TikTok algorithms จะแบ่งเวลาในการดูเป็นสามช่วงก็คือสามวินาที ห้าวินาที 10 วินาที ถ้าเวลาในการดูเยอะมาก TikTok จะดันวีดีโอขึ้น ไม่ใช่สุ่มวีดีโอนะ วิธีนี้ก็คือให้พยายามสร้างวิดีโอที่มีจุดเริ่มต้นกลางและจบโดยที่โฟกัสที่การเล่าเรื่อง. สงสัยมานานแล้วว่า TikTok มีอัลกอริทึมยังไง?ถ้ารู้เรื่องนี้เรื่องเดียวก็ทำให้ช่องดีขึ้นได้แล้ว

ดูสัมภาษณ์คุณบี้เดอะสกาจริงๆคือไม่ได้ดูหรอกฟังเมื่อคืนอ่ะนอนฟังสัมภาษณ์มันจะมีอยู่ช่วงหนึ่งที่เขาลาออกจากงานประจำมาทำ YouTube แล้วเงินเก็บจะหมด ยอดวิว YouTube ก็ตกแต่ตอนนั้นเค้าทำเพลงโคเวอร์ Gangnam style จนโด่งดังอีกครั้งหนึ่งคุณบี้บอกไว้ว่าคุณไม่จำเป็นต้องออกจากงานประจำมาเพื่อทำสิ่งที่คุณรัก เพราะว่า มันจะมีแรงกดดันในเรื่องของการเงินเข้ามาเกี่ยวทำให้คุณไม่สามารถทำผลงานได้ดีถ้าใครทำงานประจำอยู่ก็ทำต่อไปก่อนคุณบี้แนะนำว่าอย่างนี้

สำหรับเราทำยังไงก็ได้ให้มีความปลอดภัยทั้งด้านการเงินก่อนแล้วค่อยคิดถึงเรื่องการทำสิ่งที่รัก มันจะได้งานที่มีพลังมากกว่า แต่มันก็แล้วแต่คนนะน้องสาวเราบอกว่าถ้าทำอะไรแล้วมันยังไม่ได้เงินเหมือนกันเลือกสิ่งที่รักดีกว่าไหม. เป็นอีกแนวคิดที่น่าสนใจ

นอกจากนี้ยังมีเรื่องของการทำทำไปแล้วคนติดตามเบื่อเพราะว่าเราทำสิ่งเดิมๆซ้ำๆกันไปเรื่อยเรื่อยอันนี้เราก็เป็นนะคือเราทำอะไรซ้ำๆนานไม่ได้ มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ทำซ้ำนานได้คือเรื่องการทำเว็บ เพราะการทำเว็บมีปัญหาใหม่ให้แก้ไขทุกวัน

มีหลายคนบอกว่าเว็บจะตาย ส่วนตัวเราไม่คิดว่าเราเว็บจะตาย ตราบใดที่คนยังบริโภคข้อมูลอยู่ และต้องการการแก้ไขอะไรบางอย่างอย่างรวดเร็วยังไงเว็บไซต์ก็เป็น ทางแก้ปัญหาที่ดีที่สุดเวลาจะ หาคำตอบอะไรสักอย่าง หรือถ้าเว็บตายจริงเราก็คิดเหมือนกับแกรี่วีเรื่องโซเชียลมีเดียว่าโซเชียลมีเดียอันไหนตายไปวิธีการในการสื่อสารยังคงจะอยู่มนุษย์ยังคงต้องการสื่อสารคนที่ทำเว็บสามารถที่จะถ่ายทอดลักษณะในการสื่อสารต่อไปได้

รู้มั้ยว่าทำไมเราถึงชอบจดบันทึกไว้ในเว็บไซต์และสิ่งที่เราเขียนใน Facebook ประมาณ 60% ไปโพสต์ในเว็บไซต์ เพราะว่า Facebookหาบทความต่างๆยากมากเวลาที่โพสต์บทความดีดีแล้วต้องการย้อนกลับมาอ่านทบทวนตัวเองยากมาก

วันก่อนดูว่ามีไดอารี่ออนไลน์ที่เราใช้ได้ เจอแอพน่าสนใจอย่าง journal กับ day one และคิดจะกลับไปใช้ Evernote จัดการชีวิตอีกครั้ง แต่ปรากฏว่าสมัครเคยสมัครแอพเหล่านั้นแล้วเราไม่ค่อยได้ใช้เลยใช้ Facebook ในการบันทึก แต่อย่างที่บอก Facebook มีปัญหาในการหาบทความเก่า แต่ Evernote เดี๋ยวนี้ทำแบบ trello ได้ละ

ช่วงนี้เรียนสองคอร์ส คอร์สsvg Etsy digital file ของคุณอัน ที่ เฮีย Sinwat Intararak มาแนะนำ กับ KDP low content ที่ udemy เลยไม่ค่อยได้วาดรูป

ตอนแรกเราคิดว่าเคดีพี. Kindle direct publishing จะมีแค่หนังสือขาย ก่อนหน้านี้พี่ Monsit Jan ในตำนานได้แนะนำ พี่เค้าถามว่าถ้าสนใจ POD (print on demand) ไม่ทำเคดีพีหรอ ตอนนั้นไม่รู้ว่า มันคืออะไรนึกว่าพี่เค้าให้ทำหนังสือที่ไหนได้มารู้จักจาก Sinwat Intararak ว่ามันคือขาย สมุดที่ข้างในเป็นพวกเนื้อหาโล่งๆมีตารางนิดนิดหน่อยหน่อยตามแต่คนจะออกแบบคล้ายกับพวก planner ถึงตอนนี้ก็ยังสงสัยอยู่ว่าเค้าเอาไปใช้กันยังไง

จริงๆที่สนใจพวกเนี้ยเพราะว่าoverhead ต่ำมาก ไม่เจ็บตัวมากแล้วก็ใช้ทักษะการออกแบบพอสมควร

แต่ปวดตับตรงสุดท้ายต้องไปยุ่งกับ Adobe หรือไม่ก็ย้ายมาใช้ Affinity publisher ไปเลย

หาข้อมูลเขียนนิยายแล้วเจอข้อมูลชุดหนึ่งน่าสนใจมาก

‘TROLLEY DILEMMA’

รถรางวิ่งไปตามรางวิ่งและไม่สามารถควบคุมได้ หากวิ่งต่อไปตามรางมันจะวิ่งไปที่คนห้าคนที่ผูกติดอยู่กับรางรถไฟ คุณมีโอกาสที่จะเบี่ยงเบนความสนใจไปยังอีกแทร็กได้ง่ายๆโดยการดึงคันโยก ถ้าคุณทำสิ่งนี้รถรางจะฆ่าคนที่ยืนอยู่บนเส้นทางอื่น คุณควรทำอะไร?

[Read more…] about ‘TROLLEY DILEMMA’ ปัญหาที่ยากจะหาคำตอบ

ทำไมเราไม่ควรฟังเสียงคนอื่นมาก หมายถึงเวลาที่สร้างงานออกมา

หลายๆคนอาจจะยังรู้สึกว่าทำไม่ได้ถ้าไม่ฟังเสียงฟีดแบ็ค ทำได้ยากมากเพราะว่าเวลาที่เราสร้างงานขึ้นมาแล้วเนี่ยเราจะรู้สึกว่าเราอยากจะฟังความคิดเห็นของคนอื่นนะคะ ฟังก็ไม่ผิดค่ะ เวลาฟังมันจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกอย่างหนึ่งก็คือเรื่องของการที่เราจะกลัว และไม่กล้าสร้างงานใหม่ๆ

[Read more…] about ทำไมเราควรฟังเสียงในตัวเองมากกว่าเสียงภายนอก

พอดีเอาชื่อตัวเองไป search บังเอิญนะคะไปเจอ Webboard หนึ่งที่เขาพูดถึงเราพอดี

แล้วเขาก็พูดบอกว่ากลัวจะเป็นแบบพี่มุ่ยจังเลยนะ

จริงๆพอเราได้ยิน เรารู้สึกไงรู้ไหม?

ใจนึงก็ขำนะใจนึงก็ขำไม่ออกเหมือนกัน

ที่ขำคือคิดว่าคุณรู้อะไรเกี่ยวกับชีวิตเราบ้าง?

ในการที่คุณพูดว่าคุณกลัวที่จะเป็นแบบเรา

พี่บอกได้เลยว่าพี่มีความสุขดีพี่รู้สึกโอเคกับชีวิตมากนะคะ

คือที่ผ่านมาถึงแม้ว่าชีวิตพี่จะมีความเลวร้ายมีความแย่อยู่ในนั้น

แต่พี่ก็รักชีวิต พี่ไม่ได้คิดว่ามันเป็นสิ่งที่เลวร้ายอะไร

ที่ขำก็คือทำไมคุณตัดสิน

ทำไมคนถึงตัดสินตัดสินเร็วตัดสินก่อน

ตัดสินใจว่าคนนั้นจะมีความสุขคนนี้จะไม่มีความสุขคนนั้นจะโอเคคนนี้ไม่โอเค

คือพี่อาจจะไม่มีความสุขในชีวิตในบางช่วง

แต่มันก็เป็นเรื่องของธรรมดาของมนุษย์เรานะคะ

เพราะฉะนั้นเนี่ยการที่เราไม่มีความสุขมันก็เป็นเรื่องของการเป็นมนุษย์

เรื่องของการเป็นคนที่เราจะต้องเกิดมาแล้วต้องเจอ

เพราะว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความสุขทั้งตลอดชีวิต

บางทีเราเนี่ยการไม่มีความสุขมันอาจจะดีด้วยซ้ำ

เพราะว่าการที่เราไม่มีความสุข 

เราจะได้รู้ว่าช่วงเวลาธรรมดาที่เราใช้ชีวิตอยู่ที่ดูเหมือนจะไม่มีอะไร

แต่มันกลับโอเคเพราะว่าเราได้ใช้ชีวิตอย่างปกติสุขโดยที่เราไม่ต้องไม่ต้องมีความทุกข์อะไร

อย่างนี้คือเวลาที่เป็นเวลาปกติธรรมดาของเรา

ที่อาจจะดูเหมือนเฉยๆ

เพราะวันนึงก็ตื่นขึ้นมาก็ไปทำงาน กินข้าว อาบน้ำนอน

นี้คือกิจวัตรประจำวันที่จริงๆแล้วคือดูเหมือนจะไม่มีความหมาย

แต่มันมีความหมายเพราะว่ามันทำให้เรา”เป็นมนุษย์จริงๆ”

เป็นมนุษย์จริงๆก็คือก็ต้องพบกับความสุขความทุกข์ความธรรมดาของชีวิตเป็นเรื่องปกตินะคะ

ทีนี้ส่วนที่ไม่ขำ ก็คือก็เป็นเรื่องเดียวกัน

ก็คือทำไมคุณต้องตัดสินชีวิตของคนอื่น?

ในเมื่อคุณเองก็มีช่วงเวลาที่ไม่มีความสุขหรือช่วงเวลาที่เป็นวิกฤตชีวิตเหมือนกัน

ทำไมคุณต้องบอกว่ากลัวจะเป็นแบบคนนั้นคนนี้?

ในเมื่อทุกคนล้วนประสบความทุกข์ความสุขในรูปแบบต่างๆกันอยู่แล้ว

ตัวคุณเองก็มีความทุกข์นะ

เพราะฉะนั้นถ้าพี่บอกว่าพี่กลัวที่จะเป็นแบบคุณเพราะว่าพี่ไม่อยากนินทาใครในเว็บบอร์ดออกสาธารณะถามว่านินทาคนก็เคยไหมก็เคยเคยบ้างนะเป็นมนุษย์ปกติปุถุชนชนแต่ว่านินทาเราจะไม่พูดถึงในแง่ว่าเขาแย่ยังไง แต่ว่าเราจะพูดถึงในแง่ที่ว่าเขามีส่วนไหนที่ไม่ดีแล้วเราเรียนรู้อะไรจากเขาได้บ้าง

คือมันไม่ใช่การที่เราไปนั่งนินทาเขาแล้วมันแล้วมันเสียเวลาในชีวิต

คือแทนที่เราจะสามารถที่จะใช้เวลานั้นในการทำสิ่งที่ดีๆสิ่งที่จะจรรโลกจรรโลงสังคม

มันก็กลายเป็นว่าเราเสียเวลาในการนินทาชีวิตของคนอื่น

บางทีที่มันไม่เกี่ยวข้องกับเราแล้วการที่เรานินทา

ชีวิตของคนนั้นก็ดีขึ้นนะ เพราะว่าเขาไม่ได้เอาเวลามานั่งนินทาเหมือนเราไง

เขาเอาเวลาไปพัฒนาชีวิตของเขาให้ดีขึ้น

สำหรับพี่เนี่ยการที่เกิดขึ้นมาเป็นโรคจิตเวชขึ้นมาเนี่ย โรคไบโพล่า disorder 

คือพี่ก็อยากหาย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่าโรคนี้จะทำให้พี่มีอุปสรรคในการดำเนินชีวิตขนาดนั้น

ค่ายาอาจจะแพงก็จริงค่ายาแพงแบบ 4-5 พันกว่าเดือนนี้

แต่เรายังใช้ชีวิตได้อยู่ในแบบปกติ เรายังใช้ชีวิตได้อยู่แบบตามปกตินะคะ

แล้วเราก็สามารถทำกิจวัตรประจำวันต่างๆ

สามารถทำงานได้แล้วก็ใช้ชีวิตได้อย่างปกติสุขนั่นก็เป็นเรื่องที่ดีแล้ว

เพราะฉะนั้นบางทีแล้วการที่น้องบอกว่าน้องกลัวที่จะเป็นแบบพี่

น้องอาจจะลืมไปว่าพี่ก็อาจจะมีความสุขแบบของพี่ก็ได้นะแบบตามอัตภาพของพี่

พี่อาจจะไม่มีความสุขในช่วงหนึ่งของชีวิตแล้วพี่ก็บ่นลงโซเชียลก็จริง

แต่ว่าในช่วงหนึ่งของชีวิตพี่ก็มีความสุขมากๆเช่นกัน

บางคนบางช่วงของชีวิตก็อาจจะบอกว่ากลัวจะเป็นแบบพี่

บางคนในช่วงชีวิตจะบอกว่าอิจฉาพี่จังเลย

บอกตรงๆก็ไปใส่ใจมากไม่ได้เหมือนกัน

เพราะว่าความรู้สึกของคนมันเป็นเรื่อง Subjective มันเป็นเรื่องเฉพาะบุคคล

แล้วก็เป็นเรื่องที่มันลวงตาเราอยู่

เพราะว่าจริงๆแล้วคือคือคนที่เขาดูเหมือนจะมีความสุข

บางทีเขาอาจจะมีความทุกข์อยู่ข้างใน

หรือบางทีคนที่ดูเหมือนจะไม่มีความสุข

แต่จริงๆจุดนั้นมันอาจจะเป็นประสบการณ์ที่เขาอยากจะได้รับจุดนั้นก็ได้

อาจจะเป็นประสบการณ์ที่เขาอยากจะเจออยู่แล้วก็ได้

เพราะฉะนั้นการที่เราไปตัดสินโดยที่เราไม่รู้ข้อมูลลึกๆของเขาแล้วมันทำให้เราเสียโอกาสหลายๆอย่างไปอย่างเช่นเรียนรู้ทำยังไงเราถึงจะได้ได้ผลลัพธ์ที่ดีเรา เช่นพี่อ่ะทำงานหนักไปแล้วก็มีความคาดหวังในชีวิตสูงเพราะฉะนั้นน้องก็สามารถเรียนรู้ตรงจุดนี้ได้ว่าบางทีคนเราอย่าทำงานหนักมากเกินไปนะคะเพราะว่าเราต้องใช้ชีวิตด้วย แล้วก็เราก็ต้องเรียนรู้ที่จะซึมซับแล้วก็ Connect กับโลกรอบข้างด้วยนะคะ

เพราะฉะนั้นเนี่ยถ้าเป็นไปได้ เราไม่ควรที่จะตัดสินอะไรเลย

หมายถึงแบบไม่ต้องกลัวชีวิตของคนอื่นไม่ต้องกลัวจะเป็นแบบเขา

เพราะว่าคุณไม่เป็นแบบพี่ก็จริงแต่คุณก็จะมีความทุกข์แบบแบบของคุณ

ซึ่งพี่ก็ไม่เป็นไม่อยากเป็นแบบคุณ

คือแต่ละคนก็ไม่อยากเป็นแบบคนนั้นคนนี้

เวลาที่คนนั้นประสบความสำเร็จหรือ success ขึ้นมาคุณก็จะบอกว่าอยากเป็นแบบคนนี้จังอยู่ๆก็ล้มแล้วก็ลุกขึ้นมาได้ เขาลุกขึ้นมาเร็ว 

แล้วตอนที่เขาล้มอ่ะคุณก็กลัวเขาอีก พอมาตอนนี้ก็อยากเป็นแบบเขา

อารมณ์ของมนุษย์เนี่ยไม่แน่นอนเราอย่าไปตัดสินเขาค่ะ

อย่าไปตัดสินใครก็ตามที่เราไม่รู้จักเขาดี

ถึงรู้จักดีก็ไม่ควรตัดสินอยู่ดี เพราะว่ามันไม่ใช่ชีวิตมันไม่ใช่ไม่ใช่ตัวเลข

มันไม่ใช่ 1 + 1 = 2 บางที 1 + 1 มันอาจจะไม่เท่ากับ 2 

เพราะว่ามันมี Factor มากมายมันเหมือนน้องปลูกต้นไม้มากกว่า

เหมือนน้องปลูกเมล็ดใช่ไหม เมล็ดน้องต้องดีด้วย

น้องปลูกในสถานที่ที่ดีมีภูมิอากาศที่ดีมันก็จะออกดอกออกผลมันก็จะโตใช่ไหม

แต่ถ้ามันมีพายุหรือต้นไม้จะโค่นล้มไประหว่างทางก็ได้เลย

เพราะงั้นคือมันไม่ใช่มันไม่ใช่เลขที่อะไรที่บวกกันออกมาแล้วมันออกมาเป็นเท่ากับสิ่งนั้นแน่นอน

ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนนะเพราะฉะนั้นอย่าไปอะไรกับมันมาก

อแล้วก็อย่าไปตัดสินคนอื่นเลย

ถ้าคุณไม่อยากเป็นแบบใคร คุณก็อย่าทำแบบเขาก็สิ้นเรื่อง

คุณก็จะไม่เป็นแบบเขาแค่นั้นเอง

ไม่ต้องไปกลัวอย่าไปกลัวเพราะถ้ากลัวสิ่งนั้นจะเกิดขึ้นจริงๆกับคุณก็ได้ค่ะ

ไม่ต้องไปกลัวชีวิตของคนอื่นนะคะเพราะอะไรเพราะว่าเราสามารถมีความสุขได้ในแบบของเราค่ะ 

วันนี้เราจะมาพูดเรื่อง เวลา มันหายไปไหน

สำหรับการที่เรารู้สึกว่า เวลา มันหายไปไหนจริงๆแล้วมันก็เป็นเรื่องปกตินะคะเพราะว่าเวลาของเราเรามักจะใช้ไปกับการเล่นโซเชียลหรือว่าการดูทีวีอาจจะเป็นดูยูทูปวีดีโอหรือว่าการเสพสิ่งอื่นๆนะคะ

หรือว่าการที่เราไปบริโภคสิ่ออื่น

แบบหนังสือของคนอื่นนะคะอย่างเช่นเราอ่านหนังสือหรือว่าเราบริโภคสิ่งต่างๆดูทีวีดูยูทูปดูคลิปวีดีโอดูสเตตัสชาวบ้าน แม้กระทั่งโพสต์นี้
พวกนี้มันคือการที่เราบริโภคสื่อของคนอื่นที่เป็น input ของคนอื่นนะคะ ทำให้เราไม่มีเวลาผลิต input ของตัวเองเลยเพราะฉะนั้นมันมันก็เลยทำให้เรารู้สึกว่าเวลาเราหาย
ต่อไปจะทำยังไง ในเมื่อเวลาเรา หายไปกับสิ่งเหล่านี้หมดแล้วเราเคยนับไหมว่า screen Time เราใช้เวลาไปเท่าไหร่แล้วใช้เวลากับหน้าจอมือถือหน้าจอ iPad หน้าจอทีวีหน้าจอทุกอย่างเท่าไหร่แล้วเรามีเวลาเหลือในการที่จะทำสิ่งต่างๆของตัวเองในโลกแห่งความจริงเท่าไหร่

เราได้ใช้เวลาแบบนี้ไปโดยที่เราไม่รู้ตัวแล้วเราก็ทำให้เรารู้สึกว่า “ทำไมเวลามันน้อยจัง” มันดูไม่มีเวลาที่จะทำอะไรที่มันเป็นส่วนตัวของตัวเองเลยปัญหานี้ไม่ได้เป็นกันแค่คุณคนเดียว คนอื่นเขาก็เป็นกัน

ทุกคนเนี่ยล้วนอยากรู้หมายถึงอยากรู้ชีวิตของคนอื่นอยากรู้ว่าคนอื่นเขาเป็นยังไงอยากรู้ว่าสังคมเนี่ยเขาเป็นยังไงกันบ้างเข้าไปอ่านข่าวอ่านคอมเม้นในพันทิป หรือว่าอ่าน Facebook จนเพลินนะคะ

จนทำให้เราสูญเสียเวลาเป็นปริมาณมากนะคะวันๆนึงแล้วอาจจะเสียเวลาประมาณอย่างต่ำก็ 3-4 ชั่วโมงในการที่เราจะดูหน้าจอเพื่อจะเช็คสเตตัสคนอื่นหรือว่าดูไทม์ไลน์ไปเรื่อยๆเลย
เราเสียเวลากับตรงนั้นไปมากแทนที่เราจะทำตรงนั้นน่ะเราเอาเวลามาผลิตงานของตัวเองดีกว่าไหม?แล้วก็โพสต์ให้คนอื่นได้คนอื่นคนอื่นได้เสพ

หันจากฝั่งที่เราเป็นผู้บริโภคมาเป็นผู้ผลิตบ้างนะคะเพราะว่าถ้าเราเป็นผู้ผลิต คนจะใช้เวลาของเขากับงานของเรานะคะมันสลับกันนะกลับกันก็คือถ้าคุณเป็นผู้บริโภคคุณใช้เวลาไปกับสื่อของคนอื่นคุณเลยไม่ได้สิ่งที่เป็นชิ้นเป็นอันในชีวิต

แล้วคำที่เราได้ยินบ่อยมากนะคะ”ฆ่าเวลา”“เธอทำอะไรไปเรื่อยๆเถอะฆ่าเวลา”จะไปฆ่ามันทำไมเวลามันเป็นสิ่งที่สำคัญในชีวิตเรานะคะ
ในชีวิตคนเราเนี่ยเวลาเป็นสิ่งที่สำคัญมากคนชอบบอกว่าฆ่าเวลาทำไมต้องไปฆ่าเวลา?เราสามารถทำในสิ่งที่มันเป็นประโยชน์

เราสามารถทำในสิ่งที่โลกใบนี้คือยังขาดแคลน คนที่คนที่ช่วยเหลือคนที่ให้อะไรกับสังคมคนที่ให้สิ่งที่ดีๆให้กับสังคมคนที่ให้ความรู้ ความบันเทิง การช่วยเหลือกับสังคม
คืออย่างน้อยนะเราเป็นมนุษย์เหมือนกันเราอาจจะมีสิ่งต่างๆที่เราสามารถที่จะทำให้โลกนี้ได้มากมายทำไมเราจะไม่ทำ

ทำงานของเราก็ได้งานของเราก็ก็เป็นสิ่งที่ควรจะโฟกัสก่อนเป็นอันดับแรกนะคะไม่ใช่สิ่งที่เป็น input ของคนอื่นหรือว่าสิ่งที่คนอื่นเขาทำออกมานะคะแต่ว่าจริงๆมันก็สลับกันนั่นแหละ คุณต้องมีความสมดุลในการ input กับ output นะคะ

ถ้าคุณinputอย่างเดียวแล้วไม่outputเลยเนี่ยมันเหมือนคุณกินแล้วคุณก็ไม่ออกมันก็จะเสียอยู่ข้างในนะคะคือมันก็จะช้ำในอะไรนะคะ

คือถ้าคุณกิน บริโภคสิ่งอื่นๆบางทีคุณก็ต้อง output เป็นสื่อของตัวเองด้วยมันจะทำให้คุณ Balance ในการใช้ชีวิต

แล้วบางทีถ้าเราเสียเวลาในการไปดูชีวิตของคนอื่นมากแล้วเรานอกจากการที่เราจะไปอิจฉาคนอื่นนะคะอย่างเช่นบางคนถ่ายรูปกินกุ้งมังกรกินล็อบสเตอร์กินของดีๆอะไรอย่างนี้นะคะในอินเตอร์เน็ตพวกนี้ซึ่งจริงๆแล้วถามว่ามันเป็นสิ่งที่ท็อกซิกไหมสำหรับเรามันก็ไม่เท่าไหร่หรอกแต่ว่ามันเป็นสิ่งที่มันคนเรามักจะโชว์ด้านเดียวด้านเดียวคือโชว์ด้านที่เขามีความสุขออกโซเชียล

แต่ว่าเวลาเขาเศร้าไม่มีใครมาบอกเราว่าตอนนี้ฉันจนอยู่ตอนนี้ฉันแบบเลวร้ายอยู่ตอนนี้ฉันเบื่อชีวิตไม่มีนะคะทุกคนต่างโชว์ด้านที่ดีออกโซเชียลทั้งนั้น
เพราะฉะนั้นมันก็ทำให้คุณเนี่ยถูกเปรียบเทียบกับเขานะว่าทำไมชีวิตคนนั้นดีดีคนนั้นชีวิต Perfect คนนั้นชีวิตแบบมีลูกมีครอบครัวน่ารักมีความสุขจริงๆ

แล้วถามว่าคุณควรจะไปเปรียบเทียบกับเขาไหม มันไม่ใช่จุดที่คุณจะไปเปรียบเทียบกับเขาเพราะว่าจริงๆคือคุณก็มีดีในแบบของคุณแล้วก็คุณควรจะแฮปปี้ในแบบที่เป็นตัวเรานะคะไม่ว่าเราจะพบหรือว่าผ่านประสบการณ์อะไรมาหรือว่าผ่านประสบการณ์เลวร้ายผ่านประสบการณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่มาสิ่งเหล่านั้นน่ะมันหล่อหลอมให้เป็นตัวเราและประสบการณ์ที่เลวร้ายมันก็เป็น asset

สมมุติว่าคุณมีเรื่องเล่าที่คุณจะไปเล่ากับคนอื่นอย่างนี้บางทีถ้าคุณแบบชีวิตฉันประสบความสำเร็จได้เกียรตินิยมนะแล้วก็ออกมาก็ได้ทำงานดีๆเป็นเจ้าของธุรกิจประสบความสำเร็จทุกอย่างเลยเรื่องมันก็ไม่น่าสนใจใช่ไหมมันก็เส้นตรง
คือมันก็ไม่เกิดที่ทำให้รู้สึก related หรือว่าคนรู้สึกเข้าใจคุณหรือว่าคนรู้สึกไปกับคุณได้ไงค่ะ
เพราะว่าคนอื่นจะรู้สึกกับคนที่ล้มแล้วก็สามารถลุกขึ้นมาได้เพราะว่านั่นคือสิ่งที่มนุษย์เป็นนะคะ

ถามว่าวันนี้คุณได้พิจารณาเรื่องของการใช้เวลาของตัวเองหรือยังนะคะวันนึงเนี่ยคุณออกกำลังกายบ้างไหมคุณทำแต่งานหรือเปล่าหรือว่าคุณใส่ใจในการค้นหาความรู้การพัฒนาตัวเองหรือไม่หรือว่าใส่ใจแต่เรื่องราวของคนอื่นเรื่องราวของชาวบ้านเรื่องราวของ Social เรื่องราวที่มันไม่เกี่ยวอะไรกับการพัฒนาตัวเองอะไรเลย

คือโอเคถ้าการดูtimeline คนอื่นมันบันเทิงมันโอเคมันได้ความรู้ก็โอเคก็ดูไปนะคะแต่ว่าก็ต้องจำกัดเวลา เพราะว่าถ้าคุณใช้เวลาประมาณ 4-5 ชั่วโมงในโซเชียลอย่างนี้หรือว่าในสกรีนไทม์

บางทีคุณลองนับดูนะว่าเวลาของคุณเสียไปเท่าไหร่ถ้าคุณเสียเวลา 4-5 ชั่วโมง ในหน้าจอมือถือบางทีคุณเสียการเชื่อมต่อกับโลกรอบๆตัวคุณนะคะ

แล้วมันทำให้คุณเสียมุมมองในการใช้ชีวิตบางอย่างไปเพราะว่าจริงๆแล้วโลกของเราไม่ได้อยู่ในนี้โลกของเราไม่ได้อยู่ในหน้าจอนะคะหน้าจอมันจะทำให้คุณสามารถทำมาหากินสามารถทำมาหาเลี้ยงชีพได้

แต่ว่าโลกของเราเนี่ยอยู่ภายนอก อยู่ข้างนอกคุณต้องเชื่อมต่อกับคนอื่นต้องมีความตระหนักในชีวิตประจำวันมากขึ้นนะคะเพราะว่าอะไรเพราะว่าสิ่งนั้นน่ะมันจะทำให้คุณน่ะเติบโตในฐานะมนุษย์
สำหรับบทความนี้ก็ประมาณนี้เป็นความแนวความคิดที่คอนเซอร์เวทีฟในเรื่องเวลามากขึ้นหรือว่าการรักษาเวลามากขึ้นในการใช้ชีวิตบางทีการรักษาเวลาเนี่ยมันไม่ใช่แค่การที่เราตรงต่อเวลาอย่างเดียวนะคะแต่มันหมายถึงการที่เราใช้ชีวิตโดยมีความตระหนักว่าเวลานั้นเป็นเรื่องสำคัญและเวลาเนี่ยเป็นเรื่องที่ไม่ใช่อันลิมิต
เวลาของเราบนโลกมีจำกัดเพราะฉะนั้นเราควรใช้เวลาในสิ่งที่เรารู้สึกว่ามันจำเป็นกับชีวิตแล้วก็ทำให้ชีวิตเราพัฒนาขึ้นไม่ใช่แบบพัฒนาลงเหวนะคะ
เพราะว่าเวลาที่คุณใช้ในปัจจุบันนี้จะเป็นตัว กำหนดความสำเร็จของคุณในวันข้างหน้าเลยเพราะฉะนั้นใช้มันให้ดีๆค่ะ

วันนี้ก็จะพูดถึงชีวิตฟรีแลนซ์เป็นยังไงนะคะ ก็จริงๆแล้ว ถ้าถามว่าชีวิตฟรีแลนซ์เป็นยังไงถามพี่นะก็คือมันเป็นชีวิตที่ค่อนข้างอิสระเสรีดีแล้วก็ใช้ชีวิตที่ต่างจากเป็นพนักงานประจำมากนะคะ

เพราะว่ามันไม่มีมันไม่มีเจ้านาย มันก็เป็นชีวิตที่เราเป็นนายตัวเอง ทุกอย่างมันแบบมันเปลี่ยนไปหมดเลย

ไม่มีใครมามาบอกให้เราต้องทำอะไร 

แต่เราบอกตัวเองว่าวันนี้เราจะทำอะไร เราจะทำงานอะไรบ้าง แล้วจะได้เงินได้อะไรทางไหนอะไรเนี่ย

คือคือเราเป็นคนจัดการเองหมด เราเป็นคนหางานให้ตัวเอง แล้วก็ทำให้ทุกอย่างมันมีขึ้นมาด้วยตัวเอง ถ้าหลายคนอยากเป็นฟรีแลนซ์ก็จะอาจจะรู้สึกโล่งๆเวลาที่ไม่มีงานทำ

แต่จริงๆพอเพราะพี่เป็นฟรีแลนซ์ พี่จะรู้สึกว่าพี่ไม่โล่งนะ พี่รู้สึกแบบเหมือนเราต้องเอาตัวรอดตลอดเวลาเพราะว่าถ้าเราไม่ได้เอาตัวรอดตลอดเวลามันก็จะไม่มีรายได้ แล้วเราก็จะตื่นตกใจ ก็คือกลับไปทำงานประจำเหมือนเดิมเลย คือซึ่งมันก็วนเป็นลูปมรณะไง เหมือนคนที่ออกมาทำงานแล้วมันไม่มีรายได้ใช่ป่ะก็กลับไปทำงานประจำเหมือนเดิมเลยซึ่งมันก็เป็นลูป

เพราะฉะนั้นก็คือเราก็ต้อง manage อาจจะเป็น manage เงิน,การใช้ชีวิตแล้วก็หลายๆอย่างนะคะแต่ว่าเงินน่ะมันมันมันเป็นมันไม่ใช่ default หรือสิ่งที่เป็นสิ่งที่เราควรยึดติดมาก

 สิ่งดีๆที่เราเราควรจะค้นหาในชีวิตหมายความว่าอะไร หมายความว่าจริงๆแล้วคือมีสิ่งที่สำคัญกว่านั้นที่เราจะต้องรู้ก่อนว่าในระหว่างที่เราใช้ชีวิตเราก็คือเราใช้ชีวิตเพื่ออะไร

คือหมายความว่าเรามี purpose คืออะไร อะไรคือเหตุผลในการดำเนินชีวิตอยู่ของเรา

ซึ่งมันสำคัญกว่าเงินนะ เพราะว่าสุดท้ายแล้วสิ่งนั้นแหละจะทำให้เรารู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ไม่ใช่ใช้ชีวิตเหมือนไก่หัวขาด คือมันจะมีไก่ตัวนึงที่เขาเขาเอาไปฆ่า แล้วแล้วทีนี้คือมันไม่ตายมันมันโดนตัดหัว

ไก่โดนตัดหัวแต่มันไม่มันไม่ตายมันมันมันยังเดินได้อยู่ แต่มันเดินหลายทิศทางมากๆ ครูของพี่

มักจะใช้คำนี้ในการเปรียบเทียบคนที่แบบเดินทิศทางมั่วเหมือนนักศึกษาจบใหม่เลยนะที่ยังแบบไม่รู้ว่าชีวิตคุณเองอยากไปทางไหนหรือว่าชอบอะไรหรือว่ามีอะไรที่เป็นจุดเด่นเป็นพิเศษหรือว่ามีสิ่งที่อยากจะทำไหมในชีวิต  เขาจะพูดถึงเรื่องนี้เป็นพิเศษนะ ก็คือเรื่องของการที่เราได้ใช้ชีวิตโดยมีจุดหมายโดยที่รู้ว่าเราอยากจะทำอะไรในชีวิต อันนั้นน่ะเป็นเรื่องที่สำคัญมากถ้าเราอยากจะเป็นฟรีแลนซ์เราต้องรู้ก่อนว่าเราอยากจะทำอะไรในชีวิต 

แล้วชีวิตของเราจะไปตรงจุดไหนมันเหมือนเราจะไปจะไปเชียงใหม่เราก็ไปเชียงใหม่โดยทางรถ ทางเรือหรือจะไปทางเครื่องบินหรืออะไรอย่างนี้นะมันก็จะมีทางที่สามารถไปถึงสถานที่นั้นได้หลายวิธีไงเพราะฉะนั้น คือเราสามารถที่จะที่จะคิดว่าเราจะไปหนทางนั้นยังไงซึ่งมันก็ขึ้นอยู่กับว่าในชีวิตของเรานี่เอง

ว่า Purpose ในชีวิตของเราคืออะไรต้องการ ต้องการที่จะที่จะอยากได้อะไรในชีวิตหมายถึงจะให้ชีวิตเราเป็นประโยชน์ยังไงในชีวิตของคนอื่น เราสามารถสร้างประโยชน์อะไรให้คนอื่นให้กับคนทั่วๆไปได้อย่างเช่นคนอาจจะบอกว่าหนูวาดรูป พี่บอกให้หนูสร้างประโยชน์ให้คนอื่นยังไง ก็ Entertain ไง

คือน้องวาดรูป น้องก็ให้ความบันเทิงกับคนอื่นใช่ไหม ถ้าไม่มีมันเหมือนเรือขาดหางเสือที่แบบไม่รู้ว่าเราจะไปไหน เพราะฉะนั้นถ้าชีวิตของน้องมีจุดมุ่งหมาย มีสิ่งที่อยากจะทำในชีวิต น้องต้องมีเป้าหมาย อย่างที่ 2 ที่จะตามมาก็คือน้องจะมีรายได้ เพราะว่าคนที่ใช้ชีวิตอย่างมีเป้าหมายจะรู้คำตอบว่าต้องทำอะไรก่อนหลัง มันเป็นเรื่องสำคัญที่จะทำให้เราเติบโต แล้วพอเราเติบโตเราก็สามารถสร้างประโยชน์ให้ผู้คนได้มากขึ้นเลยนะคะ 

ซึ่งถามว่าสิ่งเหล่านี้เราสามารถสร้างได้ด้วยตัวเองไหมก็ตัวเองก็คือเราต้องเริ่มถามตัวเองก่อน start with why เหมือนที่ Simon Sinek เขาพูดไว้ว่าเขาบอกว่าเราต้องถามตัวเองก่อนว่าทำไมเราถึงอยากทำสิ่งนี้หรือว่าทำไมเราจะต้องอยากเป็นนักวาด ทำไมเราถึงอยากจะวาดรูปทำไม หัดถามตัวเองว่าทำไมบ่อยๆแล้วคุณจะรู้ว่าสิ่งที่เราอยากทำในชีวิตของเราคืออะไรนะคะ สวัสดีค่ะ 

วาดรูปแล้วไม่ดัง ไม่มีคนสนใจงานเลย ทำไงดี

จากพ็อดแคสท์

สวัสดีนะคะทุกคน

เราไม่รู้ว่าตอนนี้มีดราม่าอะไรกันนะแต่ว่าเอาเป็นว่าไม่ได้ไปติดตามละกัน

รู้คร่าวๆนะเท่านั้นเองนะ ไม่เอาประเด็นนั้นน่ะมาพูดตรงๆหรอก

แต่ว่าคือถามว่าวาดรูปไปทำไม ในเมื่อบางคนวาดรูปแล้วมันไม่ดังไม่มีคนสนใจงานเลย

จะทำยังไงดีอะไรอย่างนี้นะคะ

บางคนหมดกำลังใจในการที่จะเขียนภาพดีๆออกมา

เพราะวาดไปเท่าไหร่แล้วเนี่ยก็เหมือนเทน้ำลงทรายเหมือนไม่มีใครสนใจเลย

พี่จะบอกว่าทุกคนเป็นกันช่วงแรกๆอยู่แล้วเพราะว่าไม่มีใครมาถึงปุ๊บดังเลยตั้งแต่แรก

มาถึงแล้วมีชื่อเสียงทุกคนติดตามอะไรอย่างนี้คือไม่ใช่ทุกคนที่เป็นแบบนั้นนะคะ

บางคนที่เขาวาดอะไรออกมาดูจะดังแล้วก็ดูจะมีชื่อเสียงดูจะมีคนชอบไปซะหมด

วาดอะไรก็ดูดีดูป๊อปดูโอเคไปซะหมดเลยนะ

แต่จริงๆแล้วบางทีนะมันมันไม่ใช่อย่างนั้นเสมอไป

เพราะว่ามันไม่ได้ทุกคนที่โชคดีอย่างนั้นเสมอไปนะคะ บางคนทำงานหนักเท่ากัน แต่ได้ผลไม่เหมือนกันก็มี มันก็จะมีบางคนที่วาดรูปแล้วเนี่ยคือก็ไม่มีใครสนใจเลยนะเหมือนวาดเท่าไหร่ก็ดูจะเงียบไปก็ไม่มีใครตอบรับเลยนะคะ

ซึ่งจริงๆแล้วก็ถามว่ามันน่าสงสารไหม

ก็น่าสงสารแหละแต่ว่าจริงๆทุกคนก็เคยเป็นอย่างนั้นนะคะ

เพราะว่าไม่ใช่ทุกคนที่เกิดเกิดมาปุ๊บแล้วดังเลยมันก็ต้องมี process ของมันและความดังมันก็ไม่ได้อยู่ตลอดไปนะ

ความดังอยู่กับเราชั่วครู่ เพราะฉะนั้น ถามว่าเราจะทำยังไงได้บ้าง?

เราก็ทำเต็มที่แล้วปล่อยวางดีที่สุดแล้ว

การที่เราปล่อยวางก็คืออย่าเพิ่งไปคิดถึงเรื่องความดัง

เวลาที่เราว่าถ้าเราคิดถึงความดังมันจะไม่ดังนะ

ถ้าเราคิดพยายามคิดว่ายังไงวะถึงจะดังนี้มันจะไม่ดัง

คิดใหม่ค่ะ คิดอีกอย่างนึง ก็คือพยายามคิดว่าว่ายังไงที่ทำให้คนดูเขามีความสุขกับภาพของเรามากที่สุดทำยังไงที่ทำให้เรา Express ความเป็นตัวเราออกมามากที่สุด

วาดยังไงทำให้ผู้ดูเนี่ยรู้สึกซาบซึ้งหรือว่ารู้สึกเข้าใจในสิ่งที่เราต้องการจะสื่อมากที่สุด

ไม่ใช่วาดยังไงให้ดังที่สุด  ถ้าคุณเริ่มโจทย์ที่ว่าวาดยังไงให้ดังที่สุดเนี่ยมันก็ผิดตั้งแต่ต้นแล้ว

ก็คือมันผิดมันเหมือนมันเหมือนต้นเหมือนน้องจะปลูกอะไรสักอย่างน้องต้องมีเมล็ดต้นนั้นใช่ไหมแล้วถ้าน้องปลูกมะม่วงยังไงเนี่ยมันก็ออกมาเป็นมะม่วงอยู่ดีมันไม่มีทางเป็นต้นไม้ชนิดอื่นได้นะคะ ถ้าลึกๆแล้วเนี่ยเราเป็นคนที่อยากจะดังหรือว่าอยากมีชื่อเสียงแล้วเราพยายามสุดท้ายมันก็จะได้สิ่งนั้นถ้าเราเอาจริงกับมัน แต่ความดังเป็นเรื่องที่คนเรา overrate หรือให้คุณค่ากับมันมากเกินไป

ถ้าถามพี่บอกว่าแล้วพี่ล่ะมีอยากมีชื่อเสียงไหม พี่อยากมี เพื่อพี่อยากจะได้จะขายงานตัวเองได้จะอยู่ได้ด้วยงานศิลปะของตัวเองนะคะ อยู่ได้โดยการวาดรูปอะไรอย่างงี้ เพราะฉะนั้นพี่ก็เลยคิดว่าดังมันก็จำเป็นเหมือนกันมันก็ทำให้เราสามารถขายงานได้แต่มันเป็นสิ่งที่เราเราควรจะเป็นสรณะไหมก็ไม่

เพราะว่าเราอยากดังได้ไหม อยากดังก็ได้ แต่คือมันก็จะต้องมีมีความสุขในสิ่งที่ทำด้วยไม่ใช่แบบว่าเราอยากดังจนลืมไปในสิ่งที่สำคัญ ลืมในสิ่งที่มันอาจจะเป็นสิ่งที่เปลี่ยนชีวิตเราเลยก็ได้อย่างเช่นอย่างเรื่องของความสุขเลย ถ้าเราอยากดังแต่เราไม่มีไม่มีความสุขกับการเดินทางระหว่างนั้นมันไม่มีประโยชน์นะ ส่วนใหญ่ก็อยากได้อยากดังมากกว่า

แต่บางคนก็ไม่อยากได้บอกคนที่พี่รู้จักก็คือเขาไม่อยากได้เขาอยากอยู่เบื้องหลังคนเบื้องหลังอยากทำอะไรที่สงบอะไรไม่ไม่ยุ่งกับคนอื่นเลย เพราะฉะนั้นเนี่ยการที่เราการที่เราอยากดังหรือไม่ดังอะไรพวกนี้คือมันก็เป็นมันเป็นเรื่องของเราอยู่แล้ว มันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนหรืออะไร

แต่ว่าคนที่เดือดร้อนคือตัวเราเองนั้นเองเพราะว่าใจของเราอาจจะรุ่มร้อนอาจจะอยากที่จะมีชื่อเสียงจนบางทีลืมลืมหลายอย่างบางทีก็ลืมไปว่ามันอาจไม่ได้จำเป็นเสมอไปนะ

คือในโลกนี้ 100 คนหนึ่งคนจะเป็นซุปเปอร์สตาร์

แต่ว่าเราสามารถความสุขแม้ยังไม่ต้องเป็นซุปเปอร์สตาร์ก็ได้

แล้วถ้าเรามีความสุขกับการวาดคนก็จะรู้คนก็จะแล้วมันก็จะส่งส่งผลต่อต่อตัวงานที่ทำ

ถ้าตัวเรามีความสุขงานก็ดูมีความสุขคนดูก็จะมีความสุขแล้วเราก็จะมีชื่อเสียงอัตโนมัติ

แต่มันไม่ใช่แบบเมจิกทริค แบบควิกฟิกซ์ แบบที่ว่าพอตื่นขึ้นมาแล้วเนี่ยเรามีชื่อเสียงเลยทันทีแล้วแบบคือมันเป็นกระบวนการหรือการเดินทางแล้วส่วนมากเนี่ยคือกระบวนการนั้นน่ะที่ก่อนที่จะเกิดขึ้นคุณก็ต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่ก่อนที่จะเกิดสิ่งนั้น

ก็จริงๆถามว่ามันเป็นเรื่องที่มันเป็นเรื่องที่ที่สำคัญไหม ก็สำคัญแหละ

เพราะว่าจริงๆทุกคนก็วาดรูปคือนึกๆแล้วในใจก็อยากจะทำมาหาเลี้ยงชีพจากการวาดรูป

แล้วการทำมาหาเลี้ยงชีพจากการวาดรูปได้ก็คือต้องต้องดังก่อนนั่นแหละเป็นช่องทางนึง

พอดังแล้วเนี่ยก็จะทำอะไรมันก็ง่ายนะ

แต่ว่าบางทีความดังมันทำให้คนขายวิญญาณตัวเองได้ ก็คือเหมือนพยายามทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองไม่ใช่เป็นสิ่งที่ตัวเองชอบหรือว่าไม่ใช่เป็นสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำแต่ว่าทำเพราะว่าอยากจะให้คนชอบงานเราอะไรแบบนี้ซึ่งจริงๆแล้วถามว่ามันดีไหมก็มันก็แล้วแต่กรณีไป

เพราะว่าถ้าถ้าถามว่าถ้าคุณมีความสุขกับสิ่งที่ สิ่งนั้นทำให้คุณมี passion

อย่างน้อยมันก็ดีมันก็ดีกว่า

การที่เราจะดังเนี่ยมันก็เป็นเรื่องของการเดินทางไป มันเป็นการเดินทางระหว่างนั้นไปมันไม่ใช่เรื่องที่แบบซีเรียสว่าจะต้องจะต้องได้ต้องได้เลยทันทีนะ ไม่ใช่

คือมันเป็นเรื่องที่โอเคคือได้มาก็คือเป็นโบนัสแล้ว

เพราะว่าระหว่างนั้นเราได้ทำสิ่งที่ชอบไปแล้ว

เราไม่จำเป็นที่จะต้องไปคิดถึงเรื่องความดังมากเลย

มันก็เป็นอีกหนึ่งแนวคิดนะ

คือถ้าคิดว่าจะมีความสุขจากการวาดรูปคุณสามารถมีได้ตอนนี้เลยมีได้เดี๋ยวนี้ right now เลยไม่จำเป็นที่จะต้องดังก่อนแล้วพอคุณคุณมีความสุขกับการทำงานคนก็จะเห็นงานของคุณแล้วเขาก็จะรู้เองว่าคุณเนี่ยมีความสุขกับการทำงานนะแล้วเขาก็จะซึมซับได้

มันไม่ใช่แบบคนชอบไปคิดว่า 2 + 1 = 3 คนชอบไปคิดคิดถึงผลลัพธ์คือ 3 ก่อน

เข้าไปคิดถึงผลลัพธ์ที่มันจะออกมาก่อน คนชอบไปคิดถึง Final result ก่อนที่จะคิดถึงคิดถึงว่ามันมีอะไร 2 อย่างมาบวกกันแล้วถึงกลายเป็นผลลัพธ์

ความดังเนี่ยมันเป็นเรื่องของ results มันเป็นเรื่องของผลลัพธ์ ถ้าคุณอยากได้ผลลัพธ์คุณก็ต้องทำเหตุให้มันดีก่อนถ้าคุณทำผลลัพธ์มันก็จะออกมาดี

ถ้าคุณคุณมีความสุขในการวาดคุณวาดแล้วมันรู้สึกอยากจะบอกหรืออยากจะอธิบายความรู้สึกที่มีอยู่ในใจจะเป็นความเศร้าก็ได้ไม่จำเป็นต้องมีความสุขอยากจะอธิบายความรู้สึกที่มีอยู่เนี่ยให้ให้แก่สาธารณชนได้รับรู้อะไรแบบนี้คือ ความรู้สึกที่มันอินเนอร์ไงเพราะฉะนั้นเนี่ยคือมันเรื่องนั้นสำคัญกว่าอีกสำคัญกว่าการดังหรือไม่ดังเพราะว่าถ้าดังก็คือมันมาจากการที่เราทำเต็มที่ ปล่อยวาง แล้วมันก็จะดังขึ้นมาเองนะคะ

พี่อาจจะอาจจะไม่ได้ดังระดับโลกอะไรนะแต่ว่าพี่ก็ผ่านวงการนี้มา ระดับที่พูดได้ว่าความดังคืออะไรและเคยสัมผัสมาแล้ว

ก็คือเหมือนเหมือนมันเหมือนกินลูกอมนะ กินแล้วมันก็หวานแล้วมันก็ละลายใช่ไหมพอละลายปุ๊บเราก็อยากได้อยากสัมผัสความรู้สึกแบบนั้นอีก อยากกินอีก

แต่ว่าพี่บอกได้เลยว่ามันไม่ได้อยู่กับเราตลอดไปนะมันเป็นสิ่งที่ subjective ด้วยก็คือเหมือนแบบความดังก็ไปถามคนอื่นอาจจะบอกเธอมีหนึ่งพันฟอลก็ดังละ บางคนอาจจะล้านนึงถึงจะดัง

มันเป็นเรื่องที่ถามว่าถ้าไม่มีคนสนใจงานเราเลยแล้วเรายังจะวาดรูปอยู่ไหมถ้าเรายังวาดก็แปลว่าเรารักสิ่งนั้นจริงๆถ้ารักสิ่งนั้นเราไม่ต้องไปสนใจคนอื่นช่างแ***มันเลยช่างแ***ไม่ต้องสนใจคนอื่นค่ะคือคนอื่นมันจะชอบงานเราหรือไม่ก็ช่างมันคือเราสนใจที่ตัวเราจะมีความสุขของตัวเรา

สนใจที่ว่าเราได้ Express ในสิ่งที่เราอยากจะสื่อหรือเปล่า

เรารู้สึกเรารู้สึกอย่างนั้นจริงไหม เรารู้สึกแบบสิ่งที่เขียนภาพจริงหรือเปล่าเราเศร้าจริงไหมเราไม่งั้นมันจะดูเฟคมันจะดูเหมือนเราเขียนอะไรที่มันไม่ใช่ตัวเราแล้วคนจะจับได้ก็จับได้ เขาจะรู้สึกว่าคุณไม่ใช่ของจริงเพราะฉะนั้นการที่คุณจะไปถึงจุดนั้นได้จดที่ดังขึ้นมาได้คุณจะต้องมีความเป็น authenticity ก่อนก็คือซื่อสัตย์กับความชอบของตัวเองซื่อสัตย์กับทุกอย่างของตัวเองแล้วปล่อยให้สิ่งนั้นน่ะมันเป็นการเดินทางไปสู่จุดที่คุณต้องการแทนที่จะไปบังคับมันนะคะ

วันนี้นั่งดูคอร์สอินสตาแกรม แล้วนั่งคิด
เมื่อสิบปีก่อน ตั้งเป้าเรื่องนี้ไว้กับภาษา
1.อ่านหนังสือภาษาอังกฤษรู้เรื่อง อ่านนิยายรู้เรื่อง
2.เข้าใจคลิปภาษาอังกฤษ ไม่ต้องฟังซับ
3.ดูหนัง ไม่ต้องดูซัพ
4.คุยกับคนต่างชาติรู้เรื่อง เข้าใจ ลื่นไหล
5.เรียนวิชาต่างๆเป็นภาษาอังกฤษได้

10 ปีต่อมาคิดว่าทำได้ละนะ กับภาษาอังกฤษ 
กำแพงขั้นสูงที่เราผ่านไปได้ เพราะเพื่อนคนนึงบอกว่า
ถ้าเราเข้าใจภาษาอังกฤษมากขึ้นกว่านี้ ก็คงจะดี
ตอนนี้คิดว่า โชคดีมากที่เอาจริงเอาจังเรื่องนี้

ลงเรียน udemy ร่วม 200 คอร์ส ฟัง youtube video ไปเป็นร้อย ดูหนัง ดูละคร อ่านนิยาย หนังสือเป็นร้อยเล่ม

เราคิดว่าเราได้เกรดสี่มาตลอดกับภาษา ไม่เคยได้ต่ำกว่า สามเลยกับวิชาภาษา เข้ามหาลัย
คะแนนก็ไม่ได้แย่ ได้ B,B+ ตลอด
แต่เอามาใช้จริง เรากลับผิดพลาดเรื่องภาษาหลายเรื่อง
เกรดไม่ได้ช่วยอะไร ประสบการณ์ต่างหากจะช่วยเรา

คุยกับชาวจีนชื่อมิเชล เราเจอกันที่ Solunery art house ก่อนหน้าโคโรน่าระบาด เขาเห็น account Tiktok ของเราแล้วบอกว่า นี่ยูน่าจะไปเปิดแอคเคาท์ douyin ที่จีนนะ ถ้าเป็นที่จีน 50,000 follow นี่ยูสามารถเปิดสร้างรายได้ มีแบรนด์มา endorse เรียบร้อยแล้ว 555 ตอนนี้ก็สร้างไปเรื่อยๆ และกลับมาเรียนคอร์ส instagram ใหม่ เพื่อสร้าง account instagram ตั้งแต่แรกสุด บอกตรงๆว่า รู้ตัวกับ instagram ช้าไปหน่อย เพราะไม่เคยเอาจริงกับมัน มันก็เลยไม่โตสักที 🙁 กว่าจะรู้ตัว

นอกจากนี้เราก็คุยกับมิเชล เรื่องที่ดินที่จีน ที่จีนเนี่ย
จะไม่มีใครเป็นเจ้าของที่ดินที่ชัดเจน หมายนึงบุคคลทั่วไป
เพราะเจ้าของคือรัฐบาล 70 ปี ที่ดินจะถูกคืนให้รัฐบาลและถ้าครอบครัวนั้นอยากซื้อคืน สามารถซื้อคืนได้ในราคาพิเศษ

ใครที่ยังไม่สนใจติ๊กตอก 
มาฟัง แกรี่ เวเนอร์ชัค เจ้าพ่อโซเซียลพูดกันค่ะ วันก่อนฟังวีดีโอนี้ ที่แกรี่วี พูดว่า คุณอาจจะไม่ได้สนใจติ๊กตอกตอนนี้ เหมือนตอนที่ผมพูดเชียร์แสนปแชต แล้วคุณก็บอกว่าเป็นไงละ แสนปแชตตอนนี้ ก็ไม่ได้ไปไกล แต่คุณรู้ไหมว่า “วิธีการสื่อสาร”เช่นนั้น กลับส่งไปถึงโซเซียลอื่น นั่นคือ การสร้าง “สตอรี่” ของเฟซบุ๊คหรืออินสตาแกรมนั่นเอง ปัญหาก็คือ ถ้าคุณไม่เล่นติ๊กตอกตอนนี้ คุณก็จะไม่รู้ว่าเด็กวัยรุ่นสมัยนี้ เค้ามีวิธีสื่อสารกันอย่างไร?และเค้าเล่นอะไรกัน ซึ่งสิ่งนี้ (วิธีการเล่า) มันจะ surpass ไปสู่ social อื่นๆ ถึงตอนนั้นคุณได้เตรียมตัวหรือยัง วิธีการเล่าเรื่อง ภายใน 15 วิ หรือ 60 วินาทีด้วยวีดีโอสั้น

ตอนนี้ instagram เปิดตัวฟังก์ชัน reel แล้ว ที่คล้ายคลึงกับการเล่นติ๊กตอกมากค่ะ

ช้าไปไหม ที่จะจริงจังกับมัน นี่ลงเรียนเลยนะ อินสตาแกรม
ทำมาตั้งนาน ทะลุพันแค่แอคเคาท์เดียว บอกตรงๆ ถ้าใครอยากไประดับอินเตอร์ อินสตาแกรม คือช่องทางหนึ่งที่ง่ายที่สุด(ณ.ตอนนี้นะ)

แอคเคาท์อินสตาแกรมจะมี สามสี่แบบ ได้แก่ แบรนด์(สินค้าต่างๆหรือธุรกิจ)/บุคคล(ส่วนมากโพสต์หน้า หรือชีวิตส่วนตัว)/theme(โพสต์เรื่องหลักๆเป็นเรื่องไป เช่นแมว หรือท่องเที่ยว เป็นธีม) /และ hybrid(ผสม) จากที่ฟังมา จะมีสามข้อที่เราจะต้องรู้นั่นก็คือ เรื่อง reach/follow/affinity อันแรกจะเป็นการเข้าถึง อันที่สองคือจำนวนฟอล อันที่สามจะเป็นอัตราส่วนคนซื้อสินค้าหรือปฏิบัติตาม call to action คือ ถ้าเป็น hybrid หรือรูปแบบผสมอัตราต่างๆจะค่าเฉลียดีที่สุด อยู่ที่ 9 คะแนนทั้งสามอย่าง พูดง่ายๆก็คือ ถึงวาดรูป ก็ต้องมีธีม และมีการอัพ ให้เหมือนเพอร์โซนัลแบรนด์ แบรนด์นึงเลยถ้าอยากให้อินสตาแกรมโต = =;เฮ้อ พูดแล้วก็พลาดไปละ เล่นตั้งแต่ 2010 ถ้ารู้ตัวเร็วน่าจะโตถึงแสนนานแล้ว(เป็นไปได้) เพราะยุคทองอินสตาแกรม อยู่ที่ 2011-2012 ใครสร้างแอคเคาท์ช่วงนั้น เกิดไม่ยาก

หลังจากที่ฟังบทแรกๆจบ ก็ถึงบางอ้อ ว่าทำไม ช่องอินสตาแกรมเราไม่โตเลย ทั้งที่เล่นมาแต่แรก ธีมมันไม่ชัดเจน มั่วๆอยู่ คุมโทนไม่ดี เขียน หน้า profile ยังไม่น่าฟอล ไม่มี call to action  🙁 และ strategy พลาดไป พวกความสัมพันธ์ระหว่างยอดฟอล

ไปฟังช่องนึงพูดมา เค้าใช้วิธีที่น่าสนใจ เป็นฟอล ฟอร์ ฟอล แต่มีรูปแบบการทำที่น่าสนใจ คือใช้แอพ แคพทิเวต หากลุ่มที่เราต้องการฟอล และเป็นกลุ่มที่น่าจะสนใจงานเรา ก็คือ หาธีมที่ใกล้เคียงกับกับงานเรา แล้วฟอล แล้วใช้แอพคลีนจัดการลิสต์อีกที เราไม่รู้ว่าวิธีนี้มันดีไหม แต่มันแปลกดี

วิธีการสร้างรายได้จากอินสตาแกรม มีหลายทางมาก ถ้าทำสำเร็จนะ

ถ้าใครอยากไปฟอลแอคเคาท์ที่สร้างใหม่
เชิญที่

https://instagram.com/meisanmui

วันนี้ได้ดูคลิปสัมภาษณ์ กาละแมร์ พัชรศรี ปกติไม่ได้ชอบเธอนะ แต่ดูคลิปนึง เธอตัดผมสั้น ดูดีที่เดียว จนน้องสาวมาบอกว่า เดี๋ยวนี้เธอดูดีกว่าเดิมอีก แล้วเปิดคลิปรายการทีว่านี้ให้เราดู เข้าใจว่าเธอเป็นผู้หญิงเก่งมานาน แต่ไม่นึกว่าจะรวยมาก ระดับเกือบๆพันล้าน
มีหลายอย่างที่เธอทำ แล้วเราทำตอนเด็ก ไม่ว่าจะเป็น การเล่นเกมเศรษฐี หรือ การเล่นขายของแบบเอาเงินจริงๆ การใช้ชีวิตแบบมีเป้าหมาย ทำงานหนัก มุ่งมั่น พยายาม ที่เราพลาดไป ก็อาจจะเป็น ลงทุนพลาดพลั้ง กับป่วยหลายครั้งไปหน่อย 55555(พลาดเยอะแหละนะ ยอมรับ) ดูแล้วคุณกาละแมร์เป็นแรงบันดาลใจ ทำให้เรามี แรงจัดการชีวิตตัวเองดีมากๆนอกจากนี้เขายังรวยแบบมีสุขภาพกายและใจที่ค่อนข้างดี เราว่าดีนะ
วิธีคิดของเธอน่าทึ่งดี ไม่ว่าจะเป็นการทำให้ตัวเองสุขภาพดี แล้วเอาสิ่งนั้นเป็นต้นทุน ต่อยอดเป็นธุรกิจอาหารสุขภาพเขียนหนังสือ ทำนั่นนี่ขาย
หรือแม้กระทั่งแนวคิดในการซื้อบ้าน เธอยังบอกว่า เธอจะทำให้ทุกส่วนของบ้าน สามารถสร้างรายได้ได้ อืม ดีๆๆๆ

รู้สึกประหลาดตรงนึงวันนี้คุยกับที่บ้านอืม …ชาวจีน อาจไม่ได้ยอมรับว่าเราคือชาวจีนคนนึงเนอะ อาจจะเพราะเราพูดจีนไม่ได้.แต่ชาวไทยคิดว่าเราเป็นคนไทยไปแล้ว ถึงแม้จะเชื้อชาติเป็นจีนแต่มันเบลนด์อินจนเป็นเรื่องปกติไปแล้วและโชคดีที่คนไทยไม่ได้ดูหมิ่น เหยียดหยามชาวจีนที่อยู่ในประเทศตัวเอง เหมือนประเทศอื่นๆ
เรามีเชื้อจีน 100% ไม่ปนเลย เพราะปู่ย่าตายาย อพยพมาจากจีนจริงๆ พ่อแม่พูดจีนเป็นปกติ
ส่วนที่บอกว่า ชื่อ Meisan คนเข้าใจผิด เยอะมาก ว่าเป็นภาษาญีปุ่น พี่ชื่อเมย์ แล้วเติมซัง แล้วไปข้างหลังบางคนก็เคยเรียก พี่เมย์ๆจริงๆ มันอ่านว่าเหม่ยซาน แต่ว่าช่างมันเห๊อะ บอกไปก็เคยโดนล้อชื่อนี้ ฮ่าๆๆๆๆ อิหยังว๊ะ แปลกตรงไหนชื่อเต็มๆ คือ Wangmeisan (หวังเหม่ยซาน)ส่วนมุ่ย เป็นชื่อเล่น
พ่อเราเคยตั้งชื่ออังกฤษให้เราด้วยซ้ำ ชื่อ เซซิเลีย หวัง เผื่อว่าเราจะไปอยู่ต่างประเทศมั้ง 555(ซึ่งก็เกือบละ)

สำหรับคนที่อยากทำพ็อดคาสท์นะคะ

1.คุณต้องมีโฮสติ้งก่อนค่ะ

-SoundCloud ,podbean คนไทยนิยมใช้สองตัวนี้เพราะง่ายแต่ก็เสียเงินนะคะ แต่สามารถควบคุมอะไรหลายหลายอย่างได้ดีกว่า สำหรับสองตัวนี้ถ้าไม่จ่ายเงินจะใช้พื้นที่ได้จำกัด

-anchor ตัวนี้เราใช้อยู่ Spotify ซื้อไปเมื่อปีที่แล้วมั้งถ้าจำไม่ผิดนะ ฟรีและดีงามค่ะซับมิทฟีดpodcastเราให้ในทุกที่เลย

-Buzzsprout,simplecast,megaphone,Libsyn เหล่านี้เป็นโฮสต์ที่ต่างประเทศนิยม

2. เมื่อคุณมี host แล้วคุณก็ไปซับมิทฟีด podcast ลงในไดเรคทอรี สำหรับ. iTunes ไปที่ podcast connect ถ้าคุณใช้ anchor ขั้นนี้นั่งเฉยๆรออย่างเดียว

ทำทำไม?

เมื่อก่อนคนนิยมเขียนบล็อกกันค่ะแต่ไม่ใช่ว่าสมัยนี้จะไม่มีคนอ่านนะแต่ว่าเด็กสมัยนี้ความสนใจเปลี่ยนไปแล้วเวลาเค้าน้อยลงมากเพราะว่ามีสิ่งอื่นมาแย่งความสนใจมีเดียมันก็ต้องเปลี่ยนไปด้วยเพราะฉะนั้นการที่เราก้าวเร็วกว่าคนอื่นนิดหนึ่งโดยการนำเทรนด์ชาวบ้านไปนิดหน่อยมันทำให้เราสามารถที่จะครองน่านน้ำใหม่ๆกันได้ค่ะ

ทำไมคนชอบฟังพ็อดคาสท์?

อย่างแรกเลยคือคนที่ทำพ็อดคาสท์เค้าทำการบ้านกันเค้าต้องอ่านหนังสือจำนวนหลายเล่มเพื่อนำมาจัดรายการดังนั้นข้อมูลที่เขาพูดในรายการมันเป็นข้อมูลย่อยเรียบร้อยแล้ว

ต่อมาก็คือมันไม่ต้องโฟกัสมากในการที่จะฟังรายการนั้นนั้นบางคนขับรถ บางคนก็ทำสวน แล้วฟังไปด้วย

ใครที่อยากใช้เวลาให้เป็นประโยชน์ แทนที่จะฟังเพลงแบบเดิมๆ ลองฟังpodcast ค่ะ podcast เป็นการใช้เศษเวลาที่มีอยู่ได้ดีมาก ฟังระหว่างไปวิ่ง/อาบน้ำ/ทำอาหาร หรือเวลาที่ทำกิจกรรม อื่น ๆ อย่างนั่งทำงานฟังบางอันดีมากๆ เหมือนย่อยหนังสือมาให้เราเป็นร้อย

บางคนชอบฟังพ็อดคาสท์จาก YouTube จริงๆแล้วเราไม่ได้ว่ามันผิดอะไรนะแต่ฟังจากแอพพ็อดคาสท์โดยตรงจะดีกว่ามากมันทำอย่างอื่นไปด้วยได้ไม่ต้องเฝ้าหน้าจอ สำหรับ iTunes ก็จะมีแอพพ็อดคาสท์ติดเครื่องมาเลยส่วนแอนดรอยด์ต้องใช้แอพพลิเคชั่นอื่นในการฟังพ็อดคาสท์

สิ่งที่ต่างกันระหว่างฟังพ็อดคาสท์กับดูวิดีโอก็คือดูวิดีโอสแปนความสนใจจะสั้นกว่ามาก ในแง่ของคนสร้างแบรนด์ พ็อดคาสท์จะได้รับการสนใจจากแฟนที่ฟังประจำ โดยเค้าจะได้ยินเสียงของคนที่เป็นผู้ดำเนินรายการ(host)ตลอด

disruptions การมาของกล้องดิจิตอลทำให้กล้องฟิล์มหายไป การมาของคอมพิวเตอร์ทำให้พิมพ์ดีดหายไป

โพสต์ที่แล้วเราบอกพูดถึงการปรับตัวของแต่ละคน จริงๆมันมีผลต่อหลายหลายคนตอนนี้เนี่ยเราอาจจะมีผลมากเพราะว่าสถาบันการวาดเปิดเยอะมาก แล้วก็คอร์สวาดออนไลน์เปิดเยอะ

ถามว่าตอนนี้เรา แก้ไขปัญหานี้ยังไง? ก็ดีที่เราได้กระจายความเสี่ยงไว้หลายอย่างก่อนหน้านี้ได้ลองสร้างแปรง ทิ้งไว้ แล้วมันขายได้ดี และก็มีเพื่อนฝรั่งมาจ้างวาดอีก

‘การปรับตัว’ เป็นเรื่องสำคัญที่สุดเราไม่ต้องเป็นผู้เข้มแข็งที่สุดหมายถึงแข็งแกร่งทางด้านสกิลทักษะอะไรแบบเนี่ย แต่เราอาจจะต้องเป็นคนปรับตัวได้ดี ถึงจะเรียกว่าแกร่งจริง อย่างถ้าพูดถึงไดโนเสาร์ไดโนเสาร์ตัวที่เก่งที่สุดกลับไม่รอดจากอุกกาบาตแต่ตัวที่รอดวิวัฒนาการมาถึงปัจจุบันอย่างพวกแมงดาทะเลกลับเป็นตัวที่ดูธรรมดาที่สุดจะเรียกว่ายังไงดีถ้าพูดว่าเป็นความแข็งแกร่งก็ในเชิงของการปรับตัวละมั้ง

อย่างยุคนี้หลายหลายคนก็รู้ว่าวิดีโอสั้นกำลังจะมาภาพนิ่งอย่างเดียวอาจจะไม่น่าสนใจเท่าทำวีดีโอไม่ว่าขนาดสั้นหรือยาว

การสอนวาดก็ต้องมีตำแหน่งในตลาดที่ชัดเจน

เมื่อก่อน อ่านซามูไรพเนจร จะมีประโยคพูดประโยค นึงนั่นก็คือเข้มแข็งรอดอ่อนแอตาย แต่เดี๋ยวนี้ คนที่รอดไม่ใช่คนเข้มแข็งแต่เป็นคนปรับตัวเก่งคนที่ยึดติดว่า จะต้องขายรูปอย่างเดียว ทำอะไรอย่างเดียว ไม่รอดค่ะ

จริงก่อนหน้านี้ที่คิดว่าจะเลิกดิจิตัลอาร์ท ไปเจออีเมล์ฉบับหนึ่งที่ Jingsketch เขียน เค้าบอกว่าให้ใช้เลเยอร์โหมดให้เป็นประโยชน์ ใช้เอฟเฟคแสงทำ linear dodge เป็นต้น รู้สึกดีมาก แม้จะเป็นอีเมล์ธรรมดาแต่วันนั้น เราได้เอาเทคนิคไปทดลองดู ได้ผลน่าพอใจมาก

ทำยังไงได้เป็นรายการพอดคาสท์แนะนำบน Apple iTunes

– ได้อยู่ตำแหน่งนี้เกินหนึ่งปีเลยมาเขียน เข้าหน้าแรกแอพพ็อดคาสท์เลื่อนสไลด์หลักไปเรื่อยๆจะเจอรายการเราในตำแหน่งที่สำคัญมากของแอพ main slide show feature และ feature ในหมวด education

คำแนะนำเราคือทำรายการที่ดีที่สุดคิดว่าตัวเองจะทำได้ก็พอแล้วแล้วเดี๋ยวแอปเปิลiTunesเลือกไปเอง ทำอะไรนอกเหนือจากนั้นไม่ได้หรอกมันเป็นเรื่องของโชคชะตาส่วนหนึ่งความสามารถส่วนหนึ่ง แต่สิ่งที่ทำได้คือ ทำดีที่สุดอย่าหยุดที่ภาคสองค่ะ

แต่ถ้าให้แนะนำเพิ่ม

1.ต้องอัดเสียงดี

2.ปกสวย

3.อัพประจำ

4.เป็นรายการใหม่สด และ ground breaking

5.โฮสต์ที่ใช้ตอนแรกก็มีส่วน

พ่อให้ทำแปรง procreate ขาย เต็มเวลาละ จะบอกว่าพ่อเรานี่เป็นคนโคตรวิสัยทัศน์คือรายได้มันยังไม่ได้มากจากตรงนี้แต่พ่อเห็นสเตปล่วงหน้า revenue (รายได้ที่ยังไม่หัก) 900เหรียญ+ earning 200เหรียญ+ (หักภาษีและค่าธรรมเนียม) พ่อเลยบอกทำเลย ทำเยอะๆ เอาให้ได้certified เดี๋ยวมันจะเลี้ยงเราในที่สุด(ตอนนี้ certified4 ตัว)

(ยังไงแกก็จะไม่เคยให้เราทำงานประจำ และด้วยอายุ คงกลับไปทำไมได้ ไม่อยากเป็นลูกจ้างอีกต่อไปละ เขียนไว้ในหนังสือละ)

เหตุผล?

1.ต้นทุน 0 เพราะใช้ไอแพดและแอพ procreate ที่มี

2.ไม่เสียค่าส่ง เพราะเป็นดิจิตอลโปรดักส์

3.เลียนแบบค่อนข้างยาก!

ปีหน้า 2020 โฟกัสพวกนี้ก่อน~

-ด้านรายได้
เน้นทำแปรงดิจิตัลขาย อย่างต่ำสินค้า 50-100 ชิ้น
ในปีหน้านะคะ

-ด้านงานเขียนบลอคทำพอดแคสต์ทำวีดีโอลงติกตอกตามปกติ

-สุขภาพ ออกกำลังกายมากขึ้น (อย่างต่ำวันละ20นาที)

-วาดรูปมากขึ้น

-ไปเที่ยวกับครอบครัว

4.มีโอกาสเป็นที่หนึ่งในสิ่งนี้ นักสร้างแปรง ถถถถ

5.เราชอบทำ

เราได้ยินคำพูดทำนองนี้มาบ่อยมากว่าเด็กเด็กสมัยนี้เก่งกันจะตายไปอาจจะเก่งกว่ารุ่นเก่าเก่าที่มาก่อนอะไรแบบเนี่ยจริงๆแล้วมันก็เป็นเรื่องที่ subjective เอาเฉพาะเรื่องการวาดอย่างเดียว คนเก่งที่พวกเราคิดกันคือคนที่เราชอบนั่นเองชอบสไตล์หรือว่าอาจจะเป็นชอบแนวการวาดของเขาส่วนคนที่เก่งน้อยกว่าก็คือคนที่เราไม่ได้ชอบสไตล์ของเขามากเท่าไหร่

ถ้าเอาคนสองคนที่สกิลเท่ากันหรือทักษะเท่ากันมาเปรียบเทียบกันคนที่เก่งกว่าอาจจะคือคนที่เราชอบอาจจะชอบเป็นการส่วนตัวด้วยซ้ำ เราอาจจะคิดว่าคนนั้นเก่งกว่า อาจจะมีเรื่องของนิสัยเข้ามาเกี่ยวอะไรแบบเนี่ยบางคนอาจจะบอกว่าเออมันเป็นไปได้เหรอว่าจะมีเรื่องนิสัยเข้ามาเกี่ยว? ใช่เพราะว่าเวลาตัดสินเรื่องฝีมือมันมีความองค์รวมอยู่ด้วยว่าคนคนนั้นเป็นคนยังไง

ถ้าไปถามอีกคนนึงอีกคนอาจจะบอกว่าเออคนนี้เก่งกว่าอะไรแบบนี้. มันเป็นเรื่องที่แต่ละคนคิดไม่เหมือนกันแต่ถ้าจะบอกว่าเด็กเก่งกว่าอะไรแบบนี้มันก็พูดได้แหละแต่มันจะทำให้เรารู้สึกแย่และรู้สึกยอมรับตัวเองไปเองแล้วก็ไม่พัฒนาอะไรขึ้นมาให้ตัวเองเก่งขึ้นเก่งขึ้น มันจึงเป็น แนวความคิดที่เราหลีกเลี่ยงที่จะคิดหรือว่าพยายามไปโฟกัสตรงนั้น

เราคิดว่าสิ่งที่ดีก็คือการยอมรับความจริงของบุคคลนั้นคือการยอมรับว่าเค้าเก่งแต่ไม่ต้องเปรียบเทียบกับตัวเองว่าเก่งกว่าอะไรแบบนี้เพราะว่าอย่างแรกคือการเปรียบเทียบมันเหมาะสมสำหรับบางคนเท่านั้นบางคนก็ไม่ได้ชอบการเปรียบเทียบ พอเปรียบเทียบแล้วรู้สึกตัวเองฝ่อไม่อยากวาด

ส่วนคนยุคเก่ากับคนยุคใหม่อันนี้เนี่ยมันก็เก่งกันคนละแบบเพราะว่าคนยุคเก่าโตมาแบบอนาล็อคคือยุคที่ไม่มีคอมพิวเตอร์หรือว่าเริ่มว่าจากการที่ไม่มีคอมพิวเตอร์ก็เลยเก่งเรื่องงานมือเป็นพิเศษอะไรแบบนี้ก็มีซึ่งแต่ละคนก็ต้องรอยุคสมัยของตัวเองกันไป แค่อย่าท้อถอยว่ารุ่นน้องเก่งกว่ารุ่นนี้เก่งกว่ารุ่นพี่เก่งกว่าอะไรแบบนี้ทุกคนล้วนมีความเก่งแต่ละแบบที่ต่างกันออกไปที่บางทีถ้าเปรียบเทียบแล้วเราอาจจะเสียมุมมองบางอย่างไปก็ได้