบอท AI เพราะฉะนั้น สิ่งที่โรบอท หรือ AI ทำไม่ได้นั้น จึงเป็นสิ่งที่ต้องการมากในอนาคต การวาดรูปก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่กว่า AI จะตามทัน วาดให้ได้ ความรู้สึกแบบมนุษย์จริงๆ นั้นก็ยังยากอยู่มาก ดังนั้นการวาดรูปจึงเป็นอย่างนึงที่ทำให้เราอยู่ได้บนโลกที่หมุนเร็วแบบนี้
5 วิธีร่างภาพอย่างถูกต้อง
5 วิธีร่างภาพอย่างถูกต้อง
การร่างภาพอย่างถูกต้องเป็นเรื่องสำคัญมากๆเพราะว่ามันจะทำให้เรานั้นวาดรูปได้ง่ายขึ้น แล้วก็ไม่ต้องกดดันว่ามันจะออกมาสวยหรือไม่สวยเพราะว่าจริงๆแล้วคือการร่างภาพไม่ได้เป้าหมายที่จะทำให้ภาพนั้นสวยแต่ว่ามันเป็นการทำให้การสื่อความของภาพนั้นดีขึ้นแล้วก็มีการแก้ไขได้ก่อนที่จะลงเส้นจึงทำให้เราเครียดน้อยลงอีกด้วยแล้วมันก็เป็นการที่ทำให้ภาพนั้นมีการวางแผนที่ชัดเจนก่อนที่จะวาดรูป การวางแผนที่ชัดเจนนั้นสำคัญอย่างไรก็สำคัญตรงที่ว่า ถ้ามีการวางแผนที่ชัดเจนแล้วมันจะทำให้ภาพของเราดูโอเคขึ้นกว่าการที่ไม่มีแผนชัดเจน แล้วก็ทำให้ภาพออกมาดูดีกว่าอีกด้วย โดยที่ใช้เวลาน้อยลงในการวาด เพราะว่าภาพถูกวางแผนมาเรียบร้อยแล้วว่าจะว่าอย่างไรทำให้การใช้เวลามีประสิทธิภาพมากขึ้น แทนที่จะทำงานแบบเดิมๆ ก็ทำให้งานนั้นออกมารวดเร็วสมบูรณ์และดีขึ้นกว่าเดิมมากๆ มากกว่าการใช้มือร่างไปเลยโดยที่ไม่ร่างภาพก่อน [Read more…] about 5 วิธีร่างภาพอย่างถูกต้อง
เทคนิคการเล่าเรื่อง แบบภาพยนตร์ Cinematic Storytelling Techniques
เทคนิคการเล่าเรื่อง แบบภาพยนตร์
Storytelling Techniques by Jeff Medford, Ross Hockrow
เป็นเวลาช้านาน ที่มนุษย์ ส่งต่อความรู้กัน ด้วยการเล่าเรื่อง หรือ story telling ลองดู วีดีโอของ everynone
n-o-n-e.com ในสมองของเราพยายามจะปะติดปะต่อเนื้อเรื่องเข้าด้วยกันเสมอ
จุดประสงค์ของการทำหนังคือ การเล่าเรื่อง คุณไม่ควรกดปุ่มอัดบนกล้อง ถ้าคุณยังไม่รู้ว่าคุณจะเล่าเรื่องอะไร ไม่อย่างนั้นมันจะมีประโยชน์อะไร?
เพราะมันไม่เกิดเนื้อเรื่องขึ้นมา
ขั้นตอนของการเล่าเรื่อง
เราสร้างเนื้อเรื่องขึ้นมา เพื่อแปลความหมายของชีวิตเราสู่หนัง แล้วลิงค์เหตุการณ์เหล่านั้น ไปสู่พล็อตที่มีความหมายสำหรับเรา เพื่อสร้างความหมายบางอย่าง เป็นการเคลื่อนที่ผู้คน ทางจิตวิทยา พวกเราต่างค้นหาความหมาย แม้กระทั่งใน still image หรือภาพนิ่ง จริงๆแล้วก็มีการเล่าเรื่องอยู่ แต่การเล่าเรื่อง เราจะมีเวลาที่ดูภาพนั้น แล้วสะท้อนเอาความคิดในชีวิตบางอย่างของเราออกมา แต่หนังแตกต่างกันออกไป เวลาเราดู เราไม่มีเวลามากพอในการคิดเรื่องนั้นด้วยตัวเอง ถ้าหากเป็นคลิป หรือหนัง ในสมองของเราจะทำงานแตกต่างกันไปเลย เพราะภาพเคลื่อนไหวจะทำให้เราโฟกัสไปที่การกระทำ เวลาเราดูคลิป เราจะไม่พูดถึงอารมณ์ที่มีในภาพ เหมือนตอนที่เราดูภาพนิ่ง คุณจะไม่พูดถึงความหมายของคลิป แต่คุณจะบอกว่าคลิปนั้นคนกำลังทำอะไร เกิดอะไรขึ้นในคลิป
ในฐานะที่เราเป็นคนทำหนัง เราจะต้องจัดเรียงข้อมูล ชิ้นของคลิปเข้าด้วยกัน เพื่อควบคุมทิศทางของเนื้อเรื่องที่ออกมาและเล่าเรื่อง คุณต้องดึงข้อมูลออกมาและทำให้มันเกิดเนื้อเรื่องขึ้น เราสามารถสร้างให้เกิดความหมายหลายความหมายได้ในคลิป และเราปะติดปะต่อข้อมูลเข้าด้วยกัน
เราต้องการทำให้คนดู อยากดูต่อไปเรื่อยๆ ส่วนคนดูมีหน้าที่ปะติดปะต่อเนื้อเรื่องเหล่านั้นเข้ากันเอง มันเหมือนการเชื่อมต่อจุด คนหลายคนเชื่อมจุดเข้าด้วยกันในเวลาที่ต่างกัน
โครงสร้างของการเล่าเรื่อง
ช็อตไหนที่เราต้องฟิล์ม เพื่อที่จะสร้างให้เกิดโมเมนต์ที่ประทับใจ เราต้องนำคนให้ไปในทิศทางที่ถูกต้องไม่เช่นนั้นนั้นจิตใจของคนก็อาจจะหลุดไปในทิศทางที่เราไม่ได้ต้องการให้เรื่องเป็นแบบนั้น
beginning
-จุดนี้คือจุดที่ทำให้คนติดก่อน จุดนี้สำคัญมาก เพราะถ้าหากทำพลาดแล้ว เราจะไม่สามารถนำคนดูกลับมาได้เลย
-สร้างคาแรคเตอร์ต่างๆ สถานที่ คอนเซปต์ทั่วไป และสไตล์
-เซ็ทโทนสำหรับหนังส่วนที่เหลือ
-ไม่บ่งบอกจุดประสงค์ของหนัง
middle
-จุดประสงค์จะบอกตรงนี้
-เข้าเรื่องให้เร็ว
climax
-เป็นจุดประสงค์ของเรื่อง เรื่องทั้งหมด จะสร้างมาเพื่อ climax ของเรื่อง ถ้าเราไม่ได้สร้างมันอย่างถูกต้อง เรื่องจะไม่มีไคลแม็กซ์
-ถ้าไม่มีไคลแม็กซ์ ไม่มีจุดประสงค์ของเรื่อง
-การบิลด์หรือสร้างไปสู่ไคลแม็กซ์อย่างถูกต้องสำคัญ
end
-จุดจบ ปิดเรื่อง
ถ้าสมมติเราทำหนังโฆษณา สิ่งที่สำคัญ ไม่ใช่ตัวสินค้า แต่เป็นสิ่งที่สินค้านั้นให้ เช่น สินค้านั้นทำให้ประหยัดเวลาหรือเปล่า หรืออะไร?อย่างโฆษณาแอปเปิ้ล มีเด็กมาเขียนๆ ลายมือ แล้วตอนจบ บอกว่า change the way we learn ก็คือการเปลี่ยนแปลงวิธีในการเรียนของเรา ณ.โมเมนต์ที่เราได้ดูคลิปวีดีโอ เราก็รู้สึกเลยว่า มันเปลี่ยนวิธีการเรียนรู้ มันคือการศึกษา โฆษณาไม่ได้บอกเลยว่า มันมี feature อะไรบ้าง หน้าจอทำจากอะไร
อย่าปล่อยออกไปหมด!!
ให้มันมีปริศนา การทำหนัง คือการเล่นกับอารมณ์ของคนดู เราต้องรู้ว่าจังหวะไหนควรหยุด เหมือนกับเดี่ยวไมโครโฟน ที่รู้ว่าจะหยุดให้ผู้ชมหัวเราะตรงไหน ควรมีเหตุผลในการทำให้ผู้ชมดูเรื่องของเราต่อไป มันเหมือนกับมีเสต๊กสองชิ้นเหมือนกันเลย ชิ้นนึง ใส่จานอย่างดี มีดอกไม้ประดับประดาบนโต๊ะ เราวางเทียนที่จุดไว้ และมีช้อนส้อมอย่างดีวางข้างๆ กับอีกอัน เอาใส่กล่องบิ๊กแมคไปกินบนรถ แบบไหนจะให้รสชาติดีกว่า?มันคือการพรีเซนต์ ทั้งๆที่สิ่งของข้างในเหมือนกัน แต่เราแพ็คเกจมันให้ดี แล้วส่งแมสเสจให้ดี ผู้ชมก็จะสามารถสนุกไปกับหนังเราได้ อะไรก็ตามมีเรื่องน่าสนใจ ถ้าเรามองในฐานะนักเล่าเรื่อง
ถ้าหนังของคุณไม่สามารถอธิบายได้ในประโยคเดียว
หนังของคุณไม่ใช่ high concept
มุมกล้องที่ใช้หนัง
High angle shot
วางกล้องอยู่เหนือวัตถุ ยิงลงมาที่วัตถุ หรือคน แสดงให้เห็นความอ่อนแอ หรือ vulnerable ของคน
Low angle shot
วางกล้องอยู่ใต้วัตถุ แสดงให้เห็นถึงอำนาจ
Eye level shot
ไม่มีผลอะไร แต่ระวัง เพราะมันจะส่งผลต่อช็อตอื่นๆที่เราถ่ายไปแล้ว และมันจะทำให้ช็อตอื่นๆเสียเอฟเฟคได้
Point of view shot
เป็นมุมมองที่คาแรคเตอร์เห็น
Bird eye view
มุมมองจากด้านบน
เราวางเพื่อจะแสดงให้เห็นมุมมองอื่นที่ไม่ใช่มุมมองกล้องปกติ(มนุษย์) เราแสดงให้เห็นว่าเราสามารถที่จะใช้มุมกล้องไหนก็ได้ (คือกล้องอยู่ตรงไหนก็ได้ ของด้านบน)
Dutch camera angle
เอียงกล้องนิดนึง ทำให้รู้สึกเหมือนขาดการ orientation ซึ่งจริงๆถ้าเราถ่าย still image การที่ทำให้เส้นของฉาก ไม่ตั้งฉากกับเส้นของขอบภาพ ทำให้ภาพไม่สวย ดูเหมือนโลกเอียง หรือกำลังจะล้ม อันนี้คือจุดประสงค์ของมุมกล้องนี้ แต่ว่า อย่าเอียงมากเกิน
Linear
การเล่าเรื่องเส้นตรง
การเล่าเรื่องที่ดูจริง บางทีมันก็ดีที่เล่าจากต้นจนจบ
การเล่าเรื่องมันดีที่จะเริ่มจากจุดเริ่มต้นไปจุดจบ
ทำให้คนดูเข้าใจเรื่องได้ง่าย
ความน่าสนใจจะอยู่ที่เรื่องเหล่านั้นค่อยๆเผยปมออกมา
เราจะเล่าเรื่องเป็นเส้นตรงต่อเมื่อ เรื่องราวเหล่านั้น น่าสนใจ ไม่ต้องแต่งเติมอะไรมากก็ทำให้เรื่องน่าสนใจอยู่แล้ว
Backward
การโชว์จุดจบของเรื่องก่อน แล้วเล่าไปสู่จุดเริ่มต้น
เวลาเล่าเรื่องย้อนจากหลังไปหน้าสิ่งที่สำคัญคือการเดินทางที่จะไปสู่จุดจบนั้นๆจึงจะทำให้การเล่าเรื่องนั้นน่าสนใจ
Teaser
ตัดที่จุดเริ่มต้นของไคลแม็กซ์ ตัดก่อนจะเกิดไคลแม็กซ์ จากนั้นไปที่จุดเริ่มต้น และไปที่ไคลแม็กซ์อีกรอบ หยิบบางจุดจากจุดก่อนที่ไคลแม็กซ์จะเกิดขึ้น ตัวอย่างที่ดีคือBreaking bad เวลาที่เราเดินทางไปถึงไคลแม็กซ์แล้ว มันจะเป็นดับเบิ้ลไคลแมกซ์ บางคนก็เลยชอบดูทุกอย่างสองรอบ เพราะอยากรู้ว่าเรื่องจะคลี่คลายยังไง
Substory
เรื่องราวเรื่องหนึ่งทำหน้าที่เป็นพาหนะที่จะนำเรื่องหลัก จากจุด A ไปสู่จุด B (มีเรื่องราวสองเรื่อง)ใช้เทคนิค show don’t tell โชว์ภาพให้ทุกคนเห็นไปเลยว่าเกิดอะไรขึ้นมากกว่าการบรรยาย
เราจะต้องรู้ก่อนว่า มีเวลาเท่าไร สำหรับผู้ดูในการที่จะโต้ตอบ หรือมีอารมณ์ร่วมกับฉากนั้นๆ
Inner cutting
มีเหตุการณ์หลายเหตุการเกิดขึ้น และเราตัดสับไปสับมาระหว่างฉากนั้นๆ เพื่อจะไปถึงไคลแม็กซ์ ดังนั้นมันจะสลับความสนใจเราตลอดเวลา และทำให้เรารอในขณะที่เราดูอย่างอื่น มันจะทำให้ภาพยนตร์ของเราน่าสนใจ
นำเอาสองเหตุการณ์มารวมกัน นำสองเหตุการณ์ที่ธรรมดา มารวมกันให้เป็นเหตุการณ์ที่น่าประทับใจหนึ่งฉาก เรื่องอื่นๆทำให้ผู้ชมสนใจดูต่อ ทำให้ความต่อเนื่องของวีดีโอไม่เกี่ยวข้องกันทางด้านเวลา หมายถึง ถ้าเวลาตัดคลิปไปมา เวลามันไม่จำเป็นต้องเท่ากัน และไม่เกี่ยวกัน เมื่อใช้เทคนิคเหล่านี้แล้วเราสามารถที่จะตวบคุม เวลาที่ถ่ายหนัง แล้วใช้ B-Roll มาช่วยเล่าเรื่อง
มันเป็นเกมของคนทำหนัง และคนดู ที่ทำให้คนดูรู้สึกแปลกใจ มีส่วนร่วมในหนัง ในการที่เราเรียงเหตุการณ์ต่างๆ ทำให้สิ่งต่างๆมันน่าสนใจขึ้น จึงเป็นหน้าที่ของคนทำหนัง มันเกี่ยวกับการเลือกฉากและการตัดต่อหนังด้วย เวลาตัดต่อหนัง เราไม่จำเป็นที่ต้องใส่ทุกอย่าง ลงไปเพราะคน โดยธรรมชาติ เข้าใจแอคชัน หรือการกระทำของคนส่วนหนึ่งอยู่แล้ว
The art of storyboarding with Lyndon Ruddy course lecture 1
The art of storyboarding with Lyndon Ruddy course lecture 1
ไปเรียนมาเขียนสตอรี่บอร์ดค่ะ ที่เว็บ Creature art teacher ของ แอรอน อนิเมเตอร์ของดิสนีย์
คือ คอร์สนี้ มันดีงามมากง่ะ เรียน 14 ชั่วโมง หัวแตกกันไป
สมัครสมาชิก สตรีมของ อาจารย์ AARON BLAISE เดือนนึง แล้วได้เรียนคอร์สนี้ พระเจ้าจอร์จ สนุกมากค่ะ ชอบมากๆ
คือ ถ้าสมาชิกรายปี AARON คุ้มมาก(เคยสมัคร เมื่อสองปีก่อน) ได้ทุกๆ product ที่ออกมาในปีนั้น แล้วไม่มีหมดอายุ ดาวน์โหลดได้ ดูแบบสตรีมได้ ใจดีมากๆ คอร์สแต่ละคอร์สก็ดีมากๆด้วยนะ ละเอียด แล้วก็ครอบคลุมดี
Storyboard Course Video Chapters:
00 Course Introduction
01 The Story Telling Process
02 Cuts & Shot Selection (เลคเชอร์มาถึงนี่แล้ว)
03 Framing, Eye-line & The rule of Thirds
04 The 180˚ Rule & Camera Angles
05 Using Camera for Mood & Power
06 Simulating the Moving Camera
07 Pans, Dolly & Crane Shots
08 Snaps, Zooms & Tracking Shots
09 Cinematic Staging & Framing
10 My Story Process
11 Thumbnailing A Sequence – Part 1
12 Thumbnailing A Sequence – Part 2
13 Final Storyboards – Part 1
14 Final Storyboards – Part 2
15 Final Storyboards – Part 3
บทที่ 1
Story reel คืออะไร?
เป็นหนังที่สร้างจากการวาดช็อตต่อๆกันเป็นเวลา 90 นาทีหรือเวลาที่หนังจริงใช้
Storyboard คืออะไร?
ต่างจาก comic ตรงที่ comic นั้นเป็น end product คือเป็น finish product ที่เสร็จแล้วในทันที แต่ storyboard เปรียบเสมือนพิมพ์เขียวที่ทำให้นักเขียน และผู้กำกับไปในทิศทางเดียวกัน คุณสามารถเปลี่ยน shot และเปลี่ยนเนื้อเรื่อง ในขณะที่ production.ดำเนินไป บอกเนื้อเร่องผ่านทางมุมกล้อง เป็นเครื่องมือที่จะแสดงไอเดียออกไปอย่างรวดเร็ว และสามารถเห็นสีหน้า สี และอื่นๆ story reel เป็นส่วนที่คนทั่วไปไม่เห็น เพราะเป็นส่วนเบื้องหลัง
บทที่ 2
การเลือก cut และ shot
อะไรคือ cut?
ก่อนอื่น เอาสิ่งที่คนเข้าใจกัน มันคือ การเปลี่ยนช็อต จากช็อตหนึ่งไปอีกช็อตหนึ่ง ก็คือ มีการเปลี่ยนแบ็คกราวน์และท่าทางตัวละคร (คือมันต้องมีการเปลี่ยนทุกอย่างในฉากไปอีกฉากหนึ่ง) จริงๆส่วน cut ก็คือ transition จากช็อตไปอีกช็อต
Walter Merch พูดถึง rule of six
Emotion ถ้าสองคาแรคเตอร์คุยกัน แล้วมีโมเมนต์ที่เป็นอารมณ์ เราสามารถคัทได้ เวลาเป็นเรื่องสำคัญ เมื่อคุณต้องการโชว์ข้อมูล เช่น ช็อทยาว หรือเมื่อคัทแล้ว ต้องคัทไปที่คาแรคเตอร์ที่สำคัญ อันต่อมาคือ จังหวะและการเลื่อนไหล ช็อทนึงอาจจะเป็นคำถาม อีกช็อทนึงอาจจะเป็นคำตอบ ถ้าไม่มีคำถามคำตอบ มันก็จะไม่มีเนื้อเรื่อง
– ลองช็อท –
ใช้ในเริ่มต้นของฉาก ทำให้เรารู้ว่าคาแรคเตอร์อยู่ไหน เวลาเป็นเวลาอะไร ไม่มีดีเทลหรือรายละเอียดของคาแรคเตอร์มากนัก ให้ข้อมูลว่าคาแรคเตอร์อยู่ที่ไหน บริบทของสิ่งแวดล้อม ถ้าเราไม่มีลองช็อท เราก็จะไม่รู้ว่าคาแรคเตอร์อยู่ไหนในโลก ดู cinematic
– ไวเดอร์ช็อต –
เห็นสถานที่ แต่เริ่มรู็ว่าคาแรคเตอร์กำลังทำอะไร ทำให้เรารู้ว่าคาแรคเตอร์กำลังทำอะไรในฉาก ฉากเป็นยังไงนิดหน่อยๆ แต่ทำให้เห็นโดยรวมว่า คาแรคเตอร์กำลังทำอะไร ตายหรือยัง ทำให้ข้อมูลของคาแรคเตอร์ชัดเจน เห็นลักษณะคาแรคเตอร์คร่าวๆ ทำให้เราเห็นความสัมพันธ์ของตัวละคร กับตัวละครอื่นๆ เราจะต้องแสดงให้เห็นท่าทางของคาแรคเตอร์เพื่อให้ข้อมูลคนดู เราต้องการแสดงให้เห็นว่าคาแรคเตอร์กำลังทำอะไรอยู่
-มีเดียมไวด์-
ฉากไม่ค่อยสำคัญในมีเดียมไวด์ เราจะเห็นท่าทางของคาแรคเตอร์และอื่นๆ เห็นภาษาท่าทางของคาแรคเตอร์ เห็นอารมณ์และอื่นๆ ใช้เฟรมให้เป็นประโยชน์
– มีเดียมช็อท –
แค่ช่วงสะโพกขึ้นไป เราจะเริ่มเห็น หน้าตาตัวละคร ฉากเริ่มไม่สำคัญเท่าไร มันกว้างพอที่เราจะแสดง body language ต่างๆได้ เราเห็นคาแรคเตอร์ทำอะไร เราพอจะรู้ว่า คาแรคเตอร์มีการปะทะกันหรืออะไรทำนองนี้ เราเห็นสีหน้าส่วนนึงด้วย เห็นสีหน้าตัวละครที่เปลี่ยนได้
-โคลสอัพช็อท-
คนส่วนมาก ใช้โคลสอัพมากเกินไป แต่จริงๆควรใช้ตอนที่เราจะเน้นจริงๆ เหมือนเครื่องหมายตกใจ และพยายามเล่าเรื่องโดยใช้ มีเดียมช็อท อย่าใช้เยอะ ในทีวีใช้เยอะ เพราะทีวีมันแคบ แต่จอหนังมันกว้าง เห็นสีหน้า ท่าทาง เน้นสีหน้าตัวละคร อย่าไปเน้น มือตัวละคร หรือท่าทาง เอาไว้ใช้ใน wider shot แทน
-เอ็กทรีมโคลสอัพ –
เน้นดีเทลรายละเอียด ตาจมูกปาก เห็นลักษณะดวงตา บางที อาจจะซูมไปที่ตา ช็อทเหล่านี้ ไม่ได้ให้ข้อมูลอะไรมากไปกว่าข้อมูลของสิ่งของ หรือ หน้าตาตัวละคร ที่มีรายละเอียดการเล่ามากขึ้น ช็อทนี้จะดู symbolic
ให้เล่นกับกรอบของเฟรม วางแผนช็อตดีๆ องค์ประกอบดีๆ อย่าให้คนดูสนใจอย่างอื่น นอกจากสิ่งที่เกิดขึ้นในช็อต การที่เราจะ move กล้องเข้าใกล้คาแรคเตอร์ มันหมายความว่า เราจะแสดงให้คนดูเห็นว่ามันมีอะไรเกิดขึ้นในใจ ของคาแรคเตอร์ การเลือกช็อตก็ต้องแสดงให้เห็นว่า เราต้องการจะสื่ออะไรให้กับคนดู ต้องการเล่าอะไร ยิ่งกล้องใกล้ ยิ่งตึงเครียด
ถ้าเราสามารถแสดงเรื่องสองคาแรคเตอร์ หรือทุกคาแรคเตอร์ที่เราจะเล่าในช็อคเดียวกันได้ นั้นคือเรื่องที่ดี
บทที่ 3
เฟรม ระดับสายตา และกฏสามส่วน
มีกฏบางอย่างที่เราสามารถเฟรมคาแรคเตอร์ได้
ถ้าเรารู้กฏเล่านั้น เราสามารถหลีกเลี่ยง หรือ ไม่ใช้กฏนั้นได้ในบางครั้ง
ระดับสายตาในกล้อง (eyeline)
เวลาคนดู ดูช็อตต่างๆ เขาจะดูจากบนลงล่าง เหมือนเวลาที่อ่านหนังสือ จากซ้ายไปขวา หรือขวาไปซ้ายในบางประเทศ คาแรคเตอร์จะต้องถูกวางในตำแหน่งที่ถูกต้อง เพราะคัทจะเกิดขึ้นเร็วมาก และเราต้องเห็นคาแรคเตอร์โดยไม่เสียความสนใจไปก่อน เราอาจจะต้องวาง eyeline ของคาแรคเตอร์อยู่ช่วงบน หนึ่งในสามของเฟรม
กฏสามส่วน
แบ่งเฟรมเป็นสามส่วนแนวตั้งแนวนอนเท่ากัน วางจุดสนใจไว้ตรงจุดตัดของจอ คนจะสนใจมากกว่า เป็นหลักการที่ ช่างภาพใช้ ใช้กับ over shoulder shot เช่นกัน สามารถใช้ได้กับ การวางคาแรคเตอร์หลายๆแบบในฉาก
การวางคาแรคเตอร์ในเฟรม
หลีกเลี่ยงการวางคาแรคเตอร์เท่าๆกันในฉาก เช็ค eyeline ก่อนเลย แล้วก็เช็คแกน Z เราควรจะใช้แกน Z ด้วยในการวางตัวละครในช็อต เห็นความลึกของช็อตในคาแรคเตอร์
หลีกเลี่ยงการวางคาแรคเตอร์ในแนวแกน Xอย่างเดียว
บทที่ 4
กฏ 180 องศา
เวลาที่เราวาดคาแรคเตอร์นั้น ต้องอย่าลืมว่า มุมกล้องของคาแรคเตอร์เมื่อมองจาก floor plan แล้ว มันจะเป็น 180 องศาของด้านซ้ายมือ หรือขวามือด้านใดด้านหนึ่ง เวลาเรา ถ่ายเสมอ ไม่เช่นนั้น มันจะไม่เหมือนคาแรคเตอร์คุยกันอยู่
วิธีใช้มุมกล้องใน storyboard
มุมต่ำ low angle
ใช้ในการแสดงอำนาจคาแรคเตอร์
เอียงกล้องเล็กน้อยสามารถทำให้คาแรคเตอร์ดูกลัวได้
ถ้ามุมกล้องกว้าง ก็แสดงให้เห็นสถานการณ์คร่าวๆ เป็นช็อตเริ่มต้นได้
upshot
มีคาแรคเตอร์อีกคาแรคเตอร์นึงอยู่ข้างบน แสดงให้เห็นว่าอีกคนนั้นมีพลังอำนาจมากกว่า
มุมสูง
แสดงให้เห็นความอ่อนแอ
แสดงให้เห็นสิ่งที่หายไปในฉากเช่นกุญแจหาย
มุมสูง downshift – high angle
เป็นมุมแสดงอำนาจได้เช่นกัน ขึ้นอยู่กับวิธีการที่เราใช้
แสดงให้เห็นทุกอย่าง เป็นช็อตเริ่มต้นได้
Candid or dutch angle
แสดงให้เห็นคาแรคเตอร์รู้สึกสับสน
บทที่ 5
ในช็อตนี้ คาแรคเตอร์ทางขวาดูมีพลังอำนาจมากกว่าคาแรคเตอร์ทางซ้าย
ช็อตที่สอง คาแรคเตอร์ขวาก็ยังมีอำนาจกว่า
รูปที่สาม เป็นมุมต่ำ มองขึ้น แสดงถึงอำนาจ
รูปสุดท้าย มองลง แสดงให้เห็นความอ่อนแอ กำลังจะถูก take หรือมาเอาไป เลือกใช้มุมสูงมองลง เพื่อแสดงให้เห็นความอ่อนแอของคาแรคเตอร์
ช็อตแรก ยื่นกระเป๋าให้ ลดความตึงเครียดลง เป็น wider shot ยื่นกระเป๋าส่งให้ แต่ผู้หญิงก็ยังใหญ่กว่า แสดงให้เห็นพลังอำนาจที่มากกว่าอยู่ดี
ต่อมา เป็น Long shot long shot มากๆ มากที่สุดเท่าที่เราจะเห็นได้
และเหมือนมีบางคนกำลังดูคาแรคเตอร์สองตัวนี้อยู่ ทำให้ท้งสองคาแรคเตอร์นี้ ดูอ่อนแอไปเลย เพราะอยู่ข้างใต้เฟรม ใต้เส้น eye line
เมื่อตัด ฉากต่อไป เป็นปืน ปืน ยื่นออกมาจากกำแพง ฉากนี้ ปืนอยู่เหนือ อยู่ด้านบน ทำให้คาแรคเตอร์ทั้งสองดู อ่อนแอ กลายเป็นเหยื่อในฉากนี้ ปืนมีอำนาจที่สุดในฉาก
5 เหตุผลทำไมการเขียนนิยายถึงยากสำหรับคนทั่วไป
5 เหตุผลทำไมการเขียนนิยายถึงยากสำหรับคนทั่วไป
ทำไมการเขียนนิยายถึงได้ยากนัก ถ้าเราสามารถนั่งลงตอนนี้ ดีดนิ้วดังเป๊าะ ตบมือ แล้วเห็นตัวอักษรค่อยๆปกคลุมจอคอมพิวเตอร์จนทั่วทั้งจอ หรือมีต้นฉบับหล่นลงมาเลย มันคงจะดีมาก แต่โชคร้ายที่สำหรับเราแล้ว นี่ไม่ใช่วิถึที่มันควรจะเป็น นิยายนั้นต้องใช้วินัยอย่างมากในการเขียนให้เสร็จ ส่วนต่อไปเราจะบอกว่าทำไมมันถึงยากนัก
1.ไม่ได้ได้เงินทันที
การเขียนนิยายที่คุณใช้เวลามหาศาลมันอาจจะไม่ได้เงินเลย แน่นอนว่าเราทั้งหลายอยากเป็นนักเขียนนิยายเบสต์เซลเลอร์ แต่เราอาจจะต้องอยู่กับความจริงที่เราไม่อาจจะเป็นนักเขียนจริงๆได้ หรือได้มีหนังสืออยู่บนแผง ลืมไปเลยเรื่องสร้างเงินล้านหรือว่ามีแฟนๆนับพันที่รักผลงานของเรา มันดูห่างไกลเหลือเกินกับความฝัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ถ้าคุณมีงานประจำอยู่แล้ว (ที่ก็กินเวลาชีวิตไปมากโข) คุณก็มีแรงกดดันอยู่แล้วในการจะเขียนนิยายให้เสร็จภายในไม่กี่ปีข้างหน้า และถ้าคุณไม่มีงานทำคุณก็ยิ่งต้องคิดเลยว่าจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงตัวเอง ทั้งนี้นั้นก็เป็นความเสี่ยงเท่านั้น อย่าลืมว่าคุณจะปล่อยความฝันในการเขียนของคุณออกไป แล้วก็ผัดผ่อนมันไปเรื่อยๆ เพียงเพราะว่าคุณไม่สามารถขายงานได้หรือ แล้วคุณจะเสียใจไหมทีหลังถ้าคุณไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำในชีวิตค่ะ
2.การหันเหความสนใจ
นี่ทำให้คุณนั้น มีการดีเลย์การเขียนนิยายที่คุณได้วางแผนเอาไว้ บางทีคุณอาจจะมีลูกเล็กที่ดูดเวลาคุณไป หรือมีงานอดิเรกอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลอะไรก็ตามมันดูน่าสนใจหมดเลยเวลาที่เราต้องเขียนจริงๆ ดูมีสิ่งล่อตาล่อใจ น่าทำไปหมด แต่อย่าลืมว่า เวลาบนโลกเรามีจำกัด เราอยากจะบอกอะไรโลกนี้ ก็รีบๆบอก ผ่านทางตัวอักษรของเราค่ะ มันเหมือนกับที่เวลาเราสอบ แล้วอยากวาดรูป อยากทำอย่างอื่นนั่นแหละ สิ่งล่อตาล่อใจมันเยอะมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งโลกโซเซียลที่คอยดูดเวลาคุณไป
3.writers block
อันนี้เหมือน artblock ก็คือการเขียนไม่ออก อยากจะตะโกนร้องออกมาดังๆ มีแนวคิดบางอย่างที่ขัดขวางไม่ให้ไอเดียนั้นออกมาแชร์และแบ่งปันกับผู้อ่าน ดังนั้น การที่เขียนไม่ออกมันจึงเป็นเรื่องของบางคนที่ชอบรออารมณ์ก่อนถึงจะเขียนได้ วิธีแก้ก็คือ ต้องทำให้การเขียนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน เหมือนอาบน้ำ กินข้าว เช่น ตื่นมาแล้วเขียนอะไรก็ได้เลย มันจะทำให้คุณรู้สึก fresh แล้วก็สามารถที่จะไปต่อในชีวิตได้ค่ะ
4.ขาดแรงบันดาลใจ
การขาดแรงบันดาลใจใครๆก็เป็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าคุณเป็นนักเขียนที่ไม่ค่อยประสบความสำเร็จ หรือไม่เคยได้ตีพิมพ์เลยคุณจะสงสัยในความสามารถของตัวเองอย่างยิ่งว่าเอ๊ะ จริงๆแล้วเราควรไปต่อไหม เราผิดตรงไหน ทำไมเราถึงเขียนนิยายไม่ได้สักที การขาดแรงบันดาลใจ สามารถแก้ได้โดยการอ่านงานของคนอื่นบ้างยามที่เราท้อ อ่านหนังสือที่ให้แรงบันดาลใจ ประวัติชีวิตนักเขียนที่ประสบความสำเร็จ ก็ช่วยได้บ้างค่ะ
5.แคร์สายตาคนอื่น
เป็นเหตุผลใหญ่ที่ทำให้คนไม่กล้าที่จะเขียน กลัวว่าคนนั้นจะคิดแบบนั้น คนโน้นจะคิดแบบนี้ เลยไม่ไปไหนสักที
ถึงแม้ว่าเรามีแนวโน้มที่จะตั้งคำถามในงานที่ทำ เราทำมันด้วยเหตุผลนึง คือเรารักที่จะทำ อะไรบางอย่างที่เราตื่นมาเพื่อที่จะทำหรือหลับไปทั้งๆอย่างนั้น มันเป็นแรงที่จะทำให้เราดำเนินต่อไป ดังนั้นจงเขียนต่อไปเพื่อเป้าหมายของชีวิต เพื่อให้ความหวังกับคนอื่นๆที่มีงานอดิเรกเหมือนกันกับเรา
