รีวิว ถ้าแมวตัวนั้นหายไปจากโลกนี้（Sekai kara neko ga kieta nara）
「世界から猫が消えたなら」
(รีวิวนี้เป็นความเห็นส่วนตัวค่ะ)
ตอนแรกไม่ได้จะไปดูแต่เพื่อนชวนประกอบกับเพจหนังสามช่อง(พี่แอดมินเป็นพี่ที่รู้จัก)ลงรีวิวเลยอยากดูบ้าง (ไม่ได้ค่าโฆษณาใด ๆ ทั้งสิ้น)
เอาล่ะ คือตอนแรกเราก็คิดว่า เออ ชื่อเรื่องแปลกดี ถ้าแมวหายไปทาสแมวจะร้องไห้? แต่ว่าที่จริงแล้วเนื้อเรื่องไม่เกี่ยวกับแมว แมวเป็นหนึ่งในส่วนประกอบที่ทำให้คน ๆ นึง เป็นคน ๆ นั้นขึ้นมาได้ เช่น การจะเป็นภีส์มต้องมีเพื่อนและการวาดรูป ถ้าสมมติวันหนึ่ง ดินสอหายไปจากโลก นั่นแปลว่าก่อนหน้านี้ไม่มีดินสอมาก่อน คือไม่เคยมีบนโลกมาก่อน ความทรงจำที่เรามีและเชื่อมโยงกับดินสอก็จะหายไป คือกลายเป็นว่าเราไม่ได้วาดรูป ไม่ได้เจอเพื่อนนักวาดเป็นสิบคนที่เรารัก ถ้าโรงเรียนไม่มีสายวิทย์-คณิต ความทรงจำระหว่างเรากับเพื่อนที่เรียนม.ปลายมาด้วยกันก็จะหายไป แต่ที่เจ็บที่สุดคือ ‘คนหนึ่งจำไม่เคยลืม คนอื่นลืมเหมือนไม่เคยมี’ คือเราจำได้นะ แต่คนอื่นจำไม่ได้…เป็นอะไรที่โคตรเจ็บปวดไม่ว่ามันจะเป็นพล็อตฟิคโดหนังหรืออะไรก็ตาม มีความ Angst เสมอ
กลับมาที่เรื่องแมวหาย ญี่ปุ่นเป็นชาติที่ทำหนังทุก genre เปลี่ยนมาเป็น drama ได้ แล้วยิ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องแนว drama อยู่แล้ว ไม่ต้องถามเลยว่าทั้งโรงหยิบทิชชู่ซับน้ำตาแทบไม่ทัน หนังจะค่อยๆเล่นประเด็นที่ใกล้ตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ขมขื่นมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างเช่น คนรัก เพื่อน ครอบครัว ซึ่งมนุษย์เป็นสัตว์สังคม อ่อนไหวกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว น้ำตาแตกรัว ๆ (แต่เรากลั้นไว้ ฮึบ—) (เพื่อนที่ชวนมาดูด้วยกัน – แก…ขอทิชชู่หน่อยดิ) ส่วนตัวคิดว่ามันดราม่าได้มากกว่านี้ มันยังไม่สุด สุดจริงเราน่าจะกลั้นน้ำตาไม่ได้ 555
การดำเนินเรื่องจะเนิบ ๆ สมเป็นหนังญี่ปุ่น หลายตอนที่เน้นความฮิปสเตอร์ไปบ้าง ฉากสวยเก๋ไก๋ สงสัยมากว่าถ่ายที่เมืองอะไร แต่โดยรวมก็นับว่าเป็นหนังที่ดี ถ้าใครกำลังคิดเหมือนเนื้อเพลง Fine on the outside-Priscilla Ahn ท่อนนึงคือ
‘Would you cry if I die? Would you remember my face?’ สมควรดูมาก ๆ
ตอนดูก็นึกถึงเพลง Hoshi no sumika เหมือนกัน เนื้อเพลงมีท่อนนึงแปลประมาณว่า ‘หากฉันตายลง และกลายเป็นฟอสซิลในอนาคตอันไกลโพ้น ผู้คนจะมองเห็นอะไรในตัวฉัน? ถึงจะวิเคราะห์ จะตั้งชื่อ หรือถอดรหัส แม้แต่คนที่ฉันเคยรักก็คงไม่รู้…’ อืม…ตลกตรงฟอสซิล แต่จบดราม่าเชียว
พอดูจบเรานึกถึงนิยายเรื่องนึงที่เคยอ่าน เปรียบชีวิตเรากับดอกไม้ไฟ วาดสีสันลวดลายบนฟ้าแล้วก็หายไปเหมือนชีวิตคนเรา แต่คนที่ได้ชมได้มองเห็นดอกไม้ไฟนั้นจะยังคงจำได้ มากน้อยแค่ไหนยังจำได้ก็ยังดี แล้วก็นึกไปถึงเรื่องหลักพุทธศาสนาเรื่อง อนัตตา หรือความไม่มีตัวตน แล้วเรายังหวังให้เรามีตัวตนอยู่บนโลกอีกหรือ? เรายึดติดกับการมีตัวตนมากไปไหม? เพื่ออะไร ทำไม และอยากให้เรามีตัวตนและเรื่องราวอยู่บนโลกใบนี้จนถึงเมื่อไร? ก็น่าคิด
ป.ล. สอนภาษาญี่ปุ่นวันละนิดจากชื่อหนัง
世界＝ せかい = sekai=โลก
から＝ kara ＝จาก
猫＝ねこ= neko = แมว
が＝ga = เป็นคำช่วยในภาษาญี่ปุ่นแปลประมาณ is am are
消えた＝きえた＝kieta = หายไป(ในที่นี้เป็นรูปอดีต เพราะมี た(ta)
なら＝ถ้า
世界から猫が消えたなら。＝ ถ้าแมวหายไปจากโลก
